Τα έθιμα των εκρήξεων

29/05/2019 - 12:15 Ενημερώθηκε 29/05/2019 - 12:16

Όταν ήμουνα μικρός, θυμάμαι με πόση αδημονία και λαχτάρα περιμέναμε όλοι οι ομήλικοι, με το τότε πενιχρότατο χαρτζιλίκι, να προμηθευτούμε (από όχι και τόσο νόμιμη πηγή ...) λίγο χλωροκοκάλι (χλωρικό κάλιο KClO3), να το ανακατώσουμε με λίγο θειάφι και να φκιάξουμε τα αυτοσχέδια βαρελότα της Λαμπρής, που τα κοπανούσαμε με πέτρινο κόπανο πάνω στις πλατείες και στις πλάκες των δρόμων και έβγαινε τρομακτικός κρότος και αποπνικτική δυσοσμία.

Όταν αργότερα είδα άνθρωπο να του λείπουν και τα δύο χέρια από τους αγκώνες, μέχρι πρόσφατα που είδα και άκουσα παιδάκια να χαροπαλεύουν μέσα στο «μήνυμα» της ανάστασης, αναγκάστηκα να αναθεωρήσω τις παιδικές μου απόψεις.

Παράλληλα προσπάθησα να εννοήσω και τις αιτίες του φαινομένου.

Διάβασα λοιπόν ότι η θορυβώδης ανάσταση της άνοιξης, πέραν όλων των άλλων, σηματοδοτεί τη νίκη της αναζωογονητικής δύναμης της φύσης, θα πρόσθετα όμως ότι το νόημα είναι πολύ πιο ειδικό και θρησκευτικά στοχευμένο: η έκρηξη σημαίνει χωρίς αμφιβολία την εκκωφαντική διακήρυξη του «Χριστός ανέστη».

Στα βαρελότα του πασχαλινού εθίμου πρέπει να συνυπολογίσουμε και τις τρομερά επικίνδυνες «ρουκέτες» του Βροντάδου της Χίου, ενώ θα πρέπει ίσως να εξαιρεθούν οι «σαΐτες» της Καλαμάτας που έχουν ηλικία περίπου εκατόν ογδόντα χρόνων και καταγωγή από τις επιτυχίες της Ελληνικής Επανάστασης έναντι του τουρκικού ιππικού.

Ωστόσο είμαστε υποχρεωμένοι σήμερα, και υπό το κράτος οδυνηρών ειδήσεων, να συμφωνήσουμε όλοι ότι τηρούμε τα έθιμα με απάνθρωπη διάθεση, με σχεδόν πρωτογονική βαρβαρότητα και χωρίς ίχνος ασφάλειας και λειτουργικού σχεδιασμού.

Να προσθέσουμε, όπως ακούστηκε, ότι κάποιες δημοτικές αρχές, προκειμένου να διατηρηθεί το έθιμο, επιχορηγούν τις σχετικές οργανώσεις να προμηθευτούν την πυρίτιδα, παρά το ότι είναι παράνομη η παρασκευή και η παροχή εκρηκτικών υλών, όπως πολύ σοφά προβλέπει ο Ποινικός Κώδικας στο άρθρο 432.

Η σφαγή, επίσης, των ζώων εν μέση οδώ αυτές τις μέρες και υπό τα όμματα παιδιών (να θυμίσουμε ότι φέτος μια ακτιβίστρια λιποθύμησε στο θέαμα) δείχνει μιαν απροκάλυπτη και αναιδή βαρβαρότητα προς τα ζώα, και ιδιαίτερα τα ζώα που τάχθηκαν δια μέσου των αιώνων να θρέφουν και να υπηρετούν τον απερίσκεπτο «τύραννο» της φύσης.

Ο υψηλός πολιτισμός, ο διανθισμένος μάλιστα με ανθρωπιστικές ιδέες απαιτεί σύμβολα και ευγενείς προσομοιώσεις.

Βάφουμε, επί παραδείγματι, ένα κόκκινο αβγό εις ενθύμησιν του θείου δράματος και φυσικά δεν είναι ανάγκη να γεμίσουμε πάλι τη γη με αίματα αθώων.

Κοινωνούμε νερωμένο κρασί με ψωμάκι για να θυμηθούμε και να συμμετάσχουμε στην ανάμνηση της ζωοδότειρας θείας θυσίας, και δεν είναι ανάγκη να θυσιαστεί σαρκικά κανείς, όπως έκαναν κάποτε οι Αζτέκοι και κάποιοι άλλοι πρωτόγονοι λαοί για τους δικούς τους και βαθύτερους θρησκευτικούς λόγους.

Τα έθιμα είναι ενταγμένα στο αιώνιο θέατρο της ζωής και η συμβολιστική τους δείχνει το βαθμό και την ποιότητα του πολιτισμού μας, ενός πολιτισμού που δυστυχώς κάθε χρόνο δεν τολμά την κάθαρση, αναβάλλει την οριοθέτηση των δικαιωμάτων, και τελικά ξημεροβραδιάζεται έξω από τις μονάδες της εντατικής θεραπείας…

Γενική Ροή Ειδήσεων

PROUDLY POWERED BY CJ web | Copyright © 2017 {emprosnet.gr}
Made with love and a lot of coffee by CJ web, Creative web Journey