Πάω να περάσω το στενάκι, ξέρεις, εκεί στον ΟΤΕ (μόλις βγήκα από μέσα) τρία μέτρα φάρδος, ό,τι αφήκαν δηλαδή οι δυο αράδες παράνομα παρκαρισμένα αυτοκίνητα, ένα δρομάκι που σπάνια περνάνε τροχοφόρα, δεν έδωσα και πολύ προσοχή, έβλεπα και το φουσκωμένο λογαριασμό στα τρεμάμενα χέρια μου που γίνηκε αιτία να αδειάσει το ισχνό μου βαλάντιο, και… αμάν.

Ένα θωρηκτό, απ’ αυτά τα κατάμαυρα, τεράστια τέσσερα επί τέσσερα, με κάτι ρόδες πάνω από το κεφάλι μου, διπλοκάμπινο, να φρενάρει απότομα, κι ένα μουστάκι πίσω από το τιμόνι να περισσεύει από τις μπάντες όσο και το φάρδος, περίπου, του δρόμου, να σείετε δαιμονισμένα, κατά τον εκσφενδονισμό κολακευτικών για το πρόσωπό μου φράσεων.

- Άντε ρε κωλόγερε!! Αόμματε!! Μάθε να περπατάς ρε μαλά...!

Συγκινήθηκα για τα κοσμητικά επίθετα, τον ξανακοίταξα, σκέφτηκα να τον δείρω, άλλαξα γνώμη γιατί ούτε το μουστάκι του δε μπορούσα να φέρω βόλτα, αρκέστηκα στη σιγανή, φοβισμένη, απολογία μου.

- Συγνώμη κύριε, αφηρημένος, βλέπετε, (του ‘δειξα και το μαγικό χαρτάκι του λογαριασμού να με λυπηθεί μη με φυσήξει και χαθώ), δεν σας είδα…

- Τίι; Βρόντηξε πάλι. Δεν είδες ρε χοντρομα... κοτζάμ αυτοκίνητο;

Έσκυψα το κεφάλι, δόξασα το Θεό που δεν με έλιωσε, και με διαλυμένα τα νεύρα απομακρύνθηκα.

Ο διάολος το ‘κανε, την παραπάνω μέρα, εκεί που πήγαινα με το Φιατάκι μου στη Χώρα, από μακριά διέκρινα τα μουστάκια να διασχίζουν μπροστά μου τη λεωφόρο. Κάμποσα αυτοκίνητα, φρενάραμε να περάσει αμέριμνος, χωρίς να κοιτάει δεξιά ή αριστερά, με αργό, προκλητικά νωχελικό ρυθμό, σα να περπατούσε στη βεράντα του σπιτιού του. Έκανα το φοβερό λάθος να τον πλησιάσω λίγο περισσότερο από τους άλλους, σαν το λαγωνικό με μυρίστηκε, σχεδόν σταμάτησε, και μου είπε χαϊδευτικά:

- Εσύ ρε ερείπιο; Πάλι μπροστά μου; Κόντεψες να με πατήσεις ρε… κι αφού με στόλισε πάλι με αυτά τα ωραία επίθετα, που φωνάζει ο αρχισυντάκτης να μη τα γράψω, όρμηξε απειλητικός ή να αναποδογυρίσει το αμαξάκι μου, ή να με ισοπεδώσει.

Σώθηκα χάρις τα πολλά αυτοκίνητα και στα κορναρίσματα συμπαράστασης μου.

Θα τον έχεις συναντήσει κι εσύ φίλε αναγνώστη, εκτός αν είσαι πιο τυχερός από μένα. Μην τον παρεξηγήσεις. Είναι καλό παιδί κατά τ’ άλλα. Απλούστατα έχει την αίσθηση, πως όταν είναι στο τιμόνι, (μάλλον χωρίς δίπλωμα) φταίνε οι πεζοί, κι όταν είναι πεζός φταίνε οι οδηγοί, γιατί είναι σίγουρος πως έτσι ή αλλιώς, ο δρόμος του ανήκει.

Είναι αυτός που αφήνει όπου θέλει το αυτοκίνητό του, μας κλείνει το αδιέξοδο ή το πάρκιν του σπιτιού μας και περιμένουμε με τις ώρες να φύγουμε, είναι ο Μίλτος ο νταής που αρέσκεται στο διπλό παρκάρισμα, στη παραβίαση του κόκκινου, στο υβρεολόγιο προς τους άλλους οδηγούς, γιατί, όλοι φταίνε εκτός από τον ίδιο.

Κι άμα είναι πεζός, πάλι βρίζει τους οδηγούς, κι ας κάνουνε πολύ λιγότερες παρανομίες απ’ αυτόν. Γιατί ο Μίλτος, που τον ξέρει η επαρχία ολάκερη, πιστεύει πως δικαιούται κάτι παραπάνω από τους άλλους. Δηλαδή όλα.

Και μη του πας κόντρα; Κάηκες. Βγάζει μια τρίχα από το μουστάκι του και σε δένει. Κατάλαβες, περί τίνος ομιλώ;

Και δεν είναι μόνο ο Μίλτος.

Πολλοί. Πάρα πολλοί είναι αυτοί που πάντα έχουν δίκιο. Που φωνάζουν, βρίζουν, καυτηριάζουν, ή σχολιάζουν τις παρανομίες μόνο των άλλων.

Αυτό που λένε, η καμήλα δε βλέπει τη δική της καμπούρα, αλλά μόνο των άλλων.