Ο Πινόκιο στην Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης

20/09/2017 - 14:15

«Κι αλευρωμένος να ’ναι ο ποντικός, η γάτα τον γνωρίζει» (ελληνική παροιμία)

Όλα τα παιδιά γνωρίζουν το παραμύθι του Πινόκιο, την ξύλινη μαριονέτα που την είχε κατασκευάσει ο ξυλογλύπτης Μαστροτζεπέτο.

Κατά την παιδική ιστορία, που είχε γράψει ο Ιταλός Κάρλο Κολόνι, στα τέλη του προπερασμένου αιώνα, ο γέρο Τζεπέτο που δεν είχε παιδιά θέλησε να φτιάξει μια ξύλινη μαριονέτα για να του κάνει παρέα. Η μαριονέτα, όμως, ενώ την έφτιαχνε, ζωντάνεψε και όταν την ολοκλήρωσε, ξέφυγε από τον έλεγχο του Τζεπέτο και άρχισε τις αταξίες. Μετά από πολλές περιπέτειες, πολλά ψέματα, ανοησίες και παλαβομάρες, βρέθηκε κρεμασμένος ανάποδα, σε ένα δέντρο. Για καλή του, όμως, τύχη, εμφανίστηκε η Γαλάζια Νεράιδα και τον έσωσε. Ο Πινόκιο υποσχέθηκε να γίνει φρόνιμο παιδί, αλλά δεν τήρησε τις υποσχέσεις που έδωσε, συνέχισε τα ψέματα και με κάθε ψέμα που έλεγε, μεγάλωνε η μύτη του.

Συνεχίζοντας τις περιπλανήσεις του, μεταμορφώνεται σε γάιδαρο που δουλεύει σε τσίρκο. Εκεί, κάποτε, σπάζει το πόδι του και τα αφεντικά του τον πετάνε στη θάλασσα, όπου καταλήγει στην κοιλιά ενός σκυλόψαρου.

Τελικά, μετά από ένα φτάρνισμα του σκυλόψαρου, βγαίνει στη στεριά και μετανιωμένος για τις απερισκεψίες και τα λάθη, που έκανε, μέχρι τότε, υπόσχεται να είναι στο εξής καλό παιδί. Και η καλή Νεράιδα τον μεταμορφώνει σε πραγματικό αγόρι, που έζησε, από κει και πέρα ευτυχισμένος με τον γέρο πατέρα του.

Τέτοια χαριτωμένα, κωμικά και θαυμαστά συμβαίνουν στα παραμύθια, όπου ευφάνταστοι συγγραφείς, για να διασκεδάσουν τα παιδιά, ζωντανεύουν τις ξύλινες μαριονέτες, οι οποίες μπορούν να μιλούν και να κάνουν διάφορες τρέλες και κατεργαριές.

Τι γίνεται, όμως, με τις πολιτικές μαριονέτες, όταν κάποιος Μαστροτζεπέτο (στα ελληνικά μπορεί να λέγεται και Μαστροαλαβάνος) ή ο Μάστρο λαός κατασκευάζουν μια μαριονέτα και της δίνουν φωνή και εξουσία, είτε γιατί, έτσι, νομίζουν πως θα εκδικηθούν τους «παλιούς» πολιτικούς που σταμάτησαν να ταΐζουν τις «παχιές αγελάδες» -με αποτέλεσμα να στερηθεί ο λαός το «κόντρα φιλέτο» του- είτε γιατί πιστεύουν πως, επειδή θα κρατάν στα χέρια τους τούς σπάγκους που κινούν τη μαριονέτα, θα είναι αυτοί -για πάντα- και οι πραγματικοί κυβερνήτες;

Με τις πολιτικές μαριονέτες, τα πράγματα από κωμικά γίνονται κωμικοτραγικά.

Στην πολιτική, η μαριονέτα γρήγορα ξεφεύγει από τον έλεγχο του γέρο Τζεπέτο (ή του αφελή Γέρου λαού), όπως έγινε με τον Πινόκιο του παραμυθιού, και ο κάθε Πινόκιο αρχίζει να πολιτεύεται ανάλογα με τα μυαλά που κουβαλά στο ξύλινο κεφάλι του, με αποτέλεσμα -τελικά- να βουλιάξει ολάκερη τη χώρα!

Με τις πολιτικές μαριονέτες επαναλαμβάνεται, μέχρι ενός σημείου, το σενάριο του παιδικού παραμυθιού. Ο Πινόκιο μπορεί να λέει τερατώδη ψέματα, να μεγαλώνει η μύτη του και να γίνεται σαν την προβοσκίδα του ελέφαντα και, παρόλα αυτά, να βρίσκονται άνθρωποι που τον πιστεύουν. Και όχι μόνον τον πιστεύουν, αλλά τον εκλέγουν και πρωθυπουργό!

Κι όταν, μετά από τα τόσα ψέματα που έχει σπείρει, ο λαός θερίζει θύελλες και κάποιοι σκέπτονται να τον στείλουν για… «ανακύκλωση», για να γλυτώσει η χώρα από την καταστροφική του πολιτική, να την η Γαλάζια Νεράιδα (μπορείτε να την πείτε και Ν.Δ., Ιούλιος του 2015), η οποία αφήνει τον Πινόκιο να συνεχίσει τον «ξύλινο» ρόλο του!

Ο πολιτικός Πινόκιο, όμως, ξεγελά και τον σωτήρα του, τη Γαλάζια Νεράιδα (κρίμα στην «νεραϊδοσύνη» της!), υποσχόμενος πως θα είναι, από δω και πέρα, φρόνιμο παιδί και συνεχίζει, αμετανόητος, τα ίδια και χειρότερα. Έτσι, μετά από πολλές μεταμορφώσεις και νέες παλαβομάρες, καταλήγει -τελικά- στο βυθό της θάλασσας, αλλά δεν πνίγεται, γιατί τον καταπίνει ένα σκυλόψαρο που τον… «φιλοξενεί» στην κοιλιά του (αν θέλετε, μπορείτε να του δώσετε και το όνομα… Σόιμπλε).

Από δω και πέρα, ο πολιτικός Πινόκιο γράφει το δικό του σενάριο, που διαφέρει -τραγικά- από το σενάριο του παραμυθιού: κερδίζει την εμπιστοσύνη του «σκυλόψαρου» -γιατί, λέει, τα «σκυλόψαρα» τρέφουν ιδιαίτερη εκτίμηση στις μαριονέτες. Και το «σκυλόψαρο» τον αφήνει να κάτσει όσο τραβάει η όρεξή του μέσα στην κοιλιά του. Έτσι ο Πινόκιο συνεχίζει, μέσα από την κοιλιά του «σκυλόψαρου», να κυβερνά τη χώρα, διότι, κατά το ισχύον σύνταγμα, το πολίτευμα είναι πρωθυπουργοκεντρικό κι ό,τι θέλει κάνει ο πρωθυπουργός, ακόμα και να κυβερνά μέσα από την κοιλιά του «σκυλόψαρου»!

Ο Πινόκιο, ως πρωθυπουργός, κάθε χρόνο το Σεπτέμβριο, με την άδεια του… «σκυλόψαρου», επισκέπτεται την ΔΕΘ, όπου -κατά τα ισχύοντα πολιτικά έθιμα- εκφωνεί ένα λόγο με εκατό ψέματα και καμιά αλήθεια· και ενώ χειροκροτείται από ένα ενθουσιώδες, εντός αιθούσης, ακροατήριο (αποτελούμενο από άλλες «μαριονέτες», διάφορους παρακεντέδες και «τσανακογλείφτες»), έξω από την ΔΕΘ, στους δρόμους της Θεσσαλονίκης -και εδώ, πάλι, κατά το έθιμο- ένα εξαγριωμένο πλήθος από ανθρώπους εξαπατημένους και μετανοημένους, από όψιμους «εραστές της αλήθειας» ή «εραστές των άλλων ψεμάτων» ξελαρυγγιάζεται να φωνάζει πως ο Πινόκιο με την τεράστια μύτη, ήρθε, για να τους ξεγελάσει, αυτή τη φορά, με καινούρια ψέματα για Grinvest και άλλα τέτοια αγγλόγλωσσα, από αυτά που έμαθε, προσφάτως, να απαγγέλλει!

Μόνο κάποιοι -συνεπείς προς στις αρχές του «πολιτικού πολιτισμού» του ΣΥΡΙΖΑ- ξεχωρίζουν, ανάμεσα στο εξαγριωμένο πλήθος, επαναλαμβάνοντας ρυθμικά, το γνωστό πολιτικό σύνθημα του Καρανίκα (Συμβούλου Στρατηγικού Σχεδιασμού στο πρωθυπουργικό Γραφείο): «Στα τσακίδια, στα τσακίδια…».

 

Γενική Ροή Ειδήσεων

PROUDLY POWERED BY CJ web | Copyright © 2017 {emprosnet.gr}
Made with love and a lot of coffee by CJ web, Creative web Journey