Ήταν Πέμπτη πρωί. Η περασμένη Πέμπτη, της απεργίας. ΠΡΟΣΠΕΡΤ και λοιπά.
Άνοιξα τη «δημόσια παιδαγωγό» παίρνοντας πρωινό, με την ίδια συνήθεια (αυτό σημαίνει παγκοσμιοποίηση) που κάποτε ξεφύλλιζαν στα πεταχτά τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων οι Αμερικάνοι παίρνοντας πρωινό, σκηνές γνώριμες σε κάθε αμερικανική ταινία.

Ενστικτωδώς αγαλλίασα. Ήξερα ότι δεν είχε εκείνο το πρωινό πρωινές σάλτσες και τρομοκρατικό δελτίο καιρού.
Ούτε μαϊντανούς που αλληλοακκίζονται ρετουσαρισμένοι, εξυφαίνοντας και αποδομώντας ελληνικά νομοθετήματα μπροστά στην οθόνη και στα πάνελ της πρωινής χάβρας.
Ούτε ακόμα και το μακάβριο στερεότυπο της τελευταίας διετίας «μεταξύ των οποίων δυστυχώς και πέντε παιδιά…»
Πήγα στα κρατικά κανάλια.

Το ένα είχε την ιστορία της Κορσικής (πότε την αποίκισαν οι Φωκαείς και ίδρυσαν την Αλαλία, πόσο βαθιές ελληνικές ρίζες έχει η πάλαι ποτέ Κύρνος, πότε μετανάστευσαν εκεί οι Στεφανόπουλοι από το Οίτυλο της Λακωνίας, κι ακόμα οι πιθανές ελληνικές ρίζες του Μεγάλου Ναπολέοντα Βοναπάρτη, με το Μπόνα- πάρτε να είναι εκλατινισμός του μανιάτικου επιθέτου «Καλόμερος»(!), και άλλα τέτοια εθνεγερτικά και ψυχωφελή).

Το άλλο είχε ένα σπουδαίο ντοκιμαντέρ για την ιστορία της ίδρυσης του ελληνικού εθνικού πανεπιστημίου το 1837, του Οθώνειου ή Καποδιστριακού λεγομένου, χειροπιαστή απόδειξη για το πόσο υψηλούς και μεγαλεπήβολους στόχους είχε αυτό το μόλις προ εννέα ετών λυτρωμένο έθνος, με τους αγράμματους οπλαρχηγούς και τον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη μπροστάρη να δίνουν μαθήματα εθνογνωσίας και εθνικών προτεραιοτήτων.

Το επόμενο ντοκιμαντέρ αφορούσε σπόρους, βότανα και θεραπείες.
Την ίδια στιγμή τα ιδιωτικά κανάλια έδιναν ρεσιτάλ ένδειας, ευτέλειας και κακογουστιάς. Φτηνές ξαναμασημένες σειρές, σε σενάρια της οκάς χωρίς ίχνος θεατρικής παιδείας και κοινωνικής παιδαγωγικής.
Καθημερινές ανούσιες ιστορίες ημεδαπών βαρβάρων καθώς και εύκολη και ανέξοδη επαναπροβολή ταινιών του ελληνικού κινηματογράφου. Τι πρωτοτυπία!

Άκουσα ότι αναλαμβάνεται προσπάθεια για θεσμική παρέμβαση των πολιτών (μαζί με νομικά πρόσωπα) για τον καθορισμό του περιεχομένου και της ποιοτικής αναβάθμισης των δημοσίων μέσων μαζικής ενημέρωσης.

Συμβουλευτικός, φαντάζομαι, θα είναι ο ρόλος, και καλή η προσπάθεια η οποία φωτογραφίζει κινήσεις και μεθοδολογίες της συμμετοχικής δημοκρατίας, ωστόσο το κυρίως πρόβλημα βρίσκεται στην ιδιωτική τηλοψία, η οποία δεν διστάζει να ανακυκλώσει και να σερβίρει (εκτός ολίγων εξαιρέσεων) πολιτιστικά υποπροϊόντα προκειμένου να μεγιστοποιήσει το κέρδος ή (πράγμα που είναι το πιθανότερο) να ελαχιστοποιήσει τις ζημιές της.

Η κρατική τηλεόραση και τον πολιτισμό θεραπεύει καλύτερα και το κόστος των αθλητικών αναμεταδόσεων επωμίζεται και η ρητορική ένταση των συζητήσεων που φιλοξενεί είναι κατά κανόνα ηπιότερη. Όσον αφορά δε τις αιτιάσεις ότι απηχεί ευκολότερα τις κυβερνητικές θέσεις, θα έλεγα ότι μάλλον το αντίθετο συμβαίνει, και κρούσματα είχαμε κατά καιρούς από την ιδιωτική τηλεόραση.

Η τηλεόραση πάντως συνολικά είναι παιδαγωγικός θεσμός και μορφωτικό εργαλείο που έχει χρέος να αναβαθμίζει τα αγοραία γούστα και να προάγει, πράγμα που δεν μπορεί να το αντιληφθεί ο Μαμμωνάς, που τον κάναμε τεχνοκριτικό (με τη στολή του μουσαγέτη Απόλλωνα) και ύπατο διοικητή των πολιτιστικών μας πραγμάτων μέχρι και αφέντη του βίου μας…