Τον τελευταίο καιρό έχω κουραστεί. Ποιον καιρό, ούτε εγώ θυμάμαι. Ίσως να κουράστηκα από τότε που άρχισα να καταλαβαίνω τι γίνεται. Από τότε που κατάλαβα, δηλαδή, πως ο εγωισμός και η βλακεία κυβερνούν τον κόσμο και πως εγώ δεν μπορώ να κάνω πολλά πράγματα για να το αλλάξω αυτό. Τον τελευταίο καιρό πάντως μπορεί και να έχω περισσότερες αιτίες να νιώθω κουρασμένος. Εντάξει, έμαθα πώς λειτουργεί η ιστορία. Όμως άλλο πράγμα το να διαβάζεις από βιβλία και άλλο πράγμα να βλέπεις την ιστορία να επαναλαμβάνεται με όλα της τα μελανά σημεία και, το χειρότερο, να είσαι κι εσύ μέσα στη δίνη, μικρός, ανήμπορος και (δυστυχώς) έχοντας γνώση των πραγμάτων.

Αν ήμουν στον κόσμο μου όπως η πλειονότητα των συμπολιτών μου, τα πράγματα θα ήταν πολύ πιο εύκολα. Θα έβρισκα κάτι να φανατιστώ (συνήθως θα κατηγορούσα όλους εκτός από εμένα), θα έκανα λίγη ψυχοθεραπεία ουρλιάζοντας στα καφενεία (εκεί θα περιοριζόταν η πολιτική παρρησία μου) και όταν θα ερχότανε ο καιρός, θα ψήφιζα τους ίδιους, γιατί όπως τα ζώα, θα ακολουθούσα το μονοπάτι που μου έμαθαν από τα γεννοφάσκια οι αφέντες μου.

Και τι έγινε όμως τώρα που τάχα έχω γνώση των πραγμάτων; Περισσότερο κουράζομαι, υποφέρω. Είναι αυτό που διάβασα σε μια γελοιογραφία. Κάθονται δυο περισπούδαστοι τύποι και διαβάζουν. Σε κάποια στιγμή λέει ο ένας: «Όποιος δε γνωρίζει ιστορία είναι καταδικασμένος να επαναλάβει τα ίδια λάθη». Και απαντάει ο άλλος: «Όποιος ξέρει ιστορία είναι καταδικασμένος να βλέπει τους άλλους να επαναλαμβάνουν τα ίδια λάθη όσο εκείνος δεν μπορεί να κάνει τίποτα για αυτό».

Και λοιπόν; Πού στεκόμαστε; Τα παρατάμε; Ώρες - ώρες με πλακώνει μια γλυκιά λήθη που μου ψιθυρίζει, «παράτησέ τα, σταμάτα να μιλάς, σταμάτα να γράφεις, κοίτα πώς να γλυτώσεις το τομάρι σου γιατί έτσι και αλλιώς κανείς από αυτούς τους κύριους (ακόμα και από εκείνους που δηλώνουν σύμμαχοί σου) δεν ενδιαφέρεται για σένα. Καρφί δεν τους καίγεται, εσύ θα βγάλεις το φίδι από την τρύπα;». Εκεί πετάγεται ένας Καστοριάδης και φωνάζει, «ναι, Κύριε, εσύ». Σκάσε, Κορνήλιε. Πήγες στο Παρίσι και περνούσες μια χαρά στα μπιστρό (φωνάζει από μέσα μου ο Ισκαριώτης), με τις γκομενούλες και τα περιοδικά και τη φιλοσοφία σου.

Σκέφτομαι πάλι, ώρες - ώρες, πως τα πράγματα θα δυσκολέψουν. Πως τα «κομμένα κεφάλια» που έλεγε και ο Τσίρκας, ξέρουν ποιοι είναι εχθροί τους και κάποτε θα τους κυνηγήσουν, θα με κυνηγήσουν. Και εγώ έχω παιδί και σπίτι και γυναίκα που αγαπώ. Πώς θα τα στερηθώ αυτά; Γιατί στον αγώνα πάνω δε γίνεται, κάποτε θα τα στερηθείς, ίσως για πάντα. Και πετάγεται ένας Αναγνωστάκης και λέει «ξέρω πώς είναι να στερείσαι την αγκαλιά και τα κόκκινα λατρεμένα χείλη». Σκάσε, Μανόλη. Ξέρεις, ξέρω ότι ξέρεις, ξέρω τι πέρασες αλλά, ρε φίλε, εσύ την έβγαλες καθαρή μέχρι το τέλος, αναγνωρίστηκες, πρόλαβες να γεράσεις. Εμένα θα με φάνε στο κλαρί γιατί από τότε που μιλώ, είμαι εναντίον τους. Εγώ «θα προλάβω να πεθάνω νωρίς», και ο Μίσσιος να συγχωρέσει, αυτό είναι απαίσιο.

Άντε και σταματώ να μιλάω, να γράφω. Γιατί όντως κουράστηκα. Σταματώ να τους αντιστέκομαι, ενδίδω στον τελευταίο πειρασμό (Καζαντζάκη, ποτέ δε σε αγάπησα όσο σε μίσησα) και γίνομαι και εγώ ένας ήσυχος νοικοκύρης που πάει με το ρεύμα. Ένας νερόβραστος που διαβάζει «Καθημερινή». Πώς σκατά θα ζήσω με τον εαυτό μου; Πώς θα αντικρίσω το γιο μου στα μάτια να του πω πέντε σωστά λόγια, ντόμπρα δίχως να ντρέπομαι; Πώς θα κάνω έρωτα στη γυναίκα μου όχι σαν αλήτης, αλλά σα νοικοκύρης; Τα σκέφτομαι και αηδιάζω. Οπότε, μονόδρομος. Κούραση ή όχι, συνεχίζω. Αν είμαι τυχερός, θα ζήσω για να γεράσω. Δε θα ζήσω όμως γερασμένος, κάτι είναι και αυτό. Προτιμώ την αιώνια κούραση από ένα νοικοκυρεμένο, σάπιο λήθαργο. Και πάλι, ποιος ξέρει. Ίσως με τα χρόνια τα παρατήσω. Όχι όμως σήμερα. Έχουμε ακόμα χρόνο σήμερα, έτσι κ. Τόλκιν;