Δεν είναι όλες οι ώρες ίδιες κι ούτε είναι όλα για όλους. Η προχτεσινή τραγωδία (που συνεχίζει να εκτυλίσσεται) στην Ανατολική Αττική  και η οποία προκάλεσε εν καιρώ ειρήνης τον θάνατο τουλάχιστον 60 ανθρώπων και μάλιστα σε περιοχή εντός των ορίων της πρωτεύουσας της χώρας, δεν είναι ένα ακόμη θέαμα να το παρακολουθείς από τα social media και να το σχολιάζεις. Το Μουντιάλ διαδικτυακέ μου φίλε, δυστυχώς τελείωσε. Τούτο το μεγαλύτερο κακό που έχουμε βιώσει τα τελευταία χρόνια δεν είναι ένα θέμα που έχει και πολύ νόημα να εκφράσεις από το πληκτρολόγιό σου την οδύνη σου, τη συμπαράστασή σου ή και τη θλίψη σου (sic). Δε θέλω να σε απογοητεύσω, δε θα σε διαβάσει κανένας από αυτούς που δοκιμάζονται κι ούτε θέλω να σε φέρω σε δύσκολη θέση και να παραπέμψω σε παλαιότερους σχολιασμούς σου, που εύχεσαι «καρκίνους» για ψύλλου πήδημα.

Δεν είναι ζήτημα η φωτιά διάολε μέσα από το οποίο είμαστε υποχρεωμένοι να σκρολάρουμε λίγη ακόμα από την φιλαυτία σου, ούτε για να διαπιστώσουμε την διαδικτυακή σου αλληλεγγύη. Επίσης όταν είσαι πραγματικά συγκλονισμένος ξέρεις, δεν είσαι και… πολύ σε θέση να κάνεις hashtag τη διάθεσή σου. Και δεν ξέρω πραγματικά σε τι σε ωφελεί να μαυρίσεις σε ένδειξη πένθους την οθόνη σου, αναμένοντας τις αντιδράσεις του κοινού σου. Είναι κάποιες στιγμές, που δεν χρειάζεται να πεις τίποτα. Μπορείς μόνο να κάνεις. Να μεταφέρεις ενδεχομένως από το προφίλ σου χρήσιμες πληροφορίες σχετικά με το που προσφέρεται κατάλυμα, φάρμακα, είδη πρώτης ανάγκης ή να αναδείξεις έναν πραγματικό κίνδυνο, υπεύθυνα κι αφού έχεις ενημερώσει πρώτα τις Αρχές. Όχι τα κανάλια. Τις Αρχές!   

Ξεκινώ από σένα διαδικτυακέ μου φίλε, γιατί ο καθρέφτης του πολιτικού μας κόσμου που σε ενοχλεί τούτη τη στιγμή απαιτώντας να αποδοθούν ευθύνες, είσαι εσύ. Δεν θα σε αλλάξουν αυτοί. Εσύ θα τους αλλάξεις, αν ποτέ τους αλλάξεις. Αλλά βλέποντας και διαβάζοντας εσένα αυτοί, δεν μπορούν να κάνουν τίποτε άλλο από το να βρουν κι αυτοί το πεδίο της τραγωδίας στην Κινέτα,στη Νέα Μάκρη, στο Νέο Βουτζά, στο Μάτι και τις άλλες περιοχές της Ανατολικής Αττικής που κατακάηκαν, ως ένα ακόμα ιδανικό για να ασκήσουν αντιπολίτευση και… συμπολίτευση. Την ώρα του απρόβλεπτου κακού, έπρεπε λοιπόν να θυμηθούμε τι έγινε με τις «ασύμμετρες απειλές» των πυρκαγιών «του Καραμανλή» το 2007 για να καταλήξουμε ότι τώρα έπρεπε να έχουν παραιτηθεί οι πάντες για να αναλάβει άραγε ποιος; Ο Αλαφούζος ας πούμε. Την ίδια ώρα πάντα, που οι άνθρωποι ανακάλυψαν στη σύγχρονη εποχή μας το ένστικτο της επιβίωσης, πέφτοντας στη θάλασσα για να σωθούν, η κυβέρνηση στον αντίποδα υπενθύμιζε ότι εκείνη έφερε τη μονιμοποίηση χιλιάδων πυροσβεστών πέρυσι, που την καταψήφισαν τα άλλα κόμματα. Και με την αρωγή των τρολ βεβαίως, αμφότερες οι πλευρές, έφτιαξαν τις εντυπώσεις τους. Με τον Πολάκη τάχα μου να καταριέται μέσω facebook τα κανάλια που πασχίζουν να βρουν νεκρούς στη φωτιά (αλλά ήταν περσινή η ανάρτησή του), τον Κασιδιάρη να αποτελεί τον μοναδικό «πολιτικό» που έσβηνε φωτιές στο μέτωπο και το Μητσοτάκη να βρίσκεται «παρών» στο κέντρο επιχειρήσεων.

Μέσα σε όλα αυτά όμως ναι. Αναπόφευκτο κομμάτι όλης αυτής της παγιωμένα θλιβερής κατάστασης είναι και το δικό μας το φοβερό σινάφι που είναι κι αυτό καθρέφτης της κοινωνίας και του πολιτικού μας κόσμου. Το πρώτο θέμα ενασχόλησής του εξάλλου στην είδηση της πύρινης λαίλαπας, ήταν οι ευθύνες της κυβέρνησης τις οποίες καταλαβαίνουμε ότι με μεγάλη ευχαρίστηση θα μπορούσαν να υποκαταστήσουν. Δίνοντας εντολές βάσει πληροφοριών και «πληροφοριών». Ο συνάδελφος Αλέξανδρος Αραπέτσικας, με επιτόπιο ρεπορτάζ στο μέτωπο, έγραψε χαρακτηριστικά για τους δεκάδες παρόντες και απόντες δημοσιογράφους που έσπευσαν προχτές να δείξουν και την πιο μικρή φλόγα, με τρόπο που να μοιάζει τεράστια. «Όχι επειδή θέλουν να τρομοκρατήσουν ίσως, αλλά επειδή θέλουν να νιώθουν πως κάνουν κάτι ακόμα πιο σημαντικό. Κι αν δεν μπορείς να είσαι στο σημαντικό, παρουσιάζεις ως τέτοιο αυτό που έχεις…», σημείωσε, για να περιγράψει τόσο απλά, την «αντίδραση» ουσιαστικά όλων μας ακόμα και σε συνθήκες εξελισσόμενης τραγωδίας.

Το συμπέρασμα δυστυχώς από όλο το προγραφέν παραλήρημα λοιπόν, είναι ότι πριν από το δράμα της Ανατολικής Αττικής, μας έχει συμβεί κάτι πάρα πολύ κακό σαν κοινωνία που με τη συνδρομή του διαδικτύου δεν κρύβεται πια.