Η Δημοκρατία δεν είναι δεδομένη.

20/01/2021 - 11:57

 Μετά  το « τραμπάλισμα» της δημοκρατίας των Η.Π.Α., ανάμεσα στην τρέλα και την ανοησία, κατά την διακυβέρνηση Τραμπ και μετά την δραματική κορύφωση της προεδρικής παραβατικότητας με την υποκίνηση, εκ μέρους του, της οχλοκρατικής εισβολής  στο αμερικανικό Καπιτώλιο, εξασθενούν, ακόμα περισσότερο, οι βεβαιότητές μας ότι η Δημοκρατία και ο δημοκρατικός τρόπος της ζωής μας αποτελούν μόνιμο και αναπαλλοτρίωτο κεκτημένο.

Ανησυχητικά σημάδια για την παραβίαση και την αλλοίωση των δημοκρατικών θεσμών έχουν εμφανιστεί και σε άλλες χώρες, που ανήκουν στον λεγόμενο Δυτικό δημοκρατικό κόσμο, καθώς και στην χώρα μας, κατά την περίοδο των μνημονιακών διακυβερνήσεων·  όμως η κρίση της Δημοκρατίας στις Η.Π.Α, έχει άλλο ειδικό βάρος και τεράστια σημασία, διότι η κρίση λαμβάνει χώραν στην Μητρόπολη της Δημοκρατίας, σε μια χώρα, όπου ιδρύθηκε και λειτούργησε, σταθερά, από το 1787(αφότου, μετά την Επανάσταση για την Ανεξαρτησία, ψηφίστηκε το ισχύον δημοκρατικό Σύνταγμα ), μια πολιτειακή οργάνωση  που αποτέλεσε το ισχυρότερο σύμβολο της δημοκρατίας και  παγκόσμιο πρότυπο.

Το απεχθές φαινόμενο Τραμπ δεν υπήρξε «ουρανοκατέβατο». Είναι γέννημα ενός κακοφορμισμένου καπιταλισμού, που αναπτύχθηκε σε μια κοινωνία, η οποία, σε ένα σημαντικό βαθμό, είχε υποστεί τις αρνητικές επιπτώσεις της  άναρχης παγκοσμιοποίησης.

 Η εκλογική επικράτηση Τραμπ εξέφρασε εκείνα τα κοινωνικά στρώματα,τα οποία είχαν συνθλιβεί από την προκλητική ανισότητα και τα οποία είχαν χάσει, προ πολλού, την εμπιστοσύνη τους στις παραδοσιακές αρχές και αξίες·   κοινωνικά στρώματα που υιοθέτησαν ακραίες απόψεις και ακραίες λύσεις, που απαξιώνουν και αντιπαρατίθενται στην κοινοβουλευτική λειτουργία και τα οποία, σε ένα ποσοστό, εμπνέονται από ρατσιστικές και φασιστικές ιδεολογίες, που βρίσκονται σε σύγκρουση με την Δημοκρατία.

Και ενώ η ιστορική αναγκαιότητα αναζητούσε έναν μεταρρυθμιστή ηγέτη, που θα προσάρμοζε το οικονομικό και κοινωνικό σύστημα στις ανάγκες της σύγχρονης εποχής, η εγκυμονούσα ιστορική  συγκυρία γέννησε μια  ξεθωριασμένη παραλλαγή του Αδόλφου Χίτλερ, με την εκλογή του Τραμπ στο προεδρικό αξίωμα!

Στο βιβλίο τους «Πώς πεθαίνουν οι Δημοκρατίες», οι συγγραφείς Steven Levitsky και Daniel Ziblatt γράφουν: « ο εκλογικός δρόμος προς την κατάλυση της Δημοκρατίας είναι, ίσως, ο πιο ύπουλος. Και το τραγικό παράδοξο, στην περίπτωση του εκλογικού δρόμου προς τον αυταρχισμό, είναι ότι αυτοί που επιδιώκουν την κατάλυση της Δημοκρατίας χρησιμοποιούν, συχνά, τους ίδιους τους δημοκρατικούς θεσμούς, ώστε, σταδιακά, ανεπαισθήτως, ακόμα και νομοτύπως, να επιτύχουν τον σκοπό τους».

Αυτό συνέβη με τον  Μουσσολίνι και τον Χίτλερ και αυτό επιβεβαιώνεται από «τα έργα και τις ημέρες» του Τραμπ, ο οποίος με την λαϊκίστικη και  αλλοπρόσαλλη πολιτική του, με την αντιθεσμική συμπεριφορά του, με την υπόθαλψη της βίας και την εισβολή των οπαδών του στο Καπιτώλιο τραυμάτισε βαρύτατα την Δημοκρατία και, λίγο πριν από την αναχώρησή του από τον Λευκό Οίκο, έπληξε, ανεπανόρθωτα, το κύρος της χώρας του, με τις τριτοκοσμικές εικόνες, από την επιδρομή του όχλου στο Καπιτώλιο, που  έκαναν τον γύρο του κόσμου!

Ο τέως Πρόεδρος των Η.Π.Α., Μπαράκ Ομπάμα, στον πρόλογο του βιβλίου του « Η ΓΗ ΤΗΣ ΕΠΑΓΓΕΛΙΑΣ», από τον Αύγουστο του 2020, με θαυμαστή ενάργεια διαπιστώνει το κοινωνικό και ιδεολογικό πρόβλημα της αμερικανικής κοινωνίας  και εκφράζει την ανησυχία του: « και το πιο ανησυχητικό απ΄ όλα, η δημοκρατία μας φαίνεται να παραπαίει στα πρόθυρα της κρίσης, μιας κρίσης ριζωμένης σε μια θεμελιώδη διαμάχη, ανάμεσα σε δυο αντιτιθέμενες απόψεις για το τι είναι η Αμερική και τι θα έπρεπε να είναι· μια κρίση που έχει αφήσει το κοινωνικό σύνολο διχασμένο, θυμωμένο και δύσπιστο, που έχει επιτρέψει την συνεχιζόμενη παραβίαση των θεσμικών διατάξεων, των διαδικαστικών ασφαλιστικών μηχανισμών και της πίστης σε βασικές αρχές που θεωρούσαμε, κάποτε, δεδομένες».

Και με πολιτική οξυδέρκεια βλέπει τους κινδύνους που εγκυμονεί το πνεύμα του «τραμπισμού», το οποίο θα παραμείνει, και μετά  την εκλογική ετυμηγορία, ως σύμπτωμα νοσηρότητας στην αμερικανική κοινωνία: « ως την στιγμή που αυτός  ο πρώτος τόμος ( του βιβλίου μου) θα κυκλοφορήσει, θα έχουν πραγματοποιηθεί οι εκλογές στις Η.Π.Α. και, ενώ πιστεύω ότι οι κίνδυνοι δεν θα μπορούσαν να είναι μεγαλύτεροι, ξέρω, από την άλλη, ότι οι εκλογές, από μόνες τους, δεν θα λύσουν το πρόβλημα».

Και καταλήγει με πίστη στην  νέα γενιά: «περισσότερο από κάθε άλλον, το βιβλίο αυτό είναι για τους νέους- μια πρόσκληση να ξαναφτιάξουμε τον κόσμο, και να αναδείξουμε με σκληρή δουλειά, αποφασιστικότητα και μεγάλη δόση φαντασίας μια Αμερική που, επιτέλους, θα ευθυγραμμίζεται με τον καλύτερο εαυτό μας».

 

 Υπάρχει πιθανότητα να ζήσουμε στην Ελλάδα μια νέα επικράτηση των αντιμνημονιακών «εθνοσωτήρων» ή κάποιας παραλλαγής του αμερικάνικου «τραμπισμού»;

Προς το παρόν, ο ελληνικός λαός που γνώρισε- «επί τόπου»- τον « υπαρκτό σοσιαλισμό» της «πρώτη φορά, αριστερής διακυβέρνησης» δείχνει  θαυμαστή  πολιτική ωριμότητα. Αδιαφορεί για τις ψευδεπίγραφες ταμπέλες των κομμάτων και τα ηχηρά συνθήματα. Αντιλαμβάνεται την αντιπολιτευτική ένδεια που… χάσκει, πίσω από τον ακατάσχετο και αμετροεπή καταγγελτικό λόγο της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης. Κατανοεί τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει η σημερινή  κυβέρνηση στον πολυμέτωπο αγώνα που διεξάγει και  αντιμετωπίζει με σύνεση και ψυχραιμία τα μέτρα που λαμβάνονται για τον έλεγχο της πανδημίας, την προστασία των ευάλωτων ομάδων, καθώς και για την στήριξη όσων έχουν πληγεί οικονομικά.

Ο αντιδημοκρατικός, όμως, ιός δεν έχει εξαφανιστεί. Τον ακούμε που κρώζει: «θα σας ρίξουμε κι όταν ξανάρθουμε θα ελέγξουμε όλους τους αρμούς της εξουσίας»!

Και έχει αποδειχτεί ιστορικά ότι «ο λύκος στην αναμπουμπούλα χαίρεται»! Καραδοκεί μια νέα οικονομική κρίση ή μια εθνική συμφορά, για να πραγματοποιήσει, ξανά, το ρεσάλτο του στην εξουσία. Να εκμεταλλευτεί και πάλι την απόγνωση, την σύγχυση και την παραζάλη του λαού, για να υφαρπάξει την ψήφο του.

Γι΄ αυτό οι πολίτες πρέπει να γρηγορούν·  έτοιμοι να προστατεύσουν την Δημοκρατία από κάθε κίνδυνο  θεσμικής αλλοίωσης  και από κάθε απόπειρα παραπλάνησης των αφελών.

Και ποια πρέπει να είναι η στάση των υπεύθυνων δημοκρατικών κομμάτων, μπροστά σε έναν τέτοιο κίνδυνο;

Την απάντηση την δίνουν, και πάλιν, οι συγγραφείς του βιβλίου  «Πώς πεθαίνουν οι Δημοκρατίες»: « τα πραγματικά υπεύθυνα κόμματα και οι πραγματικά δημοκρατικοί πολίτες οφείλουν να θέσουν, σε πρώτη μοίρα, την προστασία της Δημοκρατίας: να συμμαχήσουν, ακόμα, και με πολιτικές δυνάμεις, με τις οποίες έχουν σημαντικές ιδεολογικές διαφορές, προκειμένου να υπερασπιστούν την Δημοκρατία»!

Και σ΄ αυτήν την περίπτωση, η εμμονή στην  πολιτική των « ίσων αποστάσεων» δεν θα είναι, απλώς, ένα «πολιτικό παράδοξο», αλλά μια  πράξη βαριάς συνενοχής στην υπονομευτική δράση κατά της Δημοκρατίας!

Γενική Ροή Ειδήσεων

PROUDLY POWERED BY CJ web | Copyright © 2017 {emprosnet.gr}
Made with love and a lot of coffee by CJ web, Creative web Journey