Στην Πελόπη, από γονιούς εργατικούς και τίμιους, γεννήθηκε ένα αγοράκι με μεγάλα γυαλιστερά μάτια που όλο και πάσκιζε να ξεδιαλύνει τα γενόμενα τριγύρω του χωρίς κανένας να του δίνει σημασία. Στις παρέες του ήταν πάντα συνεσταλμένος, ντροπαλός.
Την ατολμία όμως αυτή, την έκλεινε στην τσάντα με τα τετράδια, τις κιμωλίες και την πλάκα, και μεταμορφωνόταν στο μαθητή που ήταν έτοιμος για όλα.
Κι ο δάσκαλος, με μια μυστική συμφωνία θαρρείς, το είχε δεδομένο κι αν σε κάποια ερώτησή του δε σήκωνε κανένας χέρι, έλεγε.
-Εε τότε, πες μου εσύ Λευτεράκη.
Κι ο μικρός διαολάκος δεν δείλιαζε ποτέ. Λες και τα ‘ξερε όλα.
Σήμερα, μεγαλωμένος πια, Αντεπιστέλλον μέλος της Ακαδημίας Αθηνών, μέγας Ερευνητής και Καθηγητής σε πολλά Πανεπιστήμια, ο συμπατριώτης μας και φίλος μου Λευτέρης Ζούρος, έδωκε άλλο ένα πήδο, κόντεψε όλους εμάς, ανοίχτηκε στην κοινωνία ολάκερη, και τόλμησε αυτό που δεν έκανε κανένα παιδί τότε, κανένας επιστήμονας σήμερα.
Να βγάλει από μέσα του συσσωρευμένη, πηχτή γνώση, και να πάρει απ’ το δεξί εμάς, κι απ’ το ζερβί του τον Δαρβίνο να μας συμφιλιώσει. Στο σπουδαίο βιβλίο του των Πανεπιστημιακών Εκδόσεων Κρήτης, με τίτλο και ουσία «Ας συμφιλιωθούμε με τον Δαρβίνο». Πρόκειται για ένα πόνημα γεμάτο εκλαϊκευμένη επιστήμη κι αγάπη γι’ αυτό που κάνει, και γι’ αυτόν που απευθύνεται.
Εσένα κι εμένα.
Ήταν μια επικίνδυνη ακροβασία, που αν δεν κρατούσε σωστά και γερά το κοντάρι ισορροπίας θα γκρεμιζόταν στο κενό της λαϊκής κατακραυγής αντί της δόξας. Και ξέρουμε όλοι, πως, «φωνή λαού, οργή Θεού».



Και τον Λευτεράκη που λέγαμε, στην όγδοη τότε τάξη του Γυμνασίου, οι μεν φιλόλογοι τον πιέζανε να σπουδάσει φιλολογία ενώ οι μαθηματικοί, μαθηματικά. Και δεν θα σπούδαζε τίποτα αν δεν ήταν το Κληροδότημα «Γ. Βοστάνης» που του έδωσε υποτροφία να σπουδάσει Γεωπόνος.
Κι έτσι βρέθηκε στην Ανωτάτη Γεωπονική Σχολή Αθηνών, που μπήκε με άριστα, και με μια δεύτερη υποτροφία από το Ίδρυμα Κρατικών Υποτροφιών, για τις πανεπιστημιακές σπουδές του.
Μια ακόμη υποτροφία το 1962, του χάρισε ένα ταξίδι και μια παραμονή για τρεις μήνες στην Αμερική στα πλαίσια ενός προγράμματος ανταλλαγής φοιτητών.
Μετά τη στρατιωτική του θητεία τόλμησε αυτό που ελάχιστοι επιχειρούσαν την περίοδο του 1964, γι’ αυτό κι είχε άλλο ειδικό βάρος, να κάνει δηλαδή μεταπτυχιακές σπουδές στη Γεωπονική, ενώ παράλληλα ήταν Βοηθός στην αρχή κι αργότερα Επιμελητής στο Τμήμα Γενετικής, με Καθηγητή τον παγκοσμίου εμβέλειας Βιολόγο Πρύτανη και Ακαδημαϊκό, Κώστα Κριμπά.
Κι αφού δεν τον χωρούσε η Ελλάδα, πήρε ξανά υποτροφία από το Ίδρυμα Κρατικών Υποτροφιών και πήγε Σικάγο, όπου είχε ακόμη μια υποτροφία (μα δεν άφησε τίποτα και για μας!) από το πρόγραμμα Ford Foundation για να συνεχίσει σαν Μεταδιδακτορικός Ερευνητής στο Τμήμα Βιολογίας του Πανεπιστημίου επί τέσσερα χρόνια, και να πάρει το δεύτερο διδακτορικό του.
Από το 1973 μέχρι το 1998 ήταν Καθηγητής στο Τμήμα Βιολογίας του Dalhousie University, στη Νέα Σκοτία, Καναδά.
Ευτυχώς τον επισήμανε ο άλλος σύγχρονος γίγαντας, παγκοσμίου φήμης Βιολόγος μας, ο Φώτης Καφάτος και με την μεσολάβησή του γύρισε στην πατρίδα μας για να διδάξει συγχρόνως με τον Καναδά και στο Πανεπιστήμιο Κρήτης σαν Καθηγητής Βιολογίας. Αποκλειστικά στη Κρήτη τον είχαμε Καθηγητή άλλα οχτώ χρόνια. Μέχρι το 2006, που συνταξιοδοτήθηκε ακμαιότατος για να συνεχίσει προσφέροντας ως τα σήμερα σαν κριτής ερευνητικών προτάσεων για υποτροφίες «Marie Curie», κι ένα σωρό άλλα.
Και για να μην… υποαπασχολείται, παράλληλα ήταν διευθυντής στο Ινστιτούτο Θαλάσσιας Βιολογίας Κρήτης, Επισκέπτης Ερευνητής στο «Δημόκριτο», και στο Πανεπιστήμιο Groningen της Ολλανδίας.
Για όλα τούτα, κι άλλα πολλά, ανακηρύχτηκε σε Ομότιμο Καθηγητή Πανεπιστημίου Κρήτης και σε Αντεπιστέλλον Μέλος της Ακαδημίας Αθηνών.
Εύγε, άξιο τέκνο του νησιού μας.