Επί ένα χρόνο, κάθε μέρα, ένας άγνωστος αποστολέας στέλνει με κούριερ σε μια οικογένεια… έναν πιγκουίνο! Σύνολο 365! Ο πατέρας θέλει να τους κρατήσουν, σίγουρος ότι με τις μαθηματικές του γνώσεις θα τους… ταξινομήσει. Η καθημερινή τους ζωή όμως αναστατώνεται και στο τέλος γίνεται βασανιστική και αδιέξοδη.
Jean - Luc Fromental
Εικονογράφηση: Joëlle Jolivet
Μετάφραση: Γεωργία Τσάκωνα
Εκδόσεις Ηλίβατον
Αθήνα 2008, σελ. 46
(για παιδιά από 6 - 106 ετών)
Επί ένα χρόνο, κάθε μέρα, ένας άγνωστος αποστολέας στέλνει με κούριερ σε μια οικογένεια… έναν πιγκουίνο! Σύνολο 365! Ο πατέρας θέλει να τους κρατήσουν, σίγουρος ότι με τις μαθηματικές του γνώσεις θα τους… ταξινομήσει. Η καθημερινή τους ζωή όμως αναστατώνεται και στο τέλος γίνεται βασανιστική και αδιέξοδη. Το μυστήριο της αποστολής αλλά και το πρόβλημα των ηρώων λύνει ο θείος τους, ο Εμίλ - Βικτόρ, ένας οικολόγος στρατευμένος στην προστασία των πιγκουίνων (και όχι μόνον) του Νότιου Πόλου, που απειλούνται με εξαφάνιση από το λιώσιμο των πάγων.
Αυτό είναι το θέμα της εξαιρετικής ιστορίας, «365 Πιγκουίνοι» που έχει γνωρίσει μεγάλη επιτυχία και αποδοχή σ’ όλο τον κόσμο. Λέξεις-κλειδιά είναι η υπερθέρμανση του πλανήτη, η κλιματική αλλαγή, η προστασία απειλούμενων ειδών.
Με το έξυπνο εύρημα της ακτιβιστικής δράσης του οικολόγου Εμίλ - Βικτόρ, ο συγγραφέας αντιστρέφει τους ρόλους και φέρνει τους πιγκουίνους μέσα στο ίδιο μας το σπίτι. Προβάλλει στην καθημερινότητα της οικογένειας (άρα και τη δική μας) τα ίδια προβλήματα που αντιμετωπίζει ένα απειλούμενο είδος σε βασικούς τομείς. Συν ένα αποκλειστικά ανθρώπινο: το τεράστιο οικονομικό κόστος της αντιμετώπισης των επιπτώσεων.
Οι ήρωες, όπως και οι πιγκουίνοι, αγωνίζονται να προσαρμοστούν στις δραματικές αλλαγές της καθημερινής τους ζωής. Το σπίτι τους (ο βιότοπός τους) σιγά-σιγά καταστρέφεται και αναγκάζονται τελικά να το εγκαταλείψουν (ρεβεγιόν στον κήπο). Οι επιπτώσεις της κλιματικής αλλαγής αποκτούν πλέον σαφές περιεχόμενο, γίνονται βίωμα. Τα μακρινά (τοπικά και χρονικά) προβλήματα των ζώων και των άλλων ανθρώπων που πλήττονται, ήδη γίνονται και δικά μας. Ενώ η αίσθηση της παντοδυναμίας του ανθρώπου απέναντι στη φύση (λόγω γνώσεων και τεχνολογίας) καταρρέει.