Τον Αχιλλέα Θεοφίλου, που έφυγε από τη ζωή πριν λίγες μέρες, τον γνώρισα από κοντά το 2012 μέσω του Νίκου Βερβενιώτη, με τον οποίο ήταν παλιοί, στενοί και εγκάρδιοι φίλοι. Είχαν ήδη κυκλοφορήσει δύο τόμοι του «Λεσβιακού Ημερολογίου. Γράμματα - Τέχνες - Πολιτισμός», τα οποία είχε πάρει στα χέρια του, δώρο από τον Νίκο, και όταν βρεθήκαμε μου είπε:

- Τα Ημερολόγια είναι υπέροχα.Του χρόνου θα γράψω και εγώ.

- Μεγάλη χαρά και πιο μεγάλη τιμή, του απάντησα. Ποιο θα είναι το θέμα;

- Η Μυτιλήνη, τι άλλο! Αρχή και τέλος! Ο τόπος μας αξίζει πολλά για αυτό σε συγχαίρω για τη δουλειά που κάνεις και σε προτρέπω να συνεχίσεις, μου τόνισε ευγενέστατα.

Το καλοκαίρι της επόμενης χρονιάς δέχτηκα τηλεφώνημα.

- Ο Αχιλλέας είμαι. Ότι σου υποσχέθηκα, ισχύει. Το κείμενο είναι έτοιμο. Αύριο το μεσημέρι καφέ στο Ναυάγιο. Θα είμαι μαζί με τον Νίκο και θα στο παραδώσω στα χέρια σου.

Έτσι και έγινε. Συναντηθήκαμε, στην παρέα ήταν και ο αείμνηστος Κώστας Μίσσιος, η συζήτηση για την παλιά Μυτιλήνη γρήγορα “άναψε” και η πρόσκληση έμεινε ανοιχτή για τα Μυστεγνά.

Ο Αχιλλέας Θεοφίλου τίμησε το «Λεσβιακό Ημερολόγιο. Γράμματα - Τέχνες - Πολιτισμός» με τέσσερις συνεργασίες.

1) Παλαιότερα μου άρεσαν οι εκδρομές, Λεσβιακό Ημερολόγιο 2014

2) Διαδρομές - Εικόνες - Σκέψεις- Φωτογραφίες, Λεσβιακό Ημερολόγιο 2020

3) Αν ο θεός είχε εξοχικό, θα ήταν εδώ!, Λεσβιακό Ημερολόγιο 2021

4) Διάλογος με την πόλη του μπλε, Λεσβιακό Ημερολόγιο 2023

Μου έδινε πάντα τα κείμενά του καλοκαίρι, χειρόγραφα, με ρωτούσε τη γνώμη μου και ανυπομονούσε τα πάρει τον τυπωμένο τόμο στα χέρια του από τον Νίκο Βερβενιώτη. Στις κουβέντες του ξεχείλιζε το χιούμορ, η νοσταλγία για τα παιδικά του χρόνια στη Μυτιλήνη, διακρινόταν η αγάπη του για τα Μυστεγνά, όπου παραθέριζε κάθε χρόνο και ο θαυμασμός του για την ιστορία, τον πολιτισμό και το φυσικό περιβάλλον του νησιού.

- Γράψτε κάτι και για τους μεγάλους της λογοτεχνίας και της μουσικής, που γνωρίσατε και συναναστραφήκατε, του είχα πει κάποια στιγμή.

- Αυτά έχουν ειπωθεί και ξαναειπωθεί. Η Μυτιλήνη θα πρέπει να μας απασχολεί τώρα και πάντα, μου απάντησε.

Στη μνήμη αυτού του πολύ σπουδαίου ανθρώπου (ανά)δημοσιεύω το επιλογικό κομμάτι από το κείμενό του:

«Αν ο θεός είχε εξοχικό, θα ήταν εδώ!»

(…)

Θα σας πω δυο μικρές ιστοριούλες καλοκαιρινής τρέλας από τις διακοπές μου:

Έκανα, τέλος πάντων, σπουδές, πανεπιστήμια “γεμάτος περιπέτεια, γε- μάτος δράση” που λέει και ο ποιητής και το ταξίδι της επαγγελματικής μου ζωής ήταν να γίνω παραγωγός δίσκων. Ήμουνα πολύ τυχερός γιατί βρέθηκα στην καλλίτερη εποχή της δισκογραφίας. Γνώρισα και έγινα φίλος με σημα- ντικούς ανθρώπους, με συγγραφείς, με ποιητές, με συνθέτες, με στιχουργούς, με τραγουδιστές, με λαμπρούς μουσικούς. Ευλογημένο πραγματικά ταξίδι για τριάντα πέντε-σαράντα χρόνια. Έγινα αρκετά γνωστός σ’ έναν μεγάλο κύκλο ανθρώπων και όπως ήταν φυσικό το όνομά μου ακούστηκε και στο νησί μου. Έτσι κατά καιρούς εκεί που έκανα μπάνιο στα Μυστεγνά είχα αρκετές επι- σκέψεις από επίδοξους συνθέτες, τραγουδιστές, στιχουργούς ακόμα και από μουσικούς. Μάλιστα έναν τέτοιο μουσικό έτυχε να γνωρίσω στο καφενείο της Καρίνης στην Αγιάσο. Ήρθε από πάνω μου με το κλαρίνο του και μου λέει “Φίλε, ψηλέ: εγώ γράφω ωραία πράματα, πάρε αυτή την κασέτα και το τη- λέφωνό μου, να μου πεις τη γνώμη σου. Αλλά τώρα που σε βρήκα άκου και αυτό. Βγάζει το κλαρίνο του, μου παίζει ένα ζεϊμπέκικο, με ρωτάει αν το ξέρω του λέω όχι, “Λοιπόν φίλε ψηλέ αυτό είναι το πουτάνικο απ’ το Αϊβαλί”. Όταν έβαλα την κασέτα να την ακούσω είχε μια εκφώνηση για το κάθε κομμάτι “Το πουτάνικο από τον Τσεσμέ, ο πουτάνικος καρσιλαμάς απ’ το Δικελί, το αργό πουτάνικο απ’ τη Σμύρνη” κ.λπ. Στο τέλος έλεγε “Είναι όλα σουξέ θα το πά- ρουν όλα τα μπουρδέλα!!!”

Ένα δεύτερο επεισόδιο μεταξύ των πολλών ήταν το εξής:

Κάθομαι στην ξαπλώστρα στα Μυστεγνά, 12 το μεσημέρι και λιάζομαι.

Έρχεται λοιπόν ένας ευυπόληπτος ηλικιωμένος κύριος με γραβάτα και κουστούμι. Ακούστε τον πρώτο του μονόλογο: Κύριε Θεοφίλου στον ουρανό σας έψαχνα και στην γη σας βρήκα. Έχω ακούσει για σας τα καλλίτερα, σας θαυμάζω, σας εκτιμώ, είστε ένας δακτυλοδεικτούμενος διανοούμενος που κά- νετε περήφανο το νησί μας, σας θαυμάζω και σας συγχαίρω για τις επιτυχίες στον πνευματικό τομέα κλπ., κλπ.

Αφού φούσκωσα κι εγώ από χαρά γιατί αισθανόμουν κάτι σαν πλανητάρ- χης του είπα ότι θα του απαντήσω σε μια βδομάδα. Εκείνος εξακολουθεί: “Εί-

78 στε ένα κόσμημα, είστε ένα διαμάντι…” και έφυγε.

Σε μια εβδομάδα έρχεται ο ευυπόληπτος ηλικιωμένος κύριος και του μιλάω πολύ ευγενικά και απλά λέγοντάς του ότι αυτά που γράφει είναι ελεύθερα ποι- ήματα (ενώ θα μπορούσα να του πω ότι είναι αισθηματικές ανοησίες) και ότι η δομή για τον στίχο του τραγουδιού είναι διαφορετική, του εξήγησα τη σημασία του κουπλέ και του ρεφραίν… Με έβλεπε ειρωνικά, κούναγε το κεφάλι του, είπε δύο φορές “κατάλαβα-κατάλαβα” και αρχίζει τον δεύτερο μονόλογό του.

- Μμμμ… από την πρώτη στιγμή κατάλαβα τι κάθαρμα είσαι, τι μεγάλος μ… είσαι, τι ντενεκές ξεγάνωτος είσαι, τι σκουπιδαριό και πόσο τρισάθλιος είσαι… κ.λπ.

Τι να του πεις αυτού του ανθρώπου. Προσπαθούσα να είμαι ευγενικός και κάθε λίγο του έλεγα: Θέλω να σας εξηγήσω μερικά πράγματα… Αυτός τον χαβά του έφευγε και φώναξε: Ελεεινέ άμα σε δω στο δρόμο θα σε φτύσω, αλλά δεν αξίζεις ούτε το σάλιο… και άλλα πολλά. Κι εγώ πια πώς να αισθάνομαι. Από τη μια να είμαι ηγέτης και σημαντικός κι από την άλλη «σάπια σαρδέλα στον Μπαλουχανά!”.

Αυτά έχει η ζωή!

- Παίζαμι τσιλίκ τσουμάκ κι πήρα μια κουτρουβάλα έσπασα κι τ’ κασίδα’ μ’

- Αφανίσ’κα

- Για την Ευανθία μουρή σι λέγω αυτήν τ’ τζιμπλιάρα τ’ γκαβή

- Πέσαν τα μούτσνα μ’

Είμαι ερωτευμένος με την ώρα της άφιξής μου στο νησί Μέρα αργίας

Εδώ δεν υπάρχει μισό-μισό!

Τι όμορφος που είναι αυτός ο ήχος της σιωπής! Πριν σας χαιρετήσω να σας πω κάτι ακόμη:

Αν ο θεός είχε εξοχικό θα ήταν εδώ! Στη Λέσβο!»

- Τα χειρόγραφα του Αχιλλέα Θεοφίλου, που δημοσιεύτηκαν στα «Λεσβιακά Ημερολόγια» του Παναγιώτη Σκορδά.

- Καλοκαίρι 2013, στο καφέ «Ναυάγιο», στην πλατεία Σαπφούς. Από δεξιά: Αχιλλέας Θεοφίλου, Κώστας Μίσσιος, Νίκος Βερβενιώτης, Παναγιώτης Σκορδάς και ο μικρός Στέλιος Παν. Σκορδάς.

- Το βιογραφικό του Αχιλλέα Θεοφίλου, όπως το έγραψε ο ίδιος, για να δημοσιευτεί στο Λεσβιακό Ημερολόγιο.