Προ ημερών είχα την ευτυχία να μου εγκαταστήσουν στο laptop  μου μία εφαρμογή με την οποία μπορώ υπαγορεύοντας ότι θέλω, να έχω ταυτόχρονα γραμμένο, ολοκληρωμένο κείμενο. Μία εφαρμογή δηλαδή που με απαλλάσσει απ’την  κατανάλωση ενέργειας που χρειαζόμουν με το χέρι, πληκτρολογώντας ένα-ένα γράμμα προκειμένου να γράψω μια λέξη,  μια πρόταση, ένα κείμενο. Έτσι, ένα  άρθρο μου μπορεί να γραφεί σε ελάχιστο χρόνο. Κάποιων λεπτών. Κερδίζω δηλ. χρόνο, γράφοντας με τη νέα αυτή μέθοδο, που θα την ονόμαζα   «φωνητική». Με την εφαρμογή αυτή, γλιτώνω τελείως την κάποια κούραση στη γραφή κειμένων.

Πιστεύω, ότι η ανθρωπότητα μπορεί να κερδίσει τα μέγιστα,  με το μεγάλο αυτό τεχνολογικό άλμα, απ’το οτιδήποτε μπορεί να καταθέσει η διανόηση αναφορικά με την πληροφορία, τη γνώση  και την επιστήμη. Τούτο, αφού και οι μη γνωρίζοντες το χειρισμό πληκτρολογίου γραφομηχανής ή κομπιούτερ,  γίνονται έτσι, «συγγραφείς».

Συνειδητοποιώντας το τεράστιο άλμα που έχει γίνει στο θέμα της γραφής απ’τη δεκαετία του 50 και μετά, σκέφτομαι ότι αυτό το οποίο δεν είχε γίνει από τότε που εφευρέθηκε η γραφή ως σήμερα, δηλαδή  τρεις- τέσσερις χιλιάδες χρόνια, έγινε μέσα στα  τελευταία 70  χρόνια.  Θυμούμαι πρωτάκι όταν η μητέρα μου  με πήγε και με παρέδωσε στη δασκάλα μου, στην  τσάντα μου,  μού έχει βάλλει την πλάκα μου, με το σ’αυτήν δεμένο σπόγγο και το κοντύλι. Πάνω στην πλάκα μου αυτή, με τη βοήθεια της δασκάλας μου, έμαθα να γράφω το α, το β, το 1, το 2, κ.λπ., ανάμεσα στις γραμμές που εκείνη μου χάρασσε. Ως προς τη μάθηση της γραφής προ περίπου 2.500 χρόνια, υπάρχει το ιστορικό δεδομένο που μας κατέλειπε ο Πλάτωνας  με το βιβλίο του «Πρωταγόρας», στο διάλογο  μεταξύ   σοφού Σωκράτη και σοφιστή Πρωταγόρα, στην ακόλουθη αποστροφή, (μετάφραση από γυμνασιακό βιβλίο): <<... όπως ακριβώς οι δάσκαλοι της γραφής αφού χαράξουν γραμμές με τη γραφίδα για όσα από τα παιδιά δεν είναι ακόμη ικανά  να γράφουν, έπειτα τους δίνουν την πλάκα και τα αναγκάζουν να γράφουν σύμφωνα με την καθοδήγηση των γραμμών.>>.  Σκέφτομαι, ότι η παιδαγωγική που ακολουθούταν και τα μέσα  που χρησιμοποιούνταν, ώστε τα “πρωτάκια” της εποχής του Σωκράτη,  να μάθουν να γράφουν, ήταν ακριβώς τα ίδια με τα δικά μας,  τη δεκαετία του ’ 50!! 

Μετά,  αρχίσαμε να έχουμε το τετράδιο και το μολύβι. Ύστερα ακολούθησε το μελανοδοχείο και η πένα. Πέραν της δυσκολίας της γραφής με την πένα, το κουβάλημα  του μελανοδοχείου ήταν  βάσανο, αφού πολλές φορές το  μελάνι του χυνόταν  μέσα στην τσάντα, πάνω στα τετράδια ή και το χειρότερο πάνω στα ρούχα μας. Η τιμωρία τότε ήταν διπλή. Μία απ’τη δασκάλα και δεύτερη απ’τη μάνα. Ταλαιπωρία μεγάλη για μάς, τα παιδιά. Ευτυχήσαμε και η τεχνολογία έκανε ένα μικρό άλμα  εφευρίσκοντας το στυλό διαρκείας.  Τούτο πράγματι μας απάλλαξε απ’όλα τα άσχημα τα εκ του μελανοδοχείου προαναφερθέντα.

Μετά, αν ήθελες το με  στυλό  διαρκείας δια της χειρός γραπτό σου, να γίνει έντυπο έγγραφο,  απαιτούταν  η  βοήθεια   δακτυλογράφου, αφού δεν διέθετε ο καθένας γραφομηχανή, αλλά κυρίως γνώση χρήσης πληκτρολογίου.

Ήρθαν μετά, τα προσωπικά κομπιούτερς (PCs), που εκ της ανάγκης να χρησιμοποιείς αυτά, έπρεπε να μάθεις τη χρήση  πληκτρολογίου, πράγμα που τελικά, έκανε να μάθεις να γράφεις έντυπα κείμενα. Η εφεύρεση του internet το οποίο συζεύχθηκε αρμονικά με το PC έδωσε επίσης τη δυνατότητα, να αποστέλλεις το γραφτό σου οπουδήποτε στη Γη, σε χρόνο μηδέν.

Προσωπικά, τη μάθηση της δακτυλογράφησης κατάφερα κατά τη στρατιωτική μου θητεία στο Διδυμότειχο. Στην εκεί πολύμηνη παραμονή μου, είχα  άπλετο χρόνο, τόσο ώστε  να ασχοληθώ με πράγματα που  αδυνατούσα όσο  ήμουν φοιτητής.  Πρώτο και βασικότερο,  το ότι μελέτησα μία  πλήρη σειρά βιβλίων εκμάθησης  Αγγλικών, και έτσι μπόρεσα  να βελτιώσω  τη γνώση μου σ’αυτά,  ώστε να καταφέρω  να επιτύχω στις εξετάσεις που έδωσα στο ΙΚΥ και πήρα την υποτροφία  για τις μεταπτυχιακές  μου σπουδές στην Αγγλία. Δεύτερο, με μία άχρηστη γραφομηχανή που μού  επισκεύασε εξειδικευμένος τεχνίτης,  άρχισα  σιγά-σιγά να πληκτρολογώ και έτσι  εξοικειώθηκα με τη χρήση  πληκτρολόγιου γραφομηχανής.

Για να αρχίσω τα μεταπτυχιακά μου στο εγγλέζικο Πανεπιστήμιο, έπρεπε να λύσω γύρω στις 1.500 διαφορικές εξισώσεις προκειμένου να αποφασίσω σε  ποιας απ’όλων τη λύση έπρεπε  να στηριχθώ  κατά τη διάρκεια της έρευνας μου, ώστε τελικά να επιτύχω το σκοπούμενο. Μόνο για τη σωστή λύση αυτών, θα χρειαζόταν χρόνος  πάνω από 3 χρόνια, χωρίς καν να έχω ξεκινήσει το διδακτορικό. Η βοήθεια, του στα σπάργανα ακόμη ευρισκόμενου ηλεκτρονικού υπολογιστή (με λυχνίες)  που διέθετε το Πανεπιστήμιο,  μετά τη δημιουργία του σωστού αλγορίθμου από φίλο μαθηματικό, μου έδωσε λύση σε ελάχιστο χρόνο και από κει και πέρα άρχισα την κοπιώδη προσπάθειά της τρίχρονης πειραματικής μου εργασίας.

Αυτό το γεγονός, με έκανε να  «ερωτευθώ» τους ηλεκτρονικούς υπολογιστές.

 Όταν γύρισα στην Ελλάδα σε λίγα χρόνια εμφανίστηκαν τα PCs, που τελικά αντικατέστησαν τις γραφομηχανές.

Εισηγήθηκα στην Ελληνοελβετική εταιρεία που ήμουν διευθυντής  και η Γενική Διεύθυνση το αποδέχθηκε  και αγοράσθηκε ένας αριθμός PCs, γενόμενοι έτσι πρωτοπόροι σχετικά στη χώρα, με αποτέλεσμα, το έργο  της εταιρείας να αριστοποιηθεί  και  να αυξηθεί η παραγωγικότητας της. Ως Διευθύνων της ΕΒΟ, επίσης, το πρώτο μεγάλο συμβόλαιο που υπέγραψα, ύψους ενός δισ. δραχμών, ήταν του ολοκληρωμένου λογισμικού προγράμματος που συνέδεε το Διευθύνοντα με τις Γενικές  Διευθύνσεις  των κεντρικών αλλά και μεταξύ τους, ως επίσης τα κεντρικά μετά των  επτά εργοστασίων της ανά την επικράτεια. 

Η απ’τη σχολική πλάκα γραφή με το χέρι,  που εξελίχθηκε κατά τα τελευταία 70 χρόνια  στο να έχουμε τώρα πάει στη δια της φωνητικής διαδικασίας αποτύπωση των σκέψεων μας κατά τα περιγραφέντα, θεωρώ ότι αποτελεί ένα τεράστιο άλμα για τις επιστήμες, τις τέχνες, την τεχνολογία, τον πολιτισμό και γενικά τη ζωή του ανθρώπου. Εκείνο δε που  αναλογίζομαι, είναι μετά από αυτό, τώρα που μπαίνουμε στην εποχή της τεχνητής νοημοσύνης μήπως και η “φωνητική” γραφή,  σε λίγα χρόνια καταστεί απαρχαιωμένη. Τι θα είναι αυτό που θα υπερκεράσει αυτή, είναι κάτι που αδυνατώ να σκεφθώ. Οραματικά, θα μπορούσα να δω κάτι τέτοιο να γίνεται με  την «ανάγνωση» της σκέψης, δια καταλλήλου μηχανήματος/συσκευής(;)  ή διαδικασίας.

Κλείνοντας, αναφέρω διά του «λόγου το αληθές», ότι το παρόν κείμενο αποτελεί αποτέλεσμα “φωνητικής” γραφής.