Η Χαλιμά

18/07/2017 - 13:09

Λέγαμε τις προάλλες για την ηλεκτρονική τεχνολογία και τους ασύμμετρους κινδύνους που γεννά η αλόγιστη και αφιλοσόφητη χρήση της, και νά που δεν σταματούν κάθε λίγο και λιγάκι οι σχετικές ειδήσεις:

Κυβερνοϊοί της απόλυτης καταστροφής. Ακήρυκτοι παγκόσμιοι πόλεμοι του «πυριτίου» (αντί της πυρίτιδας), και οδηγίες του BBC προς τους γονείς του κόσμου να δίνουν μεγαλύτερη προσοχή (πώς άραγε;...) στα χακαρισμένα και ευρέως κυκλοφορούντα παιδικά παιχνίδια του διαδικτύου, όπως π.χ. η «Πέπα το γουρουνάκι» σε σεξουαλικές σκηνές ή προσφιλείς παιδικοί ήρωες σε μια ανεξήγητη κατάθλιψη και απανθρωπία.

Βέβαια πρέπει να ομολογήσουμε ότι πάντα υπήρχαν ηθικοί κίνδυνοι. Απλώς σήμερα είναι μαζικοί, είναι μεταλλαγμένοι -θα λέγαμε «καλοντυμένοι»- και έρχονται με την τεχνολογία μέσα στο σαλόνι μας, φορτικοί και ακάλεστοι.

Τραγικό παράδειγμα η «μπλε φάλαινα» που θέλει να δοκιμάσει με αποτρόπαιες διαδικασίες τις ψυχικές αντοχές των νέων, φτάνοντας οριακά μέχρι και τη διατεταγμένη αυτοκτονία.

Δεν είναι βέβαια η πρώτη φορά. Τέτοια ακραία φαινόμενα είχαμε και στο αρχαίο παρελθόν.

Ο φιλόσοφος της Κυρηναϊκής σχολής, Ηγησίας αποκλήθηκε «Πεισιθάνατος» καθώς έπειθε με ζωηρά επιχειρήματα τους οπαδούς του να αυτοκτονήσουν επειδή, όπως έλεγε, είναι αδύνατο να βρούμε το ύψιστο αγαθό -δηλαδή την τέλεια ηδονή- παρά μόνο στην αναισθησία και συνεπώς στον βίαιο τερματισμό του βίου.

Σ’ αυτές του τις εμμονές είχε, θα λέγαμε, ένα κάποιο φιλοσοφικό υπόβαθρο (όπως και άλλοι μεταγενέστεροι, Σοπενχάουερ κ.ά.) αλλά οπωσδήποτε απευθύνονταν σε ώριμους και αυτεξούσιους ενήλικες και όχι σε κοριτσάκια της προεφηβικής ηλικίας.

Έχουμε πέσει σήμερα, όπως έχει ήδη αποδειχθεί, όλοι μας συνολικά και ο καθένας χωριστά, στην αδυσώπητη «παγίδα της εικόνας», της εικόνας που την οικειοποιήθηκαν όλα τα σύγχρονα μέσα εις βάρος του λόγου.

Η εικόνα απομυθοποιεί και εκχυδαΐζει τη φαντασία.

Η πρόσκτηση της γνώσης (και δεν είναι φρόνιμο να αμφισβητήσουμε τον Πλάτωνα) γίνεται ακουσματικά. Κανένα βιβλίο και κανένα «πλουμάκι» δεν μπόρεσε ποτέ να υποκαταστήσει τη μαγεία της διήγησης και της ζωντανής προφορικής διάλεξης.

Κάποια εκπαιδευτικά συστήματα ανά τον κόσμο που έχουν αντιληφθεί το θέμα, προσπαθούν να περιορίσουν ακόμα και από τις πρώτες τάξεις του σχολείου το βιβλίο.

Προϊόντος του σοφού χρόνου θα μάθουν αυτά τα παιδιά να κρατούν περιληπτικές σημειώσεις (κι αυτό είναι κάτι που οργανώνει και υποβοηθά την αντίληψη), ωστόσο οι γνώσεις μεταδίδονται καλύτερα ακουσματικά και καλείται ο εγκέφαλος -τη απουσία της όρασης- να τις κωδικοποιήσει, να τις πρωτοκολλήσει και να τις επεξεργαστεί.

Ο Βάρναλης στο «Φως που καίει», βάζει τον Μώμο να λέει στον Προμηθέα: «Οι λαοί πιστεύουνε πιότερο τ’ αυτιά τους παρά τα μάτια τους. Πιότερο τη φαντασία παρά την κρίση τους».

Έτσι είναι φκιαγμένος ο άνθρωπος. Να πιστεύει τ’ αυτιά του και να τον τρομάζουν ή να τον προβληματίζουν οι εικόνες.

Γενιές γενεών μεγάλωσαν τα παιδιά (και μαζί τους οι μεγάλοι) με τα παραμύθια, από τον Όμηρο μέχρι και χθες, που ανοίξαμε την τηλεόραση.

Προσωπικά, θα θυμάμαι πάντα με γλυκιά νοσταλγία τα ατέλειωτα παραμύθια της Χαλιμάς από το θείο τον Γιώργη Περρή στα καλύβια του κάμπου με τα καπνοχώραφα, όταν γέμιζαν τ’ αυτιά μας ολοζώντανες εξωτικές εικόνες, την ίδια στιγμή που τα μάτια μας τρέχανε πάνω στις μακριές βελόνες και τρυπούσαν με ακρίβεια και μπελόνιαζαν τα φύλλα του καπνού, μέσα σε κείνα τα παιδικά «ομακοεία» (1) του γκαϊντερμά (2)...

 

(1) «Ομακοείο»: το ακουσματικό διδασκαλείο του Πυθαγόρα στον Κρότωνα.

(2) «Γκαϊντερμάς»: στεγασμένη αυλή καλυβιού.

 

 

 

 

Γενική Ροή Ειδήσεων

PROUDLY POWERED BY CJ web | Copyright © 2017 {emprosnet.gr}
Made with love and a lot of coffee by CJ web, Creative web Journey