Τα Τάγματα Εθνοφυλακής Αμύνης (ΤΕΑ) ήταν ένα ειδικό παραστρατιωτικό σώμα που συγκροτήθηκε τον Σεπτέμβριο του 1948, κατά τη διάρκεια του εμφύλιου πολέμου, με απόφαση του Γενικού Επιτελείου Στρατού (ΓΕΣ). Τα ΤΕΑ ήταν η συνέχεια των Μονάδων Ασφαλείας Υπαίθρου (ΜΑΥ) και των Μονάδων Αποσπασμάτων Διώξεως (ΜΑΔ), που είχαν στελεχωθεί από άντρες ακροδεξιών οργανώσεων, με δράση ήδη από την εποχή της γερμανικής Κατοχής.

Τα ΤΕΑ είχαν παρουσία σε όλη την ελληνική επικράτεια -εκτός από τα μεγάλα αστικά κέντρα- και κυρίως στην Βόρεια Ελλάδα- για τουλάχιστον τρεις δεκαετίες μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και διαδραμάτισαν σημαντικό ρόλο στις στρατιωτικές και πολιτικές εξελίξεις της περιόδου εφαρμόζοντας τις πολιτικές του ελληνικού κράτους κατά τα μετεμφυλιακά χρόνια. Καταργήθηκαν το 1982 και αντικαταστάθηκαν από την Εθνοφυλακή.

Αποστολή και δράση

Τα ΤΕΑ αναπτύχθηκαν κυρίως στα χωριά και τις κωμοπόλεις, ενώ στις μεγάλες πόλεις της Ελλάδας την ευθύνη της ασφάλειας είχαν η Χωροφυλακή και σε μερικές περιπτώσεις η Αστυνομία Πόλεων.

Βασικός ρόλος των ΤΕΑ ήταν η άμυνα του αστικού καθεστώτος με την δίωξη της ιδεολογίας και της δράσης της (κομμουνιστικής) Αριστεράς. Αν και είχαν συγκροτηθεί από το 1948, η επισημοποίηση και μονιμοποίηση των ΤΕΑ έγινε τον Μάρτιο του 1951 με τον Νόμο 1707, ικανοποιώντας έτσι το αίτημα της ηγεσίας των Ενόπλων Δυνάμεων και της εντός του στρατεύματος, φιλοβασιλικής συνωμοτικής οργάνωσης «Ιερός Δεσμός Ελλήνων Αξιωματικών» ( ΙΔΕΑ).

Οι αποφάσεις της 6ης Ολομέλειας της Κ Ε του ΚΚΕ που πραγματοποιήθηκε στην Αλβανία, στις 9 Οκτωβρίου του 1949, στις οποίες αναφέρονταν ότι «η ήττα μας στο Γράμμο - Βίτσι τον Αύγουστο του 1949 σημειώνει μια αλλαγή στην κατάσταση που επιβάλλει μια αλλαγή στη πολιτική μας γραμμή (… ) θα παρέμεναν στη χώρα «μικρά παρτιζάνικα τμήματα, σαν μέσο πίεσης για όσο το δυνατόν περισσότερο εκδημοκρατισμό της πολιτικής ζωής του τόπου και σαν μορφή άμυνας, με βάση τις προτάσεις της Σοβιετικής Ένωσης», καθώς και δήλωση του Ν. Ζαχαριάδη στις 16 Οκτωβρίου του 1949 από το ραδιόφωνο του Βουκουρεστίου ότι «βάζουμε το όπλο παρά πόδα» που άφηνε να εννοηθεί ότι το ΚΚΕ δεν παραιτείται οριστικά από τον ένοπλο αγώνα∙ και ακόμα η παράνομη είσοδος από το εξωτερικό ορισμένων στελεχών του ΚΚΕ ενίσχυαν την επιχειρηματολογία που χρησιμοποιούσε το μετεμφυλιακό καθεστώς ότι δηλαδή συνεχίζει τις διώξεις εναντίον της Αριστεράς γιατί και εκείνη «συνεχίζει την ανταρσία».

Πηγή: Ιστορικά Ντοκουμέντα. blogstop.com

( Κι έτσι Κομμουνιστές και Αντικομμουνιστές συνέχισαν- μέχρι και το 1974- να διατηρούν ανοιχτό το χάσμα που άνοιξαν- με ευθύνη τους και οι δύο- ανάμεσα στους Έλληνες πολίτες, οι μεν για να κρατούν ακλόνητη την πίστη στο Κόμμα και στη συνέχεια του αγώνα, ώστε να μην εγκαταλείψουν το κομματικό μαντρί οι απογοητευμένοι συνοδοιπόροι τους για την κατάκτηση της… «ουτοπίας»∙ και οι δε επισείοντας τον «Μπαμπούλα» των «σφαγέων» κομμουνιστών για να τροφοδοτούν το κομματικό τους κράτος και να δικαιολογούν την λειτουργία του «παρακράτους» των ΤΕΑ και των διώξεων παντός «αντιφρονούντος και αντεθνικώς δρώντος»).

Σύμφωνα με τον Στρατιωτικό Κανονισμό (ΣΚ) 522 αποστολή των ΤΕΑ ήταν: «...η εσωτερική ασφάλεια της Χώρας, ήτοι η μη αναμόλυνσις της Ελλάδος από τον Κομμουνιστοσυμμοριτισμό, η αντιμετώπισις εχθρικών αεραγημάτων και η εξασφάλισις της ησυχίας των κατοίκων της υπαίθρου από κακοποιά, εγκληματικά και Αναρχικά στοιχεία εν στενή συνεργασία μετά της Χωροφυλακής, τόσον εν ειρήνη όσον και εν πολέμω».

(Και σύμφωνα με τις σχετικές οδηγίες του ΥΠΕΘΑ, Πέτρου Μαυρομιχάλη, αποστολή τους ήταν «η φρούρηση των μετόπισθεν, ο εφοδιασμός του στρατού με οδηγούς και υποζύγια, η παροχή ενόπλου συνδρομής εις τα κινητά αποσπάσματα του Στρατού ή της Χωροφυλακής», η συλλογή και παροχή πληροφοριών επί παντός προσώπου συνεργαζομένου με τας συμμορίας, η λήψις μέτρων προς απαγόρευσιν τροφοδοσίας και γενικώς συντηρήσεως των συμμοριών, ο έλεγχος παντός ξένου προς περιοχήν ατόμου κινουμένου διά ταύτης άνευ ειδικής αδείας της αρμοδίως εξουσιοδοτημένης Αρχής». Και εκτός από στρατιωτικά και αστυνομικά καθήκοντα, οι διοικητές των ΤΕΑ είχαν «υποχρέωσιν και ευθύνην διά την διαφώτισιν όλων των κατοίκων της περιοχής των επί των αντεθνικών και ανελευθέρων τάσεων των αναρχοκομμουνιστών και της ανάγκης όπως σύσσωμος ο υγιώς σκεπτόμενος πληθυσμός αντιμετωπίζει την αντεθνικήν επαναστατικήν δράσιν αυτών»

(Διεύθυνση Ιστορίας Στρατού.«Αρχεία Εμφυλίου Πολέμου», Αθήνα 1998, τ.3, σ.71-77).

Για τα ΤΕΑ (παράλληλα με τις συνεργαζόμενες με την CIA Ελληνικές Δυνάμεις Καταδρομών «ΛΟΚ») προβλεπόταν ρόλος και στη μυστική συμφωνία του 1955 για την επιχείρηση «Κόκκινη Προβιά», η οποία εντασσόταν στο πανευρωπαϊκό αντικομμουνιστικό δίκτυο των δικτύων staybehind που είχαν οργανώσει το ΝΑΤΟ και η CIA, για την αντιμετώπιση μιας ενδεχόμενης κομμουνιστικής απειλής σε χώρες της Δυτικής Ευρώπης.

Τα ΤΕΑ είχαν εκτεταμένη δράση στις βουλευτικές εκλογές του 1961, κατά τις οποίες καταγράφηκαν πολλά περιστατικά βίας και νοθείας. Τα Τάγματα είχαν επιφορτιστεί με το καθήκον της διενέργειας «φαιάς προπαγάνδας», της διανομής διαφωτιστικού υλικού, της σύνταξης καταλόγων κομμουνιστών και «συνοδοιπόρων» στην περιοχή ευθύνης τους, της συγκέντρωσης και διασταύρωσης πληροφοριών, καθώς και της άσκησης πιέσεων και εκφοβισμών προς τους πιθανούς ψηφοφόρους της ΕΔΑ (Αριστεράς).

Μετά την επιβολή της Χούντας των Συνταγματαρχών, το ΓΕΣ με διαταγή του μετονόμασε τα ΤΕΑ σε Τάγματα Εθνοφυλακής (ΤΕ) με την προσθήκη του τοπωνυμίου όπου βρισκόταν η έδρα του Τάγματος. Το 1970, με το Νομοθετικό Διάταγμα 485, καταργήθηκε ο νόμος 1707/1951 και καθορίστηκε το νέο πλαίσιο λειτουργίας των ΤΕ, που θεωρούνταν συνέχεια των ΤΕΑ και χαρακτηρίζονταν ως «οργανική ένοπλος δύναμις του Στρατού» και «ειδικαί Στρατιωτικαί Μονάδαι».

Η νέα τους αποστολή οριζόταν ως: «...η συμβολή εις την διατήρησιν και εξασφάλισιν της εσωτερικής ασφαλείας της Χώρας και η εξασφάλισις της περιοχής των εκ πάσης Κομμουνιστικής ή Αναρχικής ενεργείας ως και πάσης φύσεως και μορφής εχθρικής ενεργείας» Νομοθετικό Διάταγμα 485/1970

Το 1982 η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ , με υπουργό Άμυνας τον Ανδρέα Παπανδρέου, αποφάσισε την διάλυση και κατάργηση των ΤΕΑ και την αντικατάστασή τους από την Εθνοφυλακή που υπάρχει μέχρι και σήμερα.

Έτσι εξέλιπε και το τελευταίο απομεινάρι από το φρενοκομείο της εμφυλιοπολεμικής και μετεμφυλιακής περιόδου και η διάκριση των Ελλήνων πολιτών σε καθαρόαιμους και μη καθαρόαιμους «Δημοκράτες», «Πατριώτες» και «Εθνικόφρονες»!