Και στρώθηκα να δω τη συνέχεια και συγκινήθηκα και το ευχαριστήθηκα και θυμήθηκα το ένδοξο παρελθόν και τους είδα όλους μεσήλικες και ανάμεικτα συναισθήματα με κυρίευσαν και τις φωτογραφίες μου εκείνης της εποχής φυλλομέτρησα. Ώσπου το επόμενο πρωί, την ώρα της εφημερίας πήρε το αυτί μου μια παρέα λυκειόπαιδα να σχολιάζουν: «Ναι, ρε όλη η γερουσία. Μαζευτήκανε γονείς και θείοι, στρωθήκανε στον καναπέ και τους πήραν τα ζουμιά. Τα νιάτα τους και καλά. Και σιγά το σήριαλ! Ούτε μία ωραία γκόμενα της προκοπής! Ότι τώρα κάποτε τα παπούδια που παίζανε ήταν νέοι και ωραίοι και κάτι έγινε. Τουλάχιστον πέρασα μια ώρα ησυχίας με το κινητό». «Εσείς, κυρία, χτες “Λόγω Τιμής” είδατε;» «Μάλιστα είδαμε» «Φαίνεται! Ου γαρ έρχεται μόνον, κυρία μας! Το λέω και στη μάνα μου, όταν πηγαίνει να βάψει τα μαλλιά της». «Πότε γεννήθηκες, παιδάκι μου;» ρωτώ, τι το ‘θελα. Μου απαντά τη χρονολογία που διορίστηκα - λες και δεν το ήξερα! Εκείνο το μεσημέρι βίωσα την πρώτη μεγάλη κατάθλιψη εξαιτίας του χρόνου που περνά. «Μας γέρασαν προώρως, Γιώργο, το κατάλαβες;» που γράφει και ο ποιητής.

Ύστερα κάθισα και σκέφτηκα. Στην ηλικία τους θεωρούσα τους σαράντα και μαθουσάλειους. Τουλάχιστον. Αν υπήρχε ένα σήριαλ που έβλεπαν οι γονείς μου στα εικοσιπέντε τους πώς θα αισθανόμουν, όταν τους έβλεπα να συγκινούνται στη συνέχειά του, σχεδόν άλλα τόσα χρόνια αργότερα;

Άρχισα να προσεγγίζω το θέμα «χρόνος». Ζήτημα ακανθώδες. Όπως και οι αναμνήσεις εξάλλου. Το «Λόγω τιμής» το αγαπούσα γιατί μιλούσε για φοιτητική ζωή. Γιατί είχε ωραία μουσική, ωραίο σκηνικό και όλη τη γενιά των τότε νέων και ταλαντούχων ηθοποιών! Κάτι σαν την τηλεοπτική «Αστροφεγγιά» του ’80 ή περίπου έτσι. Ηλικιακά κοντά τότε στους ήρωες, με ανάλογες ανησυχίες, αποδημητικό πουλί από τη γενέτειρα, χωρίς ακόμη σταθερά σημεία αναφοράς σε πρόσωπα και πράγματα, ένιωθα να καταλαβαίνω μέσα από τις περιπέτειες των πρωταγωνιστών τον εαυτό μου περισσότερο, να τον δικαιολογώ και να τον αποδέχομαι. Έβλεπα αναλογίες με τη φοιτητική μου παρέα, με τις ολονυχτίες σε σπίτια άλλων-θυμάμαι ένα άρθρο τηλεοπτικής κριτικού που στηλίτευε τη γουστόζικη διακόσμηση. «Είναι έτσι τα φοιτητικά διαμερίσματα;» αναρωτιόταν. Ίσως όχι έτσι ακριβώς. Αλλά περίπου έτσι. Τουλάχιστον έτσι ήταν το δικό μου και των παιδιών που έκανα παρέα.

Με την παρέα του «Λόγω Τιμής» η δική μου γενιά πέρασε στο πανεπιστήμιο. Γέλασε με το ψαλιδάκι της μανικιουρίστριας από το Ανθολόγιο των Λατινικών, έζησε κρίσεις με τους γονείς, βίωσε απώλειες, αρρώστιες, πτωχεύσεις, κρίσεις ηλικίας και ωριμότητας. Έζησε και τις δικές της ανησυχίες: ερωτεύτηκε, ευτύχησε, απογοητεύτηκε, έκλαψε, έπεσε, σηκώθηκε και πέταξε στα σύννεφα. Χωρίς να σταματήσει να ονειρεύεται. Έκανε χιλιάδες τρέλες από αυτές που τελικά ασφαλώς και κάνουν τα καλά παιδιά, διεκδίκησε το μέλλον της και προσπάθησε να προβλέψει τον χρόνο κυνηγώντας την επιτυχία και τα όνειρά της.

Το τηλεοπτικό reunion έκρυβε μια μεγάλη αλήθεια: Ποτέ δεν μπορείς να προβλέψεις τον νικητή στον στίβο της ζωής. Για την ακρίβεια είναι δύσκολο να προσδιορίσεις ποιος είναι νικητής και ποιος ο νικημένος. Και μια ακόμη: Η πιο σταθερή αγάπη, ύστερα από αυτή της συγγένειας αίματος, είναι πάντα η φιλία. Οι έρωτες σβήνουν, τα πάθη ξεθυμαίνουν ακόμη και οι γάμοι διαλύονται και ξαναγίνονται. Οι καλοί φίλοι παραμένουν πάντα φίλοι. Το βράδυ της προβολής στάθηκε αφορμή και για ένα μίνι reunion με εκείνους που τα κοινωνικά δίκτυα κράτησαν σε επαφή. Αλλάζαμε φωτογραφίες και σχόλια. Και ανάμεσα σε όλα μιλήσαμε και για το σήριαλ. «Ήταν καλό;» Καλό ήταν! Ανθρώπινο, όπως πάντα, καθημερινό, κοντά στον σφυγμό της εποχής. Δεν ξέρω πώς «είδαν» οι σεναριογράφοι τους παλιούς έφηβους φοιτητές ως μεσήλικες, ακόμη στο πρώτο επεισόδιο βρισκόμαστε, το σίγουρο είναι πάντως ότι δεν προτίμησαν στερεότυπες λύσεις. Καθώς οι τίτλοι τέλους έπεσαν συνειδητοποιήσαμε πως η ζωή, χέρι-χέρι με την τέχνη, εξελίσσονται.