Christina Salmon
Μετάφραση: Γιώργος Καράμπελας
Εκδόσεις Νόβολι
Αθήνα 2010, σελ. 146

Μετά το «Story telling, η μηχανή που κατασκευάζει ιστορίες και χειραγωγεί τα πνεύματα» (Πολύτροπον, 2008), ο συγγραφέας και ερευνητής Κριστιάν Σαλμόν συνεχίζει στο παρόν βιβλίο την έρευνά του για τη «νέα αφηγηματική τάξη», εξετάζοντας την αινιγματική μορφή της Κέιτ Μος, παγκοσμίου φήμης μανεκέν και νέου «trash» μύθου στην εποχή του ίντερνετ.
Είδωλο, μούσα ή μύθος;
Για τον αναγνώστη που αγνοεί το θρύλο της, η πρώτη επαφή με την Κέιτ Μος είναι ποσοτική. Όποιο κι αν είναι το αντικείμενο, η Κέιτ Μος σπάει τα ρεκόρ: επιτυχίας, σκανδάλων, μακροβιότητας, φήμης, χρημάτων, διάσημων εραστών, κατανάλωσης αλκοόλ... Είτε πρόκειται για την προσωπικότητά της, για τις δουλειές της ή για το ταλέντο της, είναι πάντα «υπερβολικά»: υπερβολικά «κουλ», υπερβολικά αδύνατη, υπερβολικό πλούσια, υπερβολικά σκανδαλώδης...
Με το ισχνό κι ευκίνητο σώμα τής Κέιτ Μος εμφανίζεται στο γύρισμα του 21ου αι. μια μορφή ιδανική, ικανή να προσαρμόζεται σε όλες τις περιστάσεις, αναπλάθοντας αδιάκοπα τον εαυτό της.
Τι μας λέει το «μοσιανό» ιδεώδες; Ότι δεν υπάρχει άλλη σχέση με τον εαυτό μας πέρα από αυτή την εργασία αξιοποίησης. Ότι δεν έχουμε πια να επιλέξουμε παρά ανάμεσα σε μια ανταλλάξιμη κι επομένως στυλιζαρισμένη  ζωή,  και  μια  ζωή  χωρίς στυλιζάρισμα,  η  οποία  όμως δεν  αξίζει  τίποτα...
Σε αυτό το δίλημμα είμαστε όλοι Αγγλίδες μανεκέν...