Όταν ένας λαός μετατρέπεται σε «πλέμπα», σε ένα κοπάδι απελπισμένο, φοβισμένο και πεινασμένο είναι πολύ πιο εύκολο να οδηγηθεί από τον δημαγωγό-τσομπάνο στο «μαντρί» ή στον «πάγκο του χασάπη».

Στην αρχαία Ρώμη, μετά την καταστροφή της μεσαίας τάξης, η οποία συνέβη τον 2^ο αι. π. Χ., λόγω των μακροχρόνιων κατακτητικών πολέμων, επακολούθησαν τεκτονικές μεταβολές στο μέχρι τότε οικονομικό, κοινωνικό και πολιτικό σύστημα: α. στην ύπαιθρο χώρα στη θέση της μικρομεσαίας ιδιοκτησίας αναπτύχθηκαν τα latifundia, μεγάλα κτήματα που ανήκαν, τώρα, στους ευγενείς και στα οποία δούλευαν ακτήμονες χωρικοί και σκλάβοι που προέρχονταν από τις κατακτημένες χώρες. β. στη θέση των μικρών επαγγελματικών εργαστηρίων και των μικρών βιοτεχνιών, ιδρύθηκαν μεγάλα εργοστάσια που χρησιμοποιούσαν το φτηνό εργατικό δυναμικό των δούλων. γ. οι εξαθλιωμένοι χωρικοί, πρώην μικροϊδιοκτήτες γης, καθώς και οι βιοτέχνες και επαγγελματίες που έκλεισαν τα εργαστήριά τους, αφού αναγκάστηκαν να πωλήσουν ό, τι τους είχε απομείνει από τα υπάρχοντά τους, κατέφυγαν για να επιβιώσουν στη Ρώμη. δ. όσοι παλιότερα ανήκαν στη μεσαία τάξη και συγκεντρώθηκαν στη Ρώμη απετέλεσαν, τώρα, την πολυάριθμη τάξη των πληβείων (πλέμπα),η οποία τρέφονταν από την ελεημοσύνη του κράτους, (διανομή τροφίμων, άρτου) και πουλώντας την ψήφο τους στην άρχουσα τάξη, των Συγκλητικών. ε. ο αστικός όχλος (πλεμπάγια) με την εξαγορά της ψήφου του από τους εκάστοτε ισχυρούς, οι οποίοι ως αντίτιμο του παρείχαν «άρτον και θεάματα», συνέβαλε στην αλλοίωση της λειτουργίας του μέχρι τότε δημοκρατικού πολιτεύματος , στην συγκέντρωση της εξουσίας στα χέρια δικτατόρων και στην υποκατάστασή της Δημοκρατίας από την Αρχή του ιμπεράτορος (αυτοκράτορα), με την οποία επήλθε και η τελική κατάλυση της δημοκρατίας.

Η πνευματική και ηθική εξαχρείωση του ρωμαϊκού λαού, που επήλθε ως αποτέλεσμα της οικονομικής και κοινωνικής του εξαθλίωσης, έφτασε στο έσχατο όριο στα χρόνια όπου έκανε την εμφάνισή της η χριστιανική θρησκεία, η οποία εκτός από τα στοιχεία της νέας θρησκείας εμπεριείχε σημαντικά, για εκείνη την εποχή, κοινωνικά και πολιτικά μηνύματα. Με αυτά τα καινούρια μηνύματα αφυπνίστηκε η εκφυλισμένη και παρακμασμένη ρωμαϊκή κοινωνία και αφού πίστεψε στην αλήθεια και τη δύναμη του « καινούριου», βρήκε την ηθική και πνευματική δύναμη να αγωνιστεί για την «κραταίωσή» του (η συνέχεια είναι γνωστή: αφού υποβαθμίστηκαν τα κοινωνικοπολιτικά στοιχεία που εμπεριείχε η νέα θρησκεία, αναγνωρίστηκε ως επίσημη θρησκεία του ρωμαϊκού κράτους).

Οι αναλογίες της σημερινής παγκοσμιοποιημένης κοινωνίας με εκείνη της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας είναι πολλές. Ειδικότερα, η οικονομική, κοινωνική και πολιτική- και θα έλεγα, ακόμα, η ηθική και πνευματική-κατάσταση της Ελλάδας παρουσιάζει ανησυχητικές ομοιότητες με εκείνην των ρωμαϊκών χρόνων: η καταστροφή της μεσαίας τάξης και η προλεταριοποίηση της ελληνικής κοινωνίας πραγματοποιείται με ραγδαίους ρυθμούς. Η κυβερνώσα «Αριστερά» ψηφοθηρεί «σιτίζοντας» τα εξαθλιωμένα θύματά της με άφθονο «κόκκινο σανό» (κοινωνικά μερίσματα και επιδοματικές ελεημοσύνες, διορισμοί στο Δημόσιο, υποσχέσεις για καθαρή έξοδο από τα μνημόνια και ολική επαναφορά στην εποχή των « παχιών αγελάδων»).

Ένα σημαντικό μέρος των πολιτών αποστασιοποιείται από την πολιτική, ενώ πολλοί από την τάξη των νεόπτωχων και προλεταρίων αρκούνται στην παροχή του « άρτου και των θεαμάτων» και παραιτούνται από το δικαίωμα να διεκδικήσουν από τους κυβερνώντες περισσότερο σεβασμό στην τραγική αλήθεια που βιώνουν. Έτσι, τόσο με την αδιαφορία και την αποχή, όσο και με την εξάρτηση από την… ελεήμονα διάθεση των κυβερνητών «στρώνεται το χαλί» για να περάσει ο λαοπλάνος αρχηγός.

Ο δημαγωγός, όμως, δεν αρκείται στο να κερδίσει άπαξ τις εκλογές και να καταλάβει την εξουσία. Θέλει να κατασκευάσει μια «δημοκρατία στα μέτρα του» , που να εξυπηρετεί τα σχέδιά του για μια μακροπρόθεσμη διατήρηση της εξουσίας.

Γι’ αυτό η πιο ανησυχητική ομοιότητα της σημερινής κατάστασης με εκείνην της Ρώμης του τελευταίου π. Χ. αιώνα είναι ορισμένες αποφάσεις και συμπεριφορές των κυβερνώντων , που προσβάλλουν και απαξιώνουν βασικούς θεσμούς του δημοκρατικού μας πολιτεύματος .

Έτσι οδηγούμαστε στην υπολειτουργία και την αναξιοπιστία των θεσμών και στις αξίες της Δημοκρατίας, στην δυσαρμονία των σχέσεων ανάμεσα στις διακεκριμένες εξουσίες της Πολιτείας, στην όξυνση των κομματικών αντιθέσεων και στον διχασμό της κοινωνίας, σε μια κρίσιμη περίοδο, όπου απαιτείται η μεγιστοποίηση της ενότητας του λαού και της εθνικής προσπάθειας για την επιτυχή αντιμετώπιση της βαθιάς και πολυεπίπεδης κρίσης, η οποία συνεχίζεται για ένατο χρόνο.

Τα πιο ανησυχητικά φαινόμενα που υπονομεύουν, σήμερα, τη λειτουργία του δημοκρατικού μας πολιτεύματος είναι: η μετατροπή του Κοινοβουλίου σε… «φάμπρικα» νυχτερινών τροπολογιών και αναγκαστικής επιψήφισης των κυβερνητικών νομοσχεδίων, με την υπαγωγή των βουλευτών σε «διατεταγμένη υπηρεσία», οι οποίοι χρησιμοποιούνται ως απλοί «γραμματοκομιστές» ή αποδέκτες των κυβερνητικών εντολών.

Οι συνεχείς κατηγορίες που εκτοξεύονται κατά της ανεξάρτητης εξουσίας της Δικαιοσύνης, οσάκις οι αποφάσεις της είναι αντίθετες προς τις κυβερνητικές πολιτικές. Έτσι, εμμέσως πλην σαφώς, εκδηλώνεται η ολοκληρωτική αντίληψη των κυβερνώντων ότι η Δικαιοσύνη πρέπει να εγκαταλείψει, ως ανεξάρτητος κριτής, τον έλεγχο για την συνταγματικότητα και την νομιμότητα των κυβερνητικών πράξεων και να υπηρετεί ως υπάκουη θεραπαινίδα την εκτελεστική εξουσία.

Η πολύτροπη και περιπαθής - και συχνά σκανδαλώδης- προσπάθεια των υπευθύνων της κυβερνητικής προπαγάνδας να εγκαταστήσουν στη θέση της «παλιάς διαπλοκής» την «νέα διαπλοκή» με τους δικούς τους ευνοούμενους επιχειρηματίες- άρχοντες των Μ.Μ.Ε.

Η δυσανεξία στην ελεύθερη έκφραση της γνώμης και η επιθετικότητα με την οποία οι σημερινοί κυβερνήτες αντιμετωπίζουν την δημοκρατική κατάκτηση της πολυφωνικής ενημέρωσης: όσοι ασκούν κριτική στα κυβερνητικά πεπραγμένα, αντιπολιτευόμενα κόμματα, Μ.Μ.Ε., δημοσιογράφοι, επιστήμονες, άνθρωποι των Γραμμάτων και διανοούμενοι κατηγορούνται ως φερέφωνα της «διαπλοκής», ως «σύμμαχοι των εχθρών της πατρίδας» και ως υπονομευτές της «νικηφόρας πορείας» και των « κατορθωμάτων» της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ. Ενώ, αντιθέτως, οι καίοντες άφθονον τον λίβανον του θαυμασμού και της κολακείας- με πρωτοστάτη την ΕΡΤ- αναγορεύονται ως πρότυπα της… αντικειμενικής ενημέρωσης!

Η ανοχή -έως και συνενοχή- που επιδεικνύουν στα «πρώην δικά τους παιδιά;», τα οποία ανενόχλητα «διαβαίνουν» καθημερινά τον… Ρουβίκωνα της έννομης τάξης, εισβάλλουν, καταλαμβάνουν, καταστρέφουν, στέλνοντας τον λογαριασμό στους φορολογούμενους πολίτες· και η αμέριστη κατανόηση με την οποία αντιμετωπίζει ο υπουργός της Δημόσιας Τάξης (κατ’ ευφημισμόν Προστασίας του Πολίτη!) τα «παιδιά των Εξαρχείων» που φλέγονται από την… ευγενή φιλοδοξία (και φλέγουν , κάθε τόσο, το κέντρο της πρωτεύουσας), προκειμένου να οικοδομήσουν το δικό τους… αναρχικό κράτος!

Έτσι, λοιπόν, διορθώνεται… επί το αριστερότερον η Δημοκρατία μας.

Και όπως θα έλεγε και ο πρωθυπουργός μας: «ΗΤΑΝ ΔΙΚΑΙΟ ΚΑΙ ΓΙΝΕΤΑΙ ΠΡΑΞΗ»!