Έφτασε ήδη ο κόμπος στο χτένι όσον αφορά το οξύ θέμα της εγκληματικότητας στην Ελλάδα.

Ήταν θέμα χρόνου.

Το προαναγγέλει χρόνια τώρα ολόκληρο το πολιτικό, το δικανικό, το σωφρονιστικό αλλά κυρίως το παιδαγωγικό σύστημα της χώρας.

Τα δελτία ειδήσεων, μέσα σε μια βαρβαρική και εξευτελισμένη τηλεόραση, είναι πλέον ελεγείες παραβατικότητας και λουτρά αίματος.

Τώρα ξαφνικά (!) σάστισαν όλοι οι φορείς με το μέγεθος και την ιταμότητα του προβλήματος, αλλά είναι ως φαίνεται αργά για κατασταλτικά μέτρα.

Με τόσο προσωπικό των αστυνομικών υπηρεσιών, με τόσες κάμερες, με τόσα DNA και αποτυπώματα, με τόσα προηγμένα συστήματα τηλεντοπισμού, είναι απορίας άξιον πώς οι κακοποιοί αλωνίζουν μέρα-νύχτα, οργανώνουν και εκτελούν ασύλληπτοι.

Πρέπει βέβαια να ομολογήσουμε ότι πάντοτε υπήρχαν εγκλήματα, αλλά τουλάχιστο γινόνταν με πολύ σοβαρότερους λόγους από σήμερα.

Όχι ότι συγχωρείται βέβαια η ανομία, αλλά, η πείνα (αν θυμηθούμε τον παπά τού διηγήματος που έκλεψε ένα αρνί να ταϊσει λαμπριάτικα τη φτωχοφαμελιά του), η ερωτική απογοήτευση, η οργή του αδικημένου και η εν πολέμω προστασία της πατρίδας είναι λ.χ. κάποιοι λόγοι εγκλημάτων σαφώς σπουδαιότεροι από τους σημερινούς, που μαχαιρώνουμε μια γριούλα για πενήντα ΕΥΡΩ, και το παίρνουμε και βίντεο στο κινητό μας!

Οι δυνάμεις καταστολής και το σωφρονιστικό σύστημα αδυνατούν πλέον να δώσουν λύση. Και ζούμε σε μια βραχυκυκλωμένη εποχή όπου ούτε έξωθεν μπορεί να έρθει μια σωστή τιμωρία, αλλά ούτε και έσωθεν, όπως ήθελε ο Ντοστογιέφσκι στον δολοφόνο και μοιραίο ήρωά του Ρασκόλνικοφ, στο πολυσυζητημένο «Έγκλημα και τιμωρία».

Η κοινωνία μας από χρόνια τώρα, χάριν του προοδευτισμού και του δικαιωματισμού, έχει σταθερά υποβαθμίσει το θέμα της ηθικής αγωγής των νέων.

Η ηθική αγωγή σε όλες τις κοινωνίες ήταν πάντα παράλληλη με την πνευματική, και θα λέγαμε ότι είχε και προεξάρχουσα σημασία.

Ο Πλάτων, ο Πλούταρχος, ο Λουκιανός (στον διάλογό του «Ανάχαρσις») μας διασώζουν πολύτιμες συμβουλές και υποθήκες.

Το θέμα της εγκληματικότητας έχει ως εκ τούτου κυρίως μακροχρόνια λύση και αποσκοπεί όχι στη δυνατότητα της σύλληψης και της τιμωρίας, αλλά στο να μη θέλει ο ίδιος ο άνθρωπος να εγκληματίσει.

Προφανώς τα παιδιά που σε σχηματισμό συμμορίας κάνουν μπούλιν σε αδύνατο συμμαθητή τους, δεν διδάχτηκαν ποτέ την παραβολή του Καλού Σαμαρείτη.

Όλοι αυτοί που ακούμε ότι οδοιπορούν στον αιματοβαμμένο δρόμο του εύκολου και βρόμικου χρήματος, είναι σίγουρο ότι δεν έχουν ακούσει ποτέ ότι «τα καλά κόποις κτώνται».

Ο άνθρωπος είναι «ζώον» και για να γίνει και «πολιτικόν» πρέπει να ενταχθεί νηπιόθεν σε παιδαγωγικούς κοινωνικούς σχηματισμούς (σχολείο, προσκοπισμό, κατηχητικό, αθλητισμό, χορό κλπ) με στόχο τα καλά έργα.

Παράλληλα πρέπει να διδαχτεί τις μεγάλες ηθικές αξίες, τη δικαιοσύνη, τη μεγαλοψυχία, την αγαθοεργία και την υπεροχή του μέτρου και της φυσικής απλότητας.

Ως προς αυτό το τελευταίο, είναι άκρως συγκινητικό το παιδικό διήγημα του Γρηγόρη Ξενόπουλου «Καταμάθετε τα κρίνα του αγρού» και από λογοτεχνική αλλά κυρίως από παιδαγωγική άποψη:

Διδάσκει ο ίδιος, μη έχοντας πάρει ακόμα το πτυχίο του, σε ένα ιδιωτικό παρθεναγωγείο.

Στην τάξη είναι τριάντα κοπέλες, δεκαεφτάρες και πλουσιοκόριτσα με ό, τι αυτό μπορεί να συνεπάγεται.

Τους εξιστορεί το περιστατικό από το Ευαγγέλιο με τον Χριστό να λέει «Καταμάθετε τα κρίνα του αγρού πώς αυξάνει, ου κοπιά, ουδέ νήθει, λέγω δε υμίν ότι ουδέ Σολομών εν πάση τη δόξη αυτού περιεβάλλετο ως εν τούτων», δηλαδή «Κοιτάξτε καλά τα αγριολούλουδα πώς μεγαλώνουν, δεν κοπιάζουν, δεν γνέθουν και όμως σας διαβεβαιώ ότι ούτε ο Σολομώντας με όλη του τη μεγαλοπρέπεια ήταν τόσο όμορφος!»

Οι κοπέλες ξαφνιάζονται, δακρύζουν και φτάνουν να ρωτήσουν (το αναπάντητο): «Πότε Κύριε  θα σταματήσουν να υπάρχουν στον κόσμο φτωχοί;»

Σίγουρα το θέμα του περιστατικού δεν το συμπεριελάμβανε (και τότε) καμία «ύλη του Υπουργείου», ωστόσο αυτό ακριβώς σημαίνει πραγματική εκπαίδευση!

Συμπέρασμα: Όταν αφήνεις να μεγαλώνει μια «εγκληματαριά» στην αυλή σου, κάποια στιγμή θα δεις και τα τσαμπιά της ....