Στη δίνη των καιρών (μέρος δ΄)

11/12/2012 - 14:37

Ο Αναξίμανδρος ο Μιλήσιος, μέγας Ίωνας φιλόσοφος τον 6ο αιώνα π.Χ. είχε πει το περίφημο «ουδέν εκ του μη όντος γίγνεσθαι, ουδέν εις το μη ον φθείρεσθαι…» το οποίο φέρεται ως ο νόμος της αφθαρσίας της ύλης και που ύστερα από 24 αιώνες με τη θεωρία και κυρίως το πείραμα, ο Lavoisier τον κατέστησε στην κυριολεξία ακρογωνιαίο λίθο της Χημείας και της σύγχρονης επιστήμης.

Ο Αναξίμανδρος ο Μιλήσιος, μέγας Ίωνας φιλόσοφος τον 6ο αιώνα π.Χ. είχε πει το περίφημο «ουδέν εκ του μη όντος γίγνεσθαι, ουδέν εις το μη ον φθείρεσθαι…» το οποίο φέρεται ως ο νόμος της αφθαρσίας της ύλης και που ύστερα από 24 αιώνες με τη θεωρία και κυρίως το πείραμα, ο Lavoisier τον κατέστησε στην κυριολεξία ακρογωνιαίο λίθο της Χημείας και της σύγχρονης επιστήμης.

Αυτός ο νόμος είναι ακατάλυτος και αυτούσιος ισχύει παντού, στα της ανθρώπινης δραστηριότητας. Απαρέγκλιτα ισχύει και στα Οικονομικά. Απλά, πλούτος δεν παράγεται από το μηδέν. Το κακό είναι ότι αυτός φθείρεται στο μηδέν από την απερισκεψία, τον ευδαιμονισμό κ.ά.. Έτσι, όταν πλούτος καταναλώνεται, ή και το χειρότερο σπαταλιέται από άτομα ή κοινωνίες, η ερώτηση που αυθόρμητα γεννιέται είναι: πόθεν; Και για μεν τα άτομα τούτο απαντάται με το είτε «τρώνε τα έτοιμα», δηλαδή το βιος που τους κατέλειπαν οι προπάτορες, είτε τρώνε «μαύρο χρήμα» από παράνομες δραστηριότητες. Όμως για τα Κράτη, τούτο γίνεται μόνο με δανεισμό, εξωτερικό. Τούτο το φαινόμενο ακολουθείται από αιώνες.

Ο δανείζων προσβλέπει οπωσδήποτε κάποτε να πάρει τα λεφτά του πίσω και ενδιάμεσα να κερδίζει, τον τόκο τους. Δίδει δε τα χρήματά του μόνο όταν βλέπει ότι ο δανειζόμενος παράγει με τα κεφάλαια, την περιουσία, την εργασία του δηλαδή, πλούτο που θα τον αποπληρώσει. Η χώρα μας θα ήταν παράξενο να μην ακολουθήσει τη γενική αυτή διεθνή τάση δανεισμού. Όσο παραγόταν πλούτος μέχρι τα μέσα της προηγουμένης δεκαετίας με ανάπτυξη της τάξεως του 4% το χρόνο, οι δανειακές της υποχρεώσεις καλύπτονταν. Εκεί όμως που άρχισαν να πάνε τα πράγματα ανάποδα και έτσι οδηγηθήκαμε στη σημερινή καταστροφή που βιώνουμε οι μέχρι πρότινος «ευδαίμονες» Έλληνες, ήταν όταν «εν τοις πράγμασι» διαπιστώθηκε πως η χώρα πια δεν παράγει. Ούτε στη γεωργία ούτε στη βιομηχανία και γενικά στη μεταποίηση. Όταν δε με ανόητους χειρισμούς και λόγους τού τότε Πρωθυπουργού μας, συνειδητοποίησαν αυτό οι δανειστές μας, τότε ήρθε ατυχώς η περίοδος «των ισχνών αγελάδων» που βιώνουμε.

Έπρεπε να υπάρξει η post mortem διαδικασία που ζούμε σήμερα για να φανεί το «πόσο γυμνός ήταν ο βασιλιάς». Η γύμνια του μάλιστα κατεφάνη σ’ όλο της το μεγαλείο μέσα στο ναό της Δημοκρατίας, το Κοινοβούλιο. Τούτο δε από τα πλέον υπεύθυνα χείλη, τον ειδικό αγορητή της Κυβέρνησης, κ. Μπέζα, προ εβδομάδων στη συζήτηση του Προϋπολογισμού 2013. Ο εισηγητής λοιπόν της πλειοψηφίας ανέφερε ότι η παραγωγή στη χώρα μας σήμερα είναι μόνο το 19 % του ΑΕΠ (!), εκ των οποίων, η γεωργική 4% και η βιομηχανική 15 %. Ήτοι, πολύ λιανά, αυτό το 19% του ΑΕΠ καλείται να ταΐσει το 100% του Ελληνικού Λαού! Πράγματα δηλαδή στρεβλά. Άλογα. Παλαβά τελείως.

Τραγωδία σ’ όλη της την τραγικότητα. Οι κοντόθωροι Κυβερνήτες μας από της εντάξεώς μας στην Ε.Ε. δεν προέβλεψαν την πλημμυρίδα που ερχόταν και που ατυχώς έχει πια μετεξελιχθεί σε κατακλυσμό που πνίγει την Πατρίδα και τους Νεοέλληνες. Κατακλυσμό δυστυχώς μεγαλύτερου μεγέθους και αυτού του Δευκαλίωνα.

Ενθυμούμαι, ως Πρόεδρος του Πανελληνίου Συλλόγου Μεταλλειολόγων Μηχανικών, έλεγα στις ομιλίες μου σε διάφορα fora, συνέδρια κ.λπ. με υπερηφάνεια, μπορώ να πω με έπαρση, ότι ο κλάδος μας συνεισέφερε στο ΑΕΠ κατά 14%, τη δεκαετία τού ’80. Ασύλληπτο αλλά και αληθινό, δηλαδή όσο σήμερα όλοι οι επιμέρους κλάδοι της Βιομηχανίας και Βιοτεχνίας (τροφίμων, πετρελαιοειδών, ένδυσης, μεταποίησης κάθε μορφής κ.ά.). Ασφαλώς υπάρχουν λόγοι αιτιώδους δικαιολογίας που τους βλέπαμε να επισυμβαίνουν, να έρχονται στα κεφάλια μας, Οι ηγήτορές μας είτε δεν τους έβλεπαν, είτε οι συμπεριφορές τους ήταν στρουθοκαμηλικές. Ένα παράδειγμα, χαρακτηριστικό. Η Ε.Ε. είχε υπογράψει συμβάσεις με χώρες της Αφρικής κ.λπ., τις ονομαζόμενες Lome Ι, ΙΙ…, με τις οποίες χρηματοδοτούσε την εκεί παραγωγή πρώτων υλών, ώστε αυτές να έρχονται το δυνατό φθηνότερες στις βιομηχανίες Γερμανίας, Γαλλίας κ.λπ..

Αποτέλεσμα, τα στην Ελλάδα παραγόμενα μεταλλεύματα κατέστησαν μη ανταγωνιστικά και τελικά πλειάδα εταιρειών, φορέων ακόμη και τραπεζών («Σκαλιστήρης», Σιδηροκράματα, Βωξίτες, Magnomin, ΕΛΕΒΜΕ κ.λπ.) κατέρρευσαν. Μάταια φώναζα σε όλα τα επίπεδα, συνδικαλιστικά και κομματικά, «κάνετε κάτι, η αποβιομηχάνιση μας μαστίζει, θα χαθούμε». Ενθυμούμαι όταν έλεγα πως μια καραβιά σιδηρονικέλιο (ΛΑΡΚΟ) μπορεί να καλύψει την κατασκευή αριθμού σχολείων, ο συγχωρεμένος Γ. Γεννηματάς (αρμόδιος κομματικά) απαντούσε, «μη φοβάσαι, Πρόεδρε, η βιομηχανία μας έχει βαθιές ρίζες. Οι ελληνικές βιομηχανίες είναι ανταγωνιστικές.». Σε πρόκλησή μου να πει έστω μία, απήντησε: ΦΑΓΕ! Αυτή δηλαδή που πρόσφατα «μετανάστευσε» στο Λουξεμβούργο.

Το τραγικότερο δε όλων, ήταν που δε συνειδητοποίησαν οι ταγοί μας πως η Ε.Ε. επιδοτούσε εταιρείες να εγκαθίστανται στις γειτονικές χώρες. Έτσι, ατυχώς, κατά χιλιάδες βιομηχανίες μας πήγαν στη Βουλγαρία, τα Σκόπια, τη Ρουμανία κ.λπ.. Τα κουφάρια των εργοστασίων τους ανά την επικράτεια, που προβάλλουν στον ορίζοντα κάθε πόλης μας, σηματοδοτούν την κατάσταση, που γλαφυρά αποδίδεται με το… «διηγώντας τα να κλαις».

Μετά τα πιο πάνω, άραγε, «έχομεν… χρεία άλλων μαρτύρων» για το πώς πια καταντήσαμε σα χώρα;

Γενική Ροή Ειδήσεων

PROUDLY POWERED BY CJ web | Copyright © 2017 {emprosnet.gr}
Made with love and a lot of coffee by CJ web, Creative web Journey