Τα χρόνια περνούν, το νησί μας, ένα λουλούδι στο Αιγαίο που μαγεύει τον κάθε επισκέπτη του, μένει εκεί που ήταν χθες, εκεί που ήταν προχθές, εκεί που ήταν την εποχή της απελευθέρωσής του το 1912. Τα προβλήματά του δυστυχώς άλυτα, μακροημερεύουν και ο κόσμος του, χωρίς προοπτική, χωρίς ελπίδα, παίρνει των ομματιών του και φεύγει. Τα κύματα φυγής, αλλεπάλληλα. Μετά τον εμφύλιο το πρώτο, όταν οι ηττημένοι έφευγαν στην Αθήνα για να πάνε να σώσουν το σαρκίο τους βρίσκοντας καταφύγιο και απάγκιο κάτω από τη σκεπή της ανωνυμίας και του αγνώστου. Τις δεκαετίες ‘60, ‘70 το δεύτερο, όταν καραβάνια νέων έφευγαν για την ξενιτιά αφού η ζωή τους ήταν φτώχεια, μιζέρια και δυστυχία.

Το πράγμα κάπως σταθεροποιήθηκε από τότες που ήρθε η περιλάλητη «Αλλαγή» το 1981, όταν άρχισε η περίοδος των «ευδαιμόνων» Ελλήνων, που δυστυχώς αποδεικνύεται ότι υπήρξε κάτι το επίπλαστο. Μια απόλυτη, φενάκη. Και φτάνουμε στο σήμερα, που η χώρα μας ψυχορραγεί στα δόκανα του Δ.Ν.Τ., της Τρόικα και των λοιπών «πληγών του Φαραώ» και που στη Λέσβο έχουν μείνει μόνο 75.000 ψυχές, γηγενείς, γέροι κυρίως, όσοι τότες «στο μεγάλο θανατικό» τού 1832. Σε 80 χρόνια έχασε το ~50% του πληθυσμού του. Και αυτό γιατί; Γιατί, όπως επανειλημμένα έχω πει αλλά και το έχω γράψει, το νησί μας δεν πήρε ποτέ τη φροντίδα που του ανήκει και του έπρεπε απ’ το αθηνοκεντρικό δοβλέτι.

Το χαρακτηριστικότερο παράδειγμα είναι η επίλυση του οξέος προβλήματος της ενεργειακής επάρκειας και αξιοπιστίας, πράγμα τόσο θεμελιώδες για την ανάπτυξη στο σύγχρονο τεχνολογικό πολιτισμό. 25 χρόνια στέρφα, άκαρπα. Μακρόσυρτη αβελτηρία της Πολιτείας και του καθ’ ύλη εντεταλμένου φορέα της, ΔΕΗ. Επί χρόνια παρελκυστική η τακτική της, αν και έχω στο αρχείο μου έγγραφα τριών κατά καιρούς διοικητών (Ζερβός, Αθανασόπουλος, Νέζης) πως η ΔΕΗ θέλει και πως θα κατασκευάσει το εργοστάσιο (120 MW), αξίας ~150.000.000 ευρώ. Η Ρόδος έχει εργοστάσιο ισχύος ~260 MW, ενώ η Λέσβος μόνο ~75 MW.

Άραγε, πώς και γιατί η ΔΕΗ υπήρξε τόσο ασυνεπής στη Λέσβο, επί μια ολόκληρη γενεά; Είχαν βάλει (Πολιτεία και ΔΕΗ) το εργοστάσιο που θα κατασκεύαζαν για να λύσουν το πρόβλημά μας, πάνω «στον αραμπά» και το σεργιάνιζαν στη γύρα: Καράβα, Πλάκες, Μάγειρας, Βαθρακιά και αλλού. Τώρα πια καταστάλαξαν στη Σαρακήνα, δίδοντας μάλιστα την απαιτουμένη Άδεια Παραγωγής, το 2009. Βάσει αυτής, πενταετούς ισχύος, τούτο θα έπρεπε να τελειώνει το 2014. Ως στιγμής ουδέν έγινε. Πλήρης στασιμότητα. Ούτε τα θεμέλια δεν ανοίχτηκαν. Αλλά πώς να ανοιχτούν, αφού ούτε το οικόπεδο δεν έχει αγοραστεί ακόμα.

Δηλαδή σήμερα, δύο χρόνια πριν την εκπνοή της, λογικό είναι να είχαν γίνει τα κτηριακά, να τοποθετούνταν οι καινούργιες μηχανές ηλεκτροπαραγωγής και να άρχιζαν οι απαιτούμενες δοκιμές ώστε το δίκτυο του νησιού να αρχίσει επιτέλους να ηλεκτροδοτείται από ένα σύγχρονο και αξιόπιστο εργοστάσιο. Αντίστοιχα να εγκαταλείπεται το κορεσμένο και πεπαλαιωμένο συγκρότημα στου «Καλαμάρη». Αναρωτιέμαι. Αν ως το θέρος τού 2011 δεν έγινε τίποτα στο να δρομολογηθούν τα κατά την Άδεια Παραγωγής προβλεπόμενα, αφού δεν υπήρχε κάποιος επισπεύδων Λέσβιος, γιατί δεν έγινε κάτι σχετικό μετά ως το Μάιο 2012, που στο Υπουργείο Ενέργειας (ΥΠΕΚΑ) αναπληρωτής υπουργός ήταν ο Κρητικός βουλευτής Λέσβου Ν. Σηφουνάκης; Γιατί δεν παρενέβη αυτός για να αρχίσει επιτέλους το έργο; Μπορεί άραγε να δώσει κάποια εξήγηση; Ο Λαός της Αιολίας την περιμένει.

Βέβαια, για να εγκαλώ κατά πώς κάνω Πολιτεία και ΔΕΗ, στηρίζομαι στα εγγράφως δοθέντα ως απαντήσεις σε αντίστοιχες επιστολές μου, από τους διοικητές της Τ. Αθανασόπουλο και Α. Ζερβό. Ασφαλώς ύστερα από τη νωθρότητα, αβελτηρία και ωχαδερφισμό αντιμετώπισης του θέματός μας για τόσα χρόνια από Πολιτεία - ΔΕΗ, εκείνο που ως προβληματισμός κατατίθεται είναι από πού και πώς θα βρεθούν αυτά τα 150.000.000 ευρώ για να γίνει το έργο μας, σήμερα, μέσα στο τραγικό, γενικό χαμό της ελληνικής οικονομίας συνολικά, αλλά και της ΔΕΗ ειδικότερα. Η ΔΕΗ δεν έδωσε τη λύση που βάσει του νόμου όφειλε να δώσει όλα αυτά τα χρόνια αντιμετωπίζοντας επί πολλοίς το «εργοστάσιο βάσεως Λέσβου».

Αφορμή για να ασχοληθώ και πάλι με τη ΔΕΗ, υπήρξε το της διαβούλευσης θέμα για το project «Ρόκας» και η δική της στάση.

Επί οκτώ περίπου μήνες, η λεσβιακή κοινωνία αλλά και των διπλανών νησιών (Χίος, Λήμνος) βρέθηκε σε φάση έντονης διαβούλευσης, ως κατά νόμο θα έπρεπε, περνώντας τη βάσανο του προβληματισμού, της κριτικής και του ελέγχου της κοινωνίας των νησιών μας, προκειμένου τελικά να δοθεί η απαιτούμενη γνωμοδότηση της Περιφέρειας Βορ. Αιγαίου (θετική κατά πλειοψηφία) στο ΥΠΕΚΑ ώστε εκεί τελικά να εγκριθεί περιβαλλοντικά ή όχι το πρωτόγνωρο και μεγάλο αυτό έργο ολικής επένδυσης 2,6 δισ. ευρώ!

Σ’ αυτή όλη τη μακρά περίοδο διαβούλευσης πολλά είδα και άκουσα από πολλούς. Συλλόγους, επιστήμονες (ατομικά, ομαδικά), υπηρεσίες, πρωτοβουλίες πολιτών, φορείς κ.λπ.. Άλλα θετικά και άλλα αρνητικά. Εκείνο όμως που διαπίστωσα ήταν η ΔΕΗ να λάμπει διά της απουσίας της. Δε γνωρίζω αν τούτο ήταν επιλογή του δημόσιου αυτού φορέα ή όχι. Πάντως γεγονός είναι ότι ετήρησε σιγήν ιχθύος. Τούτο δεν μπορεί να είναι τυχαίο. Δεν μπορεί ο αρμοδιότερος φορέας ενέργειας της χώρας να κοιτάζει ένα τέτοιο θέμα από απόσταση και πάνω απ’ τα πράματα. Άραγε, ο Α. Ζερβός θα μπορούσε να εξηγήσει σχετικά;