Α’ Μέρος

Τις τελευταίες μέρες η εκπαιδευτική πολιτική της κυβέρνησης βρέθηκε στο στόχαστρο πολλών αντιφρονούντων. Αφορμή έδωσε η απόφαση του Υπουργείου Παιδείας να ανοίξει επιτέλους τα σχολεία και πολύ περισσότερο η πρόθεσή του να τοποθετήσει κάμερες στις αίθουσες διδασκαλίας για τη μετάδοση του μαθήματος και την κάλυψη των αναγκών μαθητών που για διάφορους λόγους, ιδιαίτερα για λόγους υγείας, δεν θα ήταν δυνατό να επιστρέψουν στο σχολείο. Πολλές συζητήσεις έγιναν σχετικά με το θέμα αυτό και ακούσαμε από ειδικούς και μη ό τι θα μπορούσε να φανταστεί κανείς!

Το ζήτημα είναι πως όλοι βλέπουν το ζήτημα της Παιδείας μέσα από τον κομματικό φακό που πολλές φορές είναι διαστρεβλωτικός. Κι είναι θαυμαστό πόσο πολύ γρήγορα μπορούν οι εκάστοτε αντιφρονούντες να οργανώνονται και να αντιδρούν σε ό τι δεν συμφωνεί με τις απόψεις τους και δεν επιτρέπουν στην κυβέρνηση που επέλεξε ο ελληνικός λαός να εφαρμόσει την πολιτική της. Θυμούμαι πως το 1984, στην πρώτη εφαρμογή του θεσμού του Σχολικού Συμβούλου, σε μια εποχή που κυριαρχούσε το ΠΑΣΟΚ, οι Σχολικοί Σύμβουλοι από τις πρώτες μέρες της θεσμοθέτησης του θεσμού χωρίστηκαν σε ομάδες με βάση τα πολιτικά τους «πιστεύω» και εξέδωσαν μάλιστα και τρία φιλολογικά περιοδικά, για να προωθήσουν τις απόψεις τους! Γι’ αυτό, εξάλλου, φτάσαμε στην περιθωριοποίηση του θεσμού και την σιωπηλή κατάργησή του! Δυστυχώς, στη χώρα μας θυσιάζονται σημαντικά πράγματα στο βωμό των μικροκομματικών συμφερόντων.

Έτσι και τώρα είδαμε χίλια άτομα, σύμφωνα με μερικούς, ή δυο χιλιάδες, σύμφωνα με άλλους να οργανώνουν συλλαλητήρια για την απόσυρση (ή απέσυρση!, όπως έγραφαν) του σχετικού νομοσχεδίου. Μόνο που δεν μπορούμε να συγκρίνουμε αυτούς που διαφωνούν με αυτούς που συμφωνούν με το νομοσχέδιο, γιατί οι δεύτεροι δεν κατεβαίνουν σε συλλαλητήρια και δεν οργανώνουν διαμαρτυρίες, αν και είναι βέβαιο ότι αυτοί είναι περισσότεροι!

Και μη νομίζετε πως όλοι όσοι μιλούν και ωρύονται για την εκπαίδευση ενδιαφέρονται πράγματι γι’ αυτή. Αν ενδιαφέρονταν πραγματικά το πρόβλημα της εκπαίδευσης θα είχε λυθεί πολλά χρόνια πριν, αλλά αυτό δεν το θέλουν μερικοί και για άλλους λόγους και γιατί θα είχε εξαφανιστεί ένα πεδίο πολιτικής αντιπαράθεσης. Είναι βέβαιο, για παράδειγμα, πως, αν τα σχολεία δεν άνοιγαν τώρα, αυτοί οι αντιφρονούντες θα διαμαρτύρονταν και θα ζητούσαν να ανοίξουν αμέσως! Τώρα, όμως που ανοίγουν, κατηγορούν την κυβέρνηση πως θυσιάζει τα παιδιά και την Παιδεία στον βωμό της «ανοσίας της αγέλης»! Βέβαια, πίσω από όλα αυτά βρίσκεται και η υποκρισία των κυβερνήσεων. Όπως έγραφε παλαιότερα μία εφημερίδα (Ο Κόσμος του Επενδυτή, 19/20-1-2008) «οι εκάστοτε κυβερνώντες θέτουν την παιδεία, προεκλογικά, σε πρώτη προτεραιότητα και, μετεκλογικά, ασχολούνται με άλλα θέματα, η επίλυση των οποίων έχει άμεσο αντίκτυπο, ενώ ο θετικός αντίκτυπος από την επίλυση των προβλημάτων της εκπαίδευσης αργεί πολύ να φανεί». Και θα καρπωθούν άλλοι τα οφέλη, θα πρόσθετα εγώ. Να γιατί όλοι δείχνουν ένα επιφανειακό ενδιαφέρον για την εκπαίδευση! Κι είναι γελοίο και υποκριτικό συνάμα να μιλούν τα κόμματα για την ανάγκη οργάνωσης «Εθνικού διαλόγου» για την Παιδεία, λες και δεν έχουμε μπουχτίσει από τέτοιους διαλόγους!

Βέβαια, η κ. Υπουργός κάτω από την πίεση που ασκήθηκε από τις γνωστές δυναμικές μειοψηφίες και τους «κατ’ επάγγελμα» αντιδραστικούς προβληματίστηκε αν πρέπει να υπαναχωρήσει και να αποσύρει τη διάταξη που προβλέπει την τοποθέτηση καμερών στις αίθουσες ή τουλάχιστον να την τροποποιήσει, για να ικανοποιηθούν και οι αντιδρώντες. Η προπαγάνδα έκανε και εδώ το θαύμα της! Αν θέλεις να αποδομήσεις ή να αχρηστέψεις μια είδηση ή πληροφορία ή την αποσιωπάς τελείως, πράγμα δύσκολο με τα σημερινά δεδομένα, ή προσθέτεις κάτι δικό σου, ή αφαιρείς κάτι που δεν σου αρέσει, ή διαστρεβλώνεις και παρερμηνεύεις κάτι που έχει λεχθεί. Η διάταξη προέβλεπε α) ότι η εφαρμογή του μέτρου είναι προσωρινή και επιβάλλεται από τις ιδιαίτερες συνθήκες που έχει δημιουργήσει και στη χώρα μας η πανδημία του κορονοϊού, β) ότι οι κάμερες δεν θα δείχνουν τα πρόσωπα των μαθητών, ενδεχομένως ούτε των καθηγητών, και ότι θα εστιάζουν στον πίνακα και γ) ότι τα μαθήματα δεν θα καταγράφονται. Οι αντιφρονούντες εκπρόσωποι της ΟΛΜΕ και οι οπαδοί τους παραποίησαν πολλά από αυτά και διακήρυξαν πως «κινδυνεύει η δημοκρατία» με την καταπάτηση των ατομικών δικαιωμάτων των καθηγητών και των μαθητών και την παραβίαση των προσωπικών δεδομένων! Κι εγώ, που δεν σημαίνει πως σώνει και καλά συμφωνώ με τις ρυθμίσεις του Υπουργείου, ήθελα απλώς να ρωτήσω τους κκ. καθηγητές αν γνωρίζουν ότι και σήμερα οι μαθητές τους τους καταγράφουν. Γιατί η τεχνολογία σήμερα τους δίνει απεριόριστες δυνατότητες. Ξέρω μάλιστα πως οι μαθητές μαγνητοφωνούσαν διδασκαλίες μας, χωρίς καμιά άδεια, ακόμη και το 1977! Μήπως και η λεγόμενη «προστασία των προσωπικών δεδομένων» έχει καταντήσει ένα «κατά συνθήκην ψεύδος»;

Είναι βέβαιο πως σήμερα υπάρχουν στα σχολεία πολλά ακατάλληλα άτομα για το εκπαιδευτικό και διδασκαλικό λειτούργημα. Και ασφαλώς αυτοί οι εκπαιδευτικοί έχουν κάθε λόγο να αντιδρούν όχι μόνο στην τοποθέτηση καμερών στις αίθουσες, αλλά και στην αξιολόγηση των εκπαιδευτικών γενικότερα! Πώς θα επισημανθούν αυτά τα άτομα και πως θα απομακρυνθούν από τις αίθουσες, για να μην καταστρέφουν τα παιδιά μας; Κανείς από το 1982 και μετά δεν έχει απαντήσει στο ερώτημα αυτό. Κι όταν κάποιος θεσμικός παράγοντας το επιχειρήσει, η απάντηση είναι: «μη μας τους κύκλους τάραττε!», δηλαδή μη μας δημιουργείτε προβλήματα. Ακόμη και ο καθαρά δημοκρατικός θεσμός του Σχολικού Συμβούλου που είχα την τιμή να υπηρετήσω έχει αχρηστευθεί και οι συνδικαλιστές-«καθηγητοπατέρες» δεν επιτρέπουν σε κανένα να εισέλθει στην τάξη και να παρακολουθήσει το μάθημα!

Όμως το πρόβλημα είναι αλλού. Οι αρχαίοι έλεγαν «βραδέως βουλεύου, έμμενε δ’ οις αν κρίνης», δηλαδή να παίρνεις αποφάσεις με μεγάλη περίσκεψη και όχι επιπόλαια, αλλά να μένεις σταθερός στις αποφάσεις αυτές. Η κ. Υπουργός μπορεί να δήλωνε πως δεν πρόκειται να υποχωρήσει σε πιέσεις, αλλά τελικά έκανε κάποιες υποχωρήσεις με την τελευταία εγκύκλιο που έστειλε στα σχολεία, όπως για παράδειγμα, ότι η μετάδοση θα διακόπτεται, όταν ένας μαθητής πηγαίνει στον πίνακα ή εξετάζεται κ.λπ., και αυτό ερμηνεύτηκε από τους αντιπάλους της ως μεγάλη νίκη! Κι εδώ βρίσκεται η ουσία της υπόθεσης. Την αντιπολίτευση δεν την ενδιαφέρει η αναβάθμιση της εκπαίδευσης, αλλά η «νίκη» κατά του αντιπάλου!

Πρέπει κάποτε αυτοί που μας κυβερνούν να κάνουν αυτό που πρέπει αδιαφορώντας για τις αντιδράσεις μερικών δυναμικών μειοψηφιών που θέλουν να επιβάλουν τις απόψεις τους και να κυβερνήσουν. Αλλά πάνω από όλα θα πρέπει οι κυβερνήσεις να παύσουν να επιχειρούν κάθε λίγο και λιγάκι εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις και να καταλάβουν πως, όπως έλεγε ο δημαγωγός Κλέων, «είναι καλύτερη μια πόλη που έχει χειρότερους νόμους, αλλά σταθερούς, από μια πόλη που έχει μεν καλύτερους νόμους, αλλά αυτοί δεν εφαρμόζονται» (ΙΙΙ. 37.3: ότι χείροσι νόμοις ακινήτοις χρωμένη πόλις κρείσσων εστί ή καλώς έχουσιν ακύροις). Να γιατί υποστηρίζω πως θέλει «αρετήν και τόλμην» η …Παιδεία».