Πώς με άκρα επιτυχία μίλησα τη γλώσσα των προβάτων
Λένε πως ο Διάβολος όταν δεν έχει δουλειά, πειράζει τα παιδιά του. Λοιπόν, είχα χτες μια ολόκληρη ώρα στη διάθεσή μου (σπάνιο) να μην κάνω τίποτα άλλο από το να κάθομαι. Λοιπόν έτυχε και περίμενα, βασικά με είχαν παρατήσει σε μια ερημιά. Βουναλάκια, πουλάκια να πετούν, πεταλουδίτσες, ειδύλλιο, και δίπλα μου σε ένα περιφραγμένο χωράφι έβοσκε ένα κοπάδι πρόβατα. Ε, να πω την αμαρτία μου, άνθρωπος δεν ήταν τριγύρω, άρχισα να τραγουδώ alto voce, κοινώς, έξω φωνή, έναν καλύμνικο σκοπό, τον «πάρβα Θοδωρή», με όλες τις κορώνες και τις παραφωνίες μου.

Σε κάποια φάση το τραγούδι έχει παύσεις. Σε κάθε παύση λοιπόν μερικά πρόβατα σα να έλεγαν εκείνα κάποιο ρεφραίν, βέλαζαν. Μόλις ξεκινούσα, εκείνα σταματούσαν. Βρε, τους λέω, τόσο παράφωνος είμαι; Μόλις τελειώνω τη φράση μου, μεεεεεε, εκείνα. Τέλος πάντων, αναλύοντας έναν όχι και τόσο δύσκολο αλγόριθμο και με τη γνώση κβαντομηχανικής που είναι απαραίτητη στην περίπτωση, κατάλαβα πως κάτι στη φωνή μου τα ενοχλούσε αλλά ταυτόχρονα τα ενδιέφερε. Μόλις σταματούσα να μιλώ, εκείνα βέλαζαν. Πάει αυτό.

Τώρα, δίπλα στο σπίτι μας τυχαίνει και αυτές τις μέρες έχουν βάλει ένα κοπάδι να φάει το χορτάρι από κάποιο κτήμα. Πήρα το μικρό μου γιο για μια βολτούλα και σταματήσαμε να δει το μωρό τα προβατάκια. Λέω από μέσα μου, κάτσε να δω αν και ετούτα τα πρόβατα ανταποκρίνονται με τον ίδιο τρόπο. Λέω στο γιο μου, ψαρεύοντας άδεια για να πιάσω γεμάτα, «Παντελάκο, τώρα θα ρωτήσω τα πρόβατα αν θέλουν το γάλα τους να έχει κορν-φλέηκς ή αν το θέλουν σκέτο.»

«Πρόβατααααα, το γάλα χωρίς κορν-φλεηκς ή μεεεεεεεε;» Τα πρόβατα στραφήκανε προς το μέρος μου. Με ευτυχία άκουσα δυο - τρία από αυτά να απαντούν «Μεεεεεεεεεεε». «Είδες, Παντελάκο;», είπα με καμάρι, «αυτά τα δύο θέλουν με κορν-φλέηκς.» Το μωρό τα είχε χάσει. Ο Πατέρας του μιλούσε τη γλώσσα των προβάτων. «Για ρώτα τα και εσύ κάτι τώρα», είπα ευχόμενος να πιάσει το κόλπο και σε αυτόν για να χαρεί. «Σέεεελετεεεε τορ-φλέεεεεετς;» (μετάφραση: θέλετε κορν-φλέηκς;), φώναξε ο μικρός.

Ε και τότε, σα να τα είχε συνεπάρει η φωνή του (φαίνεται πιο τσιριχτή, θα χρειαστεί ειδικό τυμπανογράφημα των αιγοπροβάτων για να αποφανθεί κανείς), τα πρόβατα όχι μόνο φωνάζανε «μέεεεεεε» εν χορώ, αλλά και άρχισαν να μας πλησιάζουν! Κουκούβισαν όλα δίπλα στο μικρό, ο οποίος πια συνομιλούσε με τα ζώα και είχε παλαβωθεί από τη χαρά του. Περάσαμε ένα όμορφο μισάωρο ρωτώντας τα πρόβατα ένα σωρό βλακείες, αν στα μαλλιά τους βάζουν ζελέ (μέεεεεεε, μερικά από αυτά έβαζαν φαίνεται), αν τους αρέσουν οι χαρταετοί, αν πάνε ψάρεμα, αν έχουν δει μια μπάλα που χάσαμε τις προάλλες.Το ξέρω, είναι μία εντελώς άχρηστη δημοσίευση. Άλλα είχε πολλή πλάκα, ρε παιδιά. Δοκιμάστε το. Και στείλτε μου αργότερα την επιταγή να με πληρώσετε για το φροντιστήριο ξένων γλωσσών. Να ευχαριστήσω, επί τη ευκαιρία, τους απανταχού γης τσομπάνους.

Πού καιρός για τον «ξένο»
Κακόμοιρα πιτσιρίκια... Ήρθαν χτες από την Συρία... Πέντε πιτσιρικάδες, 16 - 17 χρονώ... Κάπου τους βάλαμε το βράδυ, τους ταΐσαμε, ο παπα-Στρατής πάλι έτρεχε. Το πρωί η Αστυνομία δεν τους δεχότανε ούτε καν να τους συλλάβει. Μας έστελνε στο Λιμενικό. Το Λιμενικό μάς έστελνε πίσω στην Αστυνομία. Βρε σεις παιδιά, η Ελλάδα τώρα περνάει μεγάλα ζόρια, η Ευρώπη σάς θέλει πίσω στη Συρία να σκοτώνεστε, τι να σας κάνει εδώ, ποιος να ασχοληθεί με εσάς;

Ναι... το λεωφορείο φεύγει από Καλλονή, όχι, δεν ξέρω αν θα δεχτούν να σας βάλουν μέσα. Είστε λαθραίοι εδώ... Δεν παίρνει κανείς την ευθύνη σας. Είστε παιδιά ακόμα και νομίζετε πως ήρθατε στον παράδεισο. Σούκραν, σούκραν, οι τελευταίες τους λέξεις. Σούκραν που φάγανε ένα τοστ με γάλα και κοιμηθήκανε σε ένα υπόστεγο με το νοτιά να μπάζει από παντού, με μια δανεική κουβέρτα... Τουλάχιστον εδώ δεν έχει σφαίρες, είπε ο μικρότερος. Έχει φιλαράκο μου, έχει αλλά σε τρυπούν αργά και σε τρώνε με τον καιρό. Καλωσορίσατε και εσείς. Καλή τύχη. Είπαν χίλια ευχαριστώ και φύγανε, στο έλεος...