Με σημαία του την «πράσινη ανάπτυξη», τον Οκτώβρη τού ‘09 το ΠΑΣΟΚ ανέλαβε τη διαχείριση της εξουσίας και μια λαμπρή... πράσινη νέα περίοδος ξεκινά. Υλοποιώντας μια απ’ τις προεκλογικές εξαγγελίες του (που σκοπό είχε να ικανοποιήσει και να εκτονώσει τις αντιδράσεις της αριστεράς και κάποιων οικολόγων), δημιουργεί το Υπουργείο Περιβάλλοντος, Ενέργειας και Κλιματικής Αλλαγής αντί του ΥΠΕΧΩΔΕ. Μέσα σε λίγο καιρό αποδεικνύεται πως αποτελεί μια κίνηση βιτρίνα για το περιβαλλοντικό ζήτημα, αφού στην ουσία αποτελεί μοχλό ανάπτυξης της «πράσινης» οικονομίας και διαμεσολαβητή των αγορών στις νέες κατασκευαστικές και τεχνολογικές επενδύσεις του κεφαλαίου. Χρησιμοποιείται επίσης σαν πολυδιαφημισμένο άρμα για τη διεθνή Σύνοδο της Κοπεγχάγης για τη Κλιματική Αλλαγή, το Δεκέμβρη τού ‘09, όπου οι ισχυροί του πλανήτη θα δεσμευόντουσαν υποτίθεται να γίνουν «καλά παιδιά» και να μη ρυπαίνουν το περιβάλλον. Η παρουσία τού επίσης... οικολόγου Ομπάμα (που έφτασε να χαρακτηρίσει ακόμα και την πυρηνική ενέργεια «πράσινη») ήταν ελπιδοφόρα για την παγκόσμια αυτή στροφή! Η σύνοδος αποδείχτηκε άλλο ένα φιάσκο. Οι ισχυροί της Γης αρκέστηκαν να δηλώσουν πως «δεν τα βρήκαν», γκρεμίζοντας και ξεγυμνώνοντας όλη την προηγούμενη «πράσινη» προπαγάνδα που έκαναν τα κράτη, οι Μ.Κ.Ο. και διάφοροι φορείς τους. Παράλληλα, εκατοντάδες διαδηλωτές που διαδήλωσαν εχθρικά ενάντια στη Σύνοδο εκείνη, αντιμετώπισαν άγρια καταστολή, μαζικές προσαγωγές και διώξεις, χωρίς να προκαλέσουν κάτι ιδιαίτερο!

Το Υπουργείο Περιβάλλοντος κ.λπ., ανταγωνίζεται το Υπουργείο Καταστολής του Πολίτη στην επίδειξη έργου. Δρομολογεί «πράσινα» τέλη για τα αυτοκίνητα, προωθεί μέτρα που ενισχύουν τις αυτοκινητοβιομηχανίες. Πάγωσε (δεν ακύρωσε) προς επανεξέταση κάποια μεγάλα έργα που είχαν δρομολογηθεί από το Σουφλιά και είχαν αντιμετωπίσει σημαντικές αντιστάσεις (εκτροπή Αχελώου, αυτοκινητόδρομοι Υμηττού κ.ά.), σε μια κίνηση εντυπωσιασμού, ενώ παράλληλα επιδόθηκε σε δεσμεύσεις για τις καμμένες περιοχές και σε δεντροφυτεύσεις-πυροτεχνήματα στην Πεντέλη (με χορηγούς τράπεζες, εταιρείες, κανάλια κ.ά.). Ο πραγματικός ρόλος του φαίνεται σύντομα, όταν συνυπογράφει την κατασκευή του γηπέδου-εμπορικού τού ΠΑΟ και του Βωβού στον Ελαιώνα, λειτουργώντας ψηφοθηρικά μεν, εξυπηρετώντας το κεφάλαιο δε. Αναλαμβάνει πλέον πρωταγωνιστικό ρόλο στην κρατική γραμμή της «πράσινης ανάπτυξης» ως βασικής λύσης για την κρίση! Διευρύνει δηλαδή την επέλαση του κεφαλαίου στους εναπομείναντες φυσικούς πόρους, απλά και μόνο για να... κινηθούν οι αγορές! Το περιβάλλον και επίσημα πλέον χαρακτηρίζεται «ιδανικό επενδυτικό πεδίο», στο οποίο οι μεγαλοκαρχαρίες καλούνται να ορμήσουν και να λεηλατήσουν μέχρι να μη μείνει τίποτα, ισχυριζόμενοι πάντα... το κοινό καλό, την εθνική ενότητα-οικονομία, επιδιώκοντας ακόμα μια φορά τη συναίνεση της κοινωνίας στην περαιτέρω υποβάθμιση της ζωής και καταστροφή της φύσης, που παρουσίασαν πλέον σαν μονόδρομο...

Στην απλοϊκή, πρόχειρη σύγκριση μιας ανεμογεννήτριας ή ενός υδροηλεκτρικού φράγματος με ένα εργοστάσιο λιγνίτη σίγουρα ο καθένας μας μπορεί να πει πως πρόκειται για ένα οικολογικότερο μέσο παραγωγής ενέργειας. Και εκεί είναι και η παγίδα της συναίνεσης! Γιατί αυτό που εντέχνως αποκρύπτεται, είναι το μέγεθος της καταστροφής που επιφέρουν τα γιγαντιαία αυτά έργα στη φύση και οι συνέπειες για τις τοπικές κοινωνίες. Ολόκληρα βουνά εκχερσώνονται, σκάβονται, αποψιλώνονται για να διαβούν οι μπουλντόζες της ανάπτυξης που θα τσιμεντώσουν το φυσικό τοπίο, είτε ορθώνοντας πολυάριθμες ανεμογεννήτριες 100 μ. ύψους, είτε φράζοντας ποτάμια με αντίστοιχου ύψους φράγματα. Το τοπίο υπόκειται σε μια φοβερή λεηλασία, με τη χλωρίδα και την πανίδα της περιοχής να εξαφανίζεται βίαια, κάτι που μόνο οικολογικό δεν μπορεί να χαρακτηριστεί από όποιον βρεθεί μπροστά σε ένα τέτοιο θέαμα. Για μια ενέργεια που σε τελική ανάλυση θα εξυπηρετήσει όχι την ενεργειακή αυτονόμηση των περιοχών στην οποία παράγεται, αλλά θα τροφοδοτήσει τις βιομηχανίες και τα συμφέροντα των μητροπόλεων και των αφεντικών που κάνουν κουμάντο σε αυτές, συντηρώντας το καπιταλιστικό συγκεντρωτικό μοντέλο της υπερπαραγωγής και της υπερσυσσώρευσης εμπορευμάτων και κεφαλαίου, αιτία που έχει καταστρέψει όλους τους φυσικούς πόρους μέχρι σήμερα!
Στην περίοδο της οικονομικής και κοινωνικής κρίσης που διανύουμε, η «πράσινη ανάπτυξη» σαν ιδεολόγημα και εργαλείο της παγκόσμιας κυριαρχίας προσπαθεί να εξωραΐσει έναν πολιτισμό και ένα σύστημα που χρόνια τώρα λεηλατεί καθημερινά τις ζωές εκατομμυρίων ανθρώπων, αποκομίζοντας κέρδη μόνο για τους ισχυρούς, εντείνοντας την καταπίεση και την εκμετάλλευση στους «από κάτω», αλλά και στο περιβάλλον μέσα στο οποίο επιβιώνουν... Μέσα από τον περιβαλλοντικό λάκκο των λεόντων,

... ο Δανιήλ.