Ο κιμάς κόπτεται πάντα παρουσία του πελάτη. Και τον κόβει αυτός που μέχρι πριν από λίγο πασπάτευε το κρέας, εκθειάζοντας τα προτερήματα και τη φρεσκάδα του. Η Ελένη Μενεγάκη, απλά, πολύ απλά, περνάει από τη μιντιακή μηχανή του κιμά που υπηρέτησε. Ο πελάτης (ναι για πελάτη πρόκειται και όχι για πολίτη), ατάραχος, θα παρακολουθήσει όλη τη διαδικασία που μετατρέπει το σφάγιο σε γεύμα. Της αξίζει; Σε κανέναν άνθρωπο δεν αξίζει. Αλλά έχει σημασία να μη θεωρείς πρώτα εσύ τον εαυτό σου κρέας.
Παρακολουθώ με αηδία το στρατό με τις θηλυκές και αρσενικές κατίνες που συναγωνίζονται στο ποιος θα παραθέσει στο κοινό, τις περισσότερες λεπτομέρειες από την προσωπική ζωή ενός ανθρώπου. Οι ίδιοι που εκλιπαρούσαν πριν από λίγες μέρες για μια της ματιά, ένα νεύμα συμπάθειας, ένα υπονοούμενο χαμόγελου που θα τους τοποθετούσε στο πάνελ των γνωστών της. Ξαφνικά ανακάλυψαν τις ατέλειες στη ζωή (και σε λίγο στο σώμα, να είστε βέβαιοι) της ωραίας Ελένης. Εντόπισαν την κυτταρίτιδα των προσωπικών της στιγμών. Τα ψωμάκια που χαλάνε την εικόνα της ιδανικής οικογένειας. Σε λίγο, δυστυχώς, τα πράγματα θα γίνουν χειρότερα. Όταν η Ελένη θα πέσει από το θρόνο της, θα τη σχολιάζουν σα μια παλιά αντανάκλαση κάποιας βαφής μαλλιών, σαν απορία για το «λούτσο», σαν υπερτιμημένη πρωινατζού. Αυτοί ακριβώς που την υπερτίμησαν και προσπαθούσαν να πείσουν πως η λάμψη απ’ το χαμόγελό της είναι η λάμψη της ζωής και της ευτυχίας. Χώνουν τα χέρια τους στον κιμά και πλάθουν αηδιαστική τροφή στο σχήμα που επιθυμεί και έχει άχτι ο καθένας. Με το κανιβαλισμένο σώμα μιας τηλεπερσόνας την οποία είχαν ανακηρύξει βασίλισσα. Και έτσι μπορούν να πουν πως το γεύμα τους ήταν βασιλικό.
Ένας γνωστός εκστόμισε χτες: «τη λυπάμαι με αυτά που περνάει». Και μια φίλη τού απάντησε: «δε νομίζω πως είσαι σε θέση να λυπηθείς την Ελένη με 10 σπίτια, εκατομμύρια στην τράπεζα και μια ζωή που της δίνει ό,τι θέλει». Μια άλλη φίλη, με μεγάλη ειλικρίνεια, είπε: «τη μισώ. Γιατί φρόντισε να δημιουργήσει το παραμύθι πως όποια δεν είναι όπως αυτή, απροβλημάτιστη, ανέμελη, χωρίς ενδιαφέρον για τίποτα, λαμπερή, με λεφτά και οικογένεια ύποπτα αρμονική, δεν αξίζει να υπάρχει».
Η τηλεόραση είναι σκληρή. Και αυτοί που σε αποθεώνουν επίσης. Και είναι καλό αυτό που έχεις να προσφέρεις να μην είναι κρέας και μόνο. Γιατί κάποια στιγμή θα σε κάνουν κιμά. Τι θα ήταν, άραγε, η Ελένη αν δεν ήταν μια λάμψη στην τηλεόραση; Η Ελένη δεν είναι μια πρωινατζού. Μια δουλειά την οποία κάνει καλά και ευχάριστα. Είναι η απενοχοποίηση της άγνοιας και η εξιδανίκευση της ελαφρότητας. Είναι, δηλαδή, ένα πρότυπο που μαθηματικά κατασκευάζει κοινό έτοιμο να την κατασπαράξει.
Η Ελένη είναι (όπως και όλοι) οι επιλογές της. Το ανοιχτό μπούστο, τα σεξουαλικά υπονοούμενα, η επιτηδευμένη αφέλεια, η προσπάθεια ταύτισης της ευτυχίας με το «δε σκοτίζομαι». Ελάχιστη σημασία έχει αν έτσι είναι ή αν παίζει ένα ρόλο που απλώς της αποφέρει χρήματα. Δημιουργεί τη δημόσια εικόνα της. Με το γάμο της σε ζωντανή σύνδεση, τις βαφτίσεις των παιδιών της να αξιολογούνται σε νούμερα AGB, με τα μπάνια της όχι σε νησιά αλλά σε εξώφυλλα. Μοιραία ο χωρισμός της θα είναι σε εθνική μετάδοση. Δυστυχώς γι’ αυτήν.
Πιο πολύ, όμως, λυπάμαι όλα αυτά τα κορίτσια που πρόλαβαν να κάνουν πρότυπο ζωής και ευτυχίας την Ελένη, χωρίς να έχουν ούτε τα πλούτη, ούτε την άνεσή της. Που λάτρεψαν την εξιδανικευμένη εικόνα της. Αντιγράφοντας απλώς τη βαφή μαλλιών, τα νιαουρίσματα και το «δεν καταλαβαίνω» της. Λυπάμαι όλους αυτούς που πίστεψαν πως η καλή οικογένεια είναι κάτι σα διαφήμιση «Βιτάμ», όπου όλοι ξυπνάνε καλά, δουλεύουν ελάχιστα, δεν έχουν προβλήματα και είναι νομοτελειακά αγαπημένοι. Αυτούς ειλικρινά λυπάμαι, περισσότερο απ’ την Ελένη. Που δεν μπορούν να καταλάβουν πως συνήθως έγχρωμη τηλεόραση σημαίνει και ασπρόμαυρη ζωή.
Αναδημοσίευση από την ιστοσελίδα http://www.koutipandoras.gr/.

* Ο Κώστας Βαξεβάνης είναι δημοσιογράφος.