Σκεφτήκαμε ποτέ, αλήθεια, ποιο είναι το πραγματικό και βαθύτερο νόημα της δημοκρατίας;

Να λοιπόν, που η εξέλιξη των γεγονότων έρχεται να μας το θυμίσει:

Οι ευτυχέστερες στιγμές στην ιστορία ενός έθνους είναι αυτές κατά τις οποίες οι κυβερνήσεις απηχούν και εναρμονίζονται με το μέγα (και φυσικά πλειοψηφικό) φρόνημα του λαού.

Η Ελλάδα στα δύσκολα γίνεται, όπως το αποδεικνύει εσχάτως και στο μεταναστευτικό, μια σιδερένια γροθιά που μπορεί να συντρίψει τα πάντα.

Αυτό συμβαίνει για δύο λόγους. Πρώτον, γιατί αυτός ο λαός ξέρει να μάχεται για τη δικαιοσύνη και την ελευθερία (κι αυτό το έχει αποδείξει σε όλους τους αμυντικούς πολέμους της ιστορίας του) και δεύτερο, και σπουδαιότερο, γιατί μέσα του από το βαθύτερο DNA του έχει κληρονομήσει μιαν αίσθηση της απόλυτης εθνικής και φυλετικής του υπεροχής.

Αυτή η αθάνατη υπεροχή ξεκινάει τουλάχιστον από τον Όμηρο (μιας και δεν έχουμε παλαιότερες γραπτές ελληνικές μαρτυρίες) με εκείνο το «Αιέν αριστεύειν και υπείροχον έμμεναι άλλων, μηδέ γένος πατέρων αισχυνέμεν» (Ιλιάδα Ζ 208), που θα πει «Να αριστεύεις πάντα, να ξεπερνάς τους άλλους και να μην ντροπιάζεις το πατρικό γένος στο οποίο ανήκεις».

Κάποιες θλιβερές και αξιοκατάκριτες μειοψηφικές (από άποψη εθνικού φρονήματος) κυβερνήσεις σε αγαστή συνεργασία με υπερεθνικούς «ανθρωπιστικούς» οργανισμούς της προδοσίας και της απάτης προσπάθησαν κατά καιρούς να μας κάνουν να ξεχάσουμε την έννοια του έθνους, μια έννοια ιερή που πάνω της δομείται όλος ο κόσμος, αλλά και η πολυμορφία και η αρμονία του.

Έπεσε στα χέρια μου τώρα τελευταία -τύχη αγαθή- ένα σπουδαίο βιβλίο του Δημήτρη Δημόπουλου με τίτλο «Η καταγωγή των Ελλήνων».

Με αδιαμφισβήτητα γλωσσικά, φυλετικά και ανθρωπολογικά επιχειρήματα και κριτήρια το βιβλίο μάς επιβεβαιώνει ότι το ελληνικό φύλο (ο μεσογειακός Προέλλην) ήδη από την προϊστορική εποχή γέννησε όλη σχεδόν την Ευρώπη και τη μισή Ασία, στη συνέχεια επινόησε και διαμόρφωσε την φθογγολογία μιας ανώτερης γλώσσας (σε αντίθεση με την παραδεδεγμένη Ηροδότεια άποψη περί «φοινικήιων γραμμάτων») και, όπως ήταν αναμενόμενο, έστησε τον υψηλότερο πολιτισμό του κόσμου.

Το βιβλίο διαλύει τον μύθο της Ινδοευρωπαϊκής ομογλωσσίας, τη θεωρία του Φαλμεράιερ καθώς και τη θεωρία του Γκίντερ, σύμφωνα με την οποία η αρχαία Αρία φυλή κατάγεται από ...τη Γερμανία.

Να σημειωθεί ότι τον τίτλο διεκδικούσαν και οι αρχαίοι Πέρσες, η δε σανσκριτική λέξη Arya που σήμαινε τον «επίλεκτο ευγενή» ασφαλώς σχετίζεται με την ελληνική «αρείων» (ο καλύτερος).

Έγραφα πρόσφατα, και υπό την πίεση των γεγονότων, ότι θα’ πρεπε κάποια στιγμή να σταματήσουμε την πονηρή καραμέλα ότι «δεν έχουμε διεκδικήσεις» τουλάχιστον προς ανατολάς και ότι «διατηρούμε την ψυχραιμία μας», και ήρθε αυτό το βιβλίο να το υπερθεματίσει.

Διαβάζουμε: «Μετά το 1922 η Ελλάς, με κομμένα τα φτερά, έπαψε να έχει εξωτερικές διεκδικήσεις. Εγκατέλειψε όχι μόνο την Ιωνία, αλλά και την Ανατολική Ρωμυλία και τη Βόρειο Ήπειρο και τη Βόρεια Μακεδονία».

Γι αυτή την τελευταία μάλιστα γράφει ότι «αντί η χώρα μας να συναινεί και να ασχολείται με τη δημιουργία ενός υβριδικού κρατικού μορφώματος, θα έπρεπε από χρόνια να διακηρύξει την ελληνικότητα των εδαφών και των πληθυσμών της (πράγμα που το αποδεικνύει επιστημονικά) και να απαιτήσει την προσάρτησή τους!!

Το ίδιο λέει στη σελίδα 200 και για τη Βόρειο Ήπειρο, αλλά και για την Ανατολική Ρωμυλία (δηλαδή τη Νότια Βουλγαρία, φύλο με ελληνική καταγωγή). Ενδεικτικός είναι ο εθνολογικός χάρτης της Βαλκανικής που δημοσίευσε το 1877 στο Λονδίνο ο οίκος Stanford και παρουσιάζει τη Βόρειο Ήπειρο, το κράτος των Σκοπίων και την Ανατολική Ρωμυλία κατοικούμενες από Έλληνες!

Όλη αυτή η πρόσφατη ιστορική «αναμπουμπούλα», μάλιστα υπό την σκιά παγκόσμιων αμυντικών και ειρηνιστικών οργανισμών που έχουν εξευτελίσει το ρόλο τους, μας θυμίζει τις στρατηγικές προτεραιότητες της ελληνικής πολιτείας:

Ο αρχαίος δόκιμος πολιτικός κυβερνήτης ήταν σχεδόν πάντα ένας ευδόκιμος στρατηγός, κι αυτό γιατί ο πόλεμος είναι προϋπόθεση δημιουργίας και αποκατάστασης, και από τότε μέχρι και σήμερα, πατήρ των πάντων...