Οι σύγχρονοι «Άθλιοι» συχνάζουν στα Lidl. Άλλωστε η γνωστή αλυσίδα super market διαθέτει φούρνο. Από εκεί λοιπόν αποφάσισε μια εβδομηντάχρονη γυναίκα να κλέψει τρόφιμα αξίας τριάντα ευρώ, γιατί η πενιχρή της σύνταξη δεν της επέτρεπε να συντηρηθεί. Η γυναίκα δεν είχε ένσημα στην απατεωνιά, οπότε έγινε αντιληπτή από τον υπεύθυνο του καταστήματος και κλήθηκε η αστυνομία να τη συλλάβει, αν και πελάτες προσφέρθηκαν να πληρώσουν το αντίτιμο των προϊόντων που αφαίρεσε. Ανένδοτος ο υπεύθυνος και στο κατάστημα και στο αστυνομικό τμήμα, όπου η γηραιά κυρία έκανε απόπειρα αυτοκτονίας. Η Εταιρία με δελτίο, όπου υποστηρίζει ότι βοηθά οικονομικά ΜΚΟ, προσπάθησε να μετριάσει τη δημόσια κατακραυγή. Μάλιστα υποσχέθηκε να αποσύρει τη μήνυση, αφού φυσικά την υπέβαλε. Να γερνάς με αξιοπρέπεια είναι ένα αίτημα πολύτιμο, απατηλό όνειρο δυστυχώς για πολλούς συνανθρώπους μας.  

Πριν μερικές ημέρες οι ιδιοκτήτες, το ιατρικό και το βοηθητικό προσωπικό ενός γηροκομείου στην Κρήτη οδηγήθηκε στη φυλακή. Νοσηρά πνεύματα, βασάνιζαν και προκαλούσαν τον θάνατο από κακουχίες σε γέροντες που μάλλον οι συγγενείς τους, τους είχαν ξεχάσει στον οίκο ευγηρίας που οι παραπάνω διατηρούσαν (ευγηρία να σου πετύχει!), για να τους αποσπάσουν τα ελάχιστα κοσμήματα και πολύτιμα αντικείμενα που διέθεταν. Τι είδους άνθρωπος πρέπει να είσαι, για να ταΐζεις αποφάγια υπερήλικες και να συγκεντρώνεις ….. τα δαχτυλίδια τους λάφυρο! Η ιστορία θυμίζει στρατόπεδο συγκέντρωσης: βέρες με άγνωστα ονόματα, χαραγμένες ημερομηνίες, ζωές και αναμνήσεις κλεμμένες, ζωές απότομα σταματημένες… Να έχει αξία η ζωή σου! Όνειρο απατηλό στην εποχή μας και αυτό! Να έχεις καλό τέλος! Ουτοπία! Ο λευκός καρχαρίας που κατασπάραξε τον νεαρό κολυμβητή χωρίζοντας το κορμί του στα δύο φαίνεται πως ήταν πλάσμα ευγενές, συγκρινόμενος με τα κτήνη της αληθινής ιστορίας μας!  

Όχι ότι οι νεότερες ηλικίες καλοπερνούν! Ένα επτάχρονο αγόρι δολοφονήθηκε άγρια από τον πατριό του και θάφτηκε σε αυτοσχέδιο μνήμα στην ταράτσα του σπιτιού που έμενε η οικογένεια. Την ίδια ώρα η μητέρα του στο διπλανό δωμάτιο έπαιζε ένα ηλεκτρονικό παιχνίδι στο κινητό της και δεν αντέδρασε καθόλου στη δολοφονία του γιου της. Ξαναδιαβάζοντας τη «Μήδεια» του Ευριπίδη, νιώθεις όλον τον σπαραγμό που ο ανθρωπισμός των κλασικών χρόνων χάρισε σε μια τραγική μάνα! Και μαθαίνεις πόσο απέχει η ανθρωπιά από την αληθινή ζωή.  

Σ’ αυτήν την αληθινή ζωή υπήρχε κάποτε και ένας Άλκης. Ένα αγόρι δεκαεννιά χρονών, φοιτητής, γελαστός, με όλη τη ζωή μπροστά του. Έφυγε εντελώς τυχαία και απροσδόκητα, θύμα της αγριότητας και της ωμής βίας μιας αγέλης συνομηλίκων του, που δολοφονούσε κόσμο με το πρόσχημα των οπαδών. Οι κατηγορούμενοι, όταν συνελήφθησαν, και μόνον τότε, δήλωσαν τη συντριβή τους για τον χαμό ενός νέου ανθρώπου. Υποστήριξαν ότι δεν το ήθελαν. Στα ηχητικά ντοκουμέντα που ήρθαν στο φως της δημοσιότητας σχεδόν παράλληλα με τις δηλώσεις μεταμέλειας, ένας ακούγεται να βλαστημά: «Να πάρει ο διάβολος! Ξέχασα στον δρόμο το δρεπάνι!» Του Χάροντα. Ποια μαρμαρένια αλώνια και κουραφέξαλα; Άσφαλτος και παλιά μάρμαρα πολυκατοικίας είναι ο χώρος όπου γράφεται η σύγχρονη δημοτική ποίηση της απώλειας!  

Τα τρία παιδιά μιας οικογένειας έχασαν τη ζωή τους, μέσα σε λίγα χρόνια. Ο εισαγγελέας ξεκίνησε έρευνα. Τα παιδιά οδηγήθηκαν στο νοσοκομείο και ο θάνατος επήλθε ξαφνικά, τώρα λένε υπό αδιευκρίνιστες συνθήκες! Οι φάκελοι ξανανοίγουν. Σήμερα οι δύο γονείς παραχώρησαν συνέντευξη τύπου. «Δεν είμαι Μήδεια» δήλωσε η μάνα (Την τιμητική του ο Ευριπίδης πάντως! - ο τραγικότερος των τραγικών! Άραγε τυχαίο;) Στις ειδήσεις μάθαμε ότι ο Εισαγγελέας θα συμπεριλάβει το περιεχόμενο της συνέντευξης τύπου των γονέων στην προανακριτική του έρευνα! Υπάρχει κάτι σάπιο στο βασίλειο της Δανιμαρκίας!  

Σταχυολογώ ενδεικτικά λίγα από τα γεγονότα που ο καινούργιος χρόνος έφερε στη ζωή μας- ιστορίες φρίκης και τρόμου, ικανές να προκαλέσουν ανατριχίλα και εκτίμηση για την απλή, καθημερινή ζωή, που δεν έχει μεγάλες συγκινήσεις ούτε όμως και τραγικές εμπειρίες!