Υπήρχε στο σπίτι πολύ πριν γεννηθώ. Τοποθετημένο σε περίοπτη θέση. Ο παππούς άκουγε στην Κατοχή παράνομα Deutsche Welle και Λονδίνο. Η οικογένεια θυμόταν σημαντικές στιγμές της πρόσφατης ελληνικής ιστορίας να τις πληροφορείται μέσα από αυτό. Όταν ήμουν παιδί άκουγα παραμύθια μέσα από το ραδιόφωνο. Τα διάβαζαν ηθοποιοί με εξαιρετική αφήγηση και ερμηνεία. Με υπέροχο ηχόχρωμα. Άκουγα, δεν χόρταινα και ο ύπνος με έπαιρνε στην πολυθρόνα απέναντι στην ξυλόσομπα. Η μαγεία της οικογενειακής θαλπωρής και της όμορφης παιδικής ηλικίας!

Μέσα από αυτό μπήκε στη ζωή μου το θέατρο λίγο αργότερα. Τα χειμωνιάτικα απογεύματα χωμένη στην αγκαλιά του παππού, ενός ψιλόλιγνου λεβεντόγερου άκουγα Έλλη Λαμπέτη, Δημήτρη Χορν, κείμενα μαγικά Ελλήνων και ξένων δραματουργών: έρωτες, θανάτους, τραύματα και μπερδέματα. Άκουγα και ελληνική λογοτεχνία τροποποιημένη σε θεατρικό σενάριο. Άκουγα και ταξίδευα μέσα από την αγκαλιά του παππού στην εποχή της ενηλικίωσης. Έμπαινα στη θέση των κεντρικών χαρακτήρων και έδινα τη δική μου διάσταση στην εξέλιξη της πλοκής. Οι θεωρητικοί της λογοτεχνίας θα έσκιζαν τα πτυχία τους με τις σκέψεις εκείνου του τετράχρονου ευτυχισμένου κοριτσιού που ταξίδευε στο μακρινό μέλλον, μέσα στα ραδιοκύματα, παραβλέποντας τον άνεμο που λυσσομανούσε άγριος έξω και τα κύματα της αφρισμένης θάλασσας που εμπόδιζαν την πρόσβαση στον παραλιακό δρόμο.

Τελευταίο αλλά μοιραίο από το ραδιόφωνο μπήκε στη ζωή μου το ελληνικό τραγούδι. Παιδικό, έντεχνο, λαϊκό, εμπορικό, θεματικό, μπήκε, με μάγεψε και δεν έφυγε ποτέ. Κάθε φορά που άκουγα τις μαγικές φωνές και τις μεγάλες ερμηνείες κολλούσα στη συσκευή, καθόμουν στο πάτωμα, το βλέμμα αρμένιζε και η μελωδία με κυρίευε. Με παράσερνε σε έναν νέο κόσμο που εγώ δημιουργούσα, διαφορετικό κάθε φορά: Ήθελα να τρέξω, να επιταχύνω, να πετάξω, να χτυπήσει ο άνεμος το πρόσωπο, να ανεβώ σε μαγικά χαλιά, σε μεταφορικά μέσα, να ξεπεράσω τον χρόνο- ήθελα να γίνω η πρωταγωνίστρια σε όλες αυτές τις ιστορίες που υποψιαζόμουν να διαδραματίζονται πίσω από τις υπαινικτικές πληροφορίες των στίχων. Αποστήθιζα τα ρεφραίν, μάθαινα αποσπασματικά στίχους, προσπαθούσα να τραγουδήσω. Το τελευταίο αποδείχτηκε καταστροφή. Το μέταλλο της φωνής μου δεν βοηθούσε. Όλοι το έλεγαν. Μέσα από το ραδιόφωνο όμως έμαθα εντωμεταξύ όλα τα τραγούδια της εποχής, τα παλιότερα, τα επίκαιρα, τα κλασικά, τα δημοτικά, τα παιδικά, τα ρεμπέτικα. Άκουγα φανατικά ραδιόφωνο. Μην ξεχάσω ότι στο σπίτι προστέθηκε κοντά στο μεγάλο παλιακό ένα σύγχρονο, κομψό, μικρό σε μέγεθος, μοντέρνο που έπιανε όλες τις νέες συχνότητες. Όταν το έχαναν το ανάσυραν ανάμεσα στα παιχνίδια μου. Η οικογένεια είχε αρχίσει να εκνευρίζεται με το χούι. Ο μπαμπάς και ο παππούς δεν μπορούσαν να ακούσουν το ματς της Κυριακής, η γιαγιά την πρωινή θρησκευτική λειτουργία, η μαμά μου τις συνταγές μαγειρικής. Το ραδιόφωνο ήταν κολλημένο στο αυτί μου και έπαιζε ελληνικά τραγούδια. Όταν ξεκίνησα το σχολείο πια άρχισαν οι σκληρές διαπραγματεύσεις – πόσο θα ακούω καθημερινά, από ποια ώρα ως πότε, κάτω από ποιες προϋποθέσεις. Οι προϋποθέσεις και οι κανόνες δεν τηρήθηκαν ποτέ. Από την πλευρά μου τουλάχιστον. Το ραδιόφωνο ήταν η αγάπη που γεννήθηκε και δεν έφυγε ποτέ. Για τόσο μεγάλες αγάπες φυσικά και ενδίδεις στην αμαρτία.

Η γενιά μου ήταν η γενιά των πειρατικών σταθμών και της μετάβασης στην ιδιωτική, στην ελεύθερη ραδιοφωνία. Το ραδιόφωνο τη μόρφωσε και τη διαμόρφωσε. Αισθητικά και συναισθηματικά οπωσδήποτε. Έφηβη ονειρευόμουν να γίνω μουσική παραγωγός. Ήθελα να έρθει η στιγμή που από το ραδιόφωνο θα ακούσω τη φωνή μου. Δεν ήξερα πώς. Η ζωή μου το έμαθε. Πεντέμισι μαγικά χρόνια στα ραδιοκύματα απέκτησα εμπειρίες, γνωριμίες, επαφές και ποιότητες που δεν φαντάστηκα ποτέ ότι είχα. Κέρδισα περισσότερα από όσα πρόσφερα. Την εντύπωση αυτή διατηρώ ανεπιφύλακτα, όσο προχωρούν τα χρόνια και ανασύρω τις ατάκες, τις γνώσεις και τις αντιδράσεις τώρα που απλώς ως ακροάτρια γυρίζω το κουμπί να αλλάξω σταθμό, για να ακούσω ραδιόφωνο.