Ουδέν άδυτο, όταν διά της χρωματικής αγωγής ανθίζουν Εύελπη αθυρόστομα σε εαρινό μείζον και με την Ελευθερόφρονη φλόγα της δημιουργικής πνοής, εξακτικώνουν τους χυμώδεις καρπούς του Λόγου προς το χειμαζόμενο σώμα.
Ούτως γεννάται το Ελληνόφως που κομίζει την φαντασία για να σιτίσει με ποιείν και φιλοσοφείν την υπέρτατη αξία, τον άνθρωπο, και να επιβεβαιώσει ότι οι καθρέπτες δεν ευθύνονται γι’ αυτό που δείχνουν και ως εκ τούτου αδιαφορούν.
Αλλά και οι Πλανη-τούντες κοσμο-ναύτες του σύμπαντος και αδιαφορο-ναύτες του σύμπαντος ως γνήσια τέκνα της ενδελεχούς ανθρώπινης αναζητήσεως.
Κόντεψα να λησμονήσω τους φίλους μου από το Περού που από το μέτωπό τους αυγάζουν σεπτοί κρίνοι ούριων ανέμων και παπαρούνες αμαράντου κλέους.
Και εκεί που έλεγα και υπεστήριζα σθεναρά ότι ο άνθρωπος είναι το ηχείο του λόγου, να σου τα Μ.Μ.Ε. - τα μέσα μαζικής ερημώσεως, εξαθλιώσεως και εξοντώσεως - να με διαψεύσουν, βεβαιώνοντας ότι τα πάντα έχουν αλωθεί από την πλέον βάναυση βαρβαρότητα και κανείς μα κανείς δεν καταφεύγει στην Ακρόπολη.
Και ήλθε ο χρόνος να μου επισημάνει την εξασθένιση, την φθορά, την αποσύνθεση, την πλήρη διάλυση. Όμως αντιπαρήλθα την πρόκληση και με απορρυπαντική διάθεση και νηφάλιο πάθος πρότεινα να εξοστρακίσουμε το πνευματικό σκότος και τον ανάλγητο κυκεώνα του ημίφωτος. Να γκρεμίσουμε τα τείχη από τα αυτιά και τα μάτια με λόγο από το εύδρομο της ελληνικής γνώσεως και πεποιθήσεως και το εύπλοιο της παντάνασσας φαντασίας.
Κατόπιν μία Δελφική ανάσα με άρθρα γεμάτα αστέρια κατάφωτων λησμονημένων ψυχών κι άλλα που δακρύζουν όταν τους λες καληνύχτα, επειδή γνωρίζουν σαφώς ότι είναι ανατριχιαστική καμπή η στιγμή της παραιτήσεως του εγκεφαλικού ανεξιχνιάστου κι αυτό όταν απολλύεις τα χρώματα, όλα τα χρώματα, τα πρώτα και τα δεύτερα, τα σύνθετα και τα αναλυτικά χρώματα των παρθενικών σου διαλογισμών.
Και η εύδια σκέψη πως «ένας σωστός παίκτης του Παιχνιδιού με τις χάντρες οφείλει να διαποτίζεται από τη χαρωπή διάθεση, όπως διαποτίζεται ένας ωραίος καρπός από τους χυμούς του. Οφείλει πάνω απ’ όλα να είναι κάτοχος της χαρωπής γαλήνης της μουσικής, διότι η μουσική στο κάτω-κάτω δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια πράξη θάρρους, ένας νηφάλιος χαμογελαστός βηματισμός προς τα εμπρός, κι ένα χορευτικό πέρασμα ανάμεσα από τους τρόμους και τις φλόγες του κόσμου, η τελετουργική προσφορά μιας θυσίας».
Παρακαλώ να ενθυμείστε ότι ο λόγος είναι πάντοτε στη διάθεσή μας και δεν είναι τρέχουσα επικοινωνία αλλά λόγος ύπαρξης που αξιώνει ποιότητα με αυθεντικό σώμα και ακραιφνή ψυχή. Είναι συμπεριφορά ζωής η οποία διά του έργου της αποκρούει την ανατριχιαστική αγνωσία, διαγνώνει την ποταπή καθεστηκυία ιεραρχία και απογειώνει την εαρινή δημιουργία.
Παραπλεύρως, ατάραχος και υπομειδιών, διαυγής και απόμακρος ο Αντίγονος είδα να γράφει πάνω στο κεφάλαιο της φιλόξενης άμμου: Το μόνο πράγμα που αξίζει να κάνουμε είναι να μην κάνουμε τίποτα.