Την περασμένη Παρασκευή βρέθηκα εντελώς απρόοπτα στη δίνη μιας απίστευτης, όσο και εξαιρετικά δυσάρεστης περιπέτειας, η οποία ευτυχώς είχε αίσιο τέλος: επιστρέφοντας στο σπίτι το μεσημέρι, μετά τη σχολική γιορτή και έναν ωραίο καφέ με συναδέλφους, αισθάνομαι αδιαθεσία, το θερμόμετρο με δικαιώνει και λόγω της ημέρας αποφασίζω να παραγγείλω φαγητό. Τότε ανακαλύπτω ότι ο λογαριασμός, στον οποίο έχω καταθέσει εκτός από τις οικονομίες μου, τα χρήματα για τη θεατρική παράσταση της ερχόμενης Κυριακής των μαθητών μου έχει δεσμευτεί, για να καλυφθεί ένα άγνωστο χρέος. Μετά από πολλές περιπέτειες πληροφορούμαι ότι οφείλω χρήματα στο ΙΚΑ.

Από τη δεινή κατάσταση που μπορούσε να μου στοιχίσει μια περιποιημένη υπηρεσιακή αναφορά, εκτός των άλλων, με σώζει το σύνδρομο του ρακοσυλλέκτη που έχω από παιδί: συνηθίζω να κρατώ αρχείο με οτιδήποτε με αφορά, από τα πρώτα φοιτητικά κοινόχρηστα, μέχρι τις φορολογικές δηλώσεις της γιαγιάς μου. Σ’ αυτό ανέτρεξα, αυτό με έσωσε. Ανακάλυψα το παράβολο της πληρωμής του ποσού, που υποτίθεται ότι όφειλα, το απέστειλα και μέσα σε μία ημέρα, το ζήτημα είχε διευθετηθεί. Στο σημείο αυτό κρίνω ότι πρέπει να ευχαριστήσω ολόθερμα και ειλικρινά τους δύο υπαλλήλους του ΙΚΑ και τους τρεις διευθυντές τραπέζης που αποκατέστησαν τους λογαριασμούς μου άμεσα. Είναι αλήθεια ότι, όταν το δημόσιο σε αδικεί, αισθάνεσαι ότι όλα περιστρέφονται γύρω σου. Αλλά δε συμβαίνει αυτό. Και είναι σημαντικό να συνειδητοποιείς ότι υπάρχουν και κάποιοι ευσυνείδητοι άνθρωποι, που φροντίζουν να αποκαταστήσουν την αδικία σε βάρος σου, παράλληλα με τόσα άλλα καθήκοντα και υποχρεώσεις που τους κατακλύζουν καθημερινά.

Μοιράζομαι αυτήν την περιπέτεια μαζί σας, για να καταγράψω κάποιες σοβαρές εκκρεμότητες της ελληνικής γραφειοκρατίας, τις οποίες ο συγκεντρωτικός χαρακτήρας του δημοσίου μπορούσε, ακριβώς χάρη στη συγκεντρωτικότητά του, να θεραπεύσει. Το πρώτο πρόβλημα αφορά την επικαιροποίηση της διεύθυνσης κατοικίας του πολίτη. Το ΙΚΑ μού είχε στείλει επιστολή, αλλά… στην Ιθάκη, όπου τότε εργαζόμουν. Το περίεργο είναι ότι το ελληνικό δημόσιο γνωρίζει πού μένω από πολλές πηγές: πρόχειρα θυμάμαι το Τάχις, τον Λευκό Τειρεσία, το Υπουργείο Μεταφορών, το My school του Υπουργείου Παιδείας. Το πρόβλημα βρίσκεται στην έλλειψη συντονισμού των δημοσίων υπηρεσιών, στην απουσία ενδοεπικοινωνίας.

Δε μεταφέρω τη γνώμη μου για τον αντιεπαγγελματισμό του υπαλλήλου που δέκα χρόνια πριν για κάποιον λόγο παρέλειψε να προσθέσει το παραστατικό της πληρωμής στον φάκελο. Ρώτησα, μού είπαν ότι έχει πάρει σύνταξη. Αναρωτήθηκα πόσοι κακόμοιροι κάηκαν από την ανευθυνότητά του. Ποιος κρατά το παράβολο που πλήρωσε, πριν από δέκα χρόνια; Πόσο δυσφημίζεται το δημόσιο από κάτι τέτοια «ευσυνείδητα» παιδιά;

Το δεύτερο σοβαρό ζήτημα αφορά τα δικαιώματα του καταναλωτή. Αδυνατώ να καταλάβω γιατί οι ενώσεις δεν έχουν προσφύγει νομικά εναντίον της πρακτικής να δεσμεύονται οι λογαριασμοί του καταθέτη, χωρίς καν αυτός να ειδοποιείται. Κάθε απόφαση στέλνεται πάντα σε 17 πιστωτικά ιδρύματα. Αλλά ο πελάτης δεν προστατεύεται. Αν τον διώκει το δημόσιο, θεωρείται οιονεί ένοχος! Η περίπτωση του ανθρώπινου λάθους; Ο πελάτης εμπιστεύεται στο πιστωτικό ίδρυμα κυριολεκτικά ό,τι πολυτιμότερο. Πολύ λυπάμαι που δεν έχω off shore.

Στην Αθήνα, μια ξινή υποδιευθύντρια εποίει την νήσσαν, όταν της επισήμαινα ότι έχουν δεσμευτεί, εκτός από τα δικά μου, και ξένα χρήματα. «Μπορείτε να το αποδείξετε;» «Μπορούμε. Γράφω ως αιτιολόγηση το όνομα του σχολείου και της παράστασης. Έχω και τη λίστα με τα ονόματα». Πουλούσε τρέλα. Έψαξα τον δικηγόρο της Ομοσπονδίας. Της τηλεφώνησε. Το ποσό αποδεσμεύτηκε αμέσως. «Της εξήγησα ότι διαφορετικά η Τράπεζα θα γίνει χορηγός του σχολείου ως τα βαθιά σας γεράματα».

Οι δεσμεύσεις λογαριασμών αυξάνονται. Ανήμερα της εθνικής επετείου, με πυρετό και τον Ερτογάν να απειλεί, κονταροχτυπιέται μέσα μου η αγάπη για την πατρίδα και ο θυμός μου για το κράτος. «Ω θεϊκιά κι όλη αίματα πατρίδα» λέει ο ποιητής. Το αίμα της καρδιάς μας.