Είναι δύσκολο να έχεις ένα Badbass ή ένα Beastmaster και να μην μπεις στον πειρασμό να το φορτώσεις με μεγάλα μολύβια και να το «ξαποστείλεις» στην άβυσσο. Μα αφού τέτοια εργαλεία σε προκαλούν να κάνεις τεράστιες βολές και να δοκιμάσεις αντοχές τόσο των υλικών όσο και τις δικές σου! Έτσι λοιπόν κάποιοι φίλοι μας, έστησαν τα καλάμια τους σε παραλία εκεί στα περίχωρα του Μολύβου. Και όπως είχαν διαβάσει στα περιοδικά, άρχισαν να ρίχνουν ο ένας πιο βαθιά από τον άλλο. Το αποτέλεσμα ήταν πενιχρό. Μια μόνο τσιπούρα μέχρι τις έντεκα το βράδυ. Και αυτή έκανε κάτι ξεψυχισμένα τσιμπήματα και αν δεν ήταν το απότομο κάρφωμα έτσι κατά τύχη, δεν θα είχε πιαστεί. Σε κάποια στιγμή, ένας από την παρέα με λάθος βολή, έστειλε την αρματωσιά του καμιά εικοσιπενταριά μέτρα από την ακτή. Αγανακτισμένος το άφησε εκεί το καλάμι να ψαρεύει. Σε λίγο ήρθαν τα πρώτα τσιμπήματα και η πρώτη καλή μουρμούρα. Η παρέα, που αν και αρχάριοι, δεν ήταν ολότελα άσχετοι, τράβηξαν τα καλάμια και τα ξαναέριξαν, αυτήν τη φορά ρηχά. Το αποτέλεσμα ήταν μια καλή ψαριά από μουρμούρες και τσιπούρες, τις επόμενες τρεις ώρες. Πιο είναι το συμπέρασμα; Ποτέ δεν ξέρουμε πού χτυπάνε τα ψάρια, οπότε τα καλάμια μας δεν τα ρίχνουμε σε ίσες αποστάσεις, αλλά «εξερευνάμε» από ρηχά μέχρι βαθιά με κατάλληλες βολές. Το καλοκαίρι, κατά κανόνα, τα ψάρια είναι ρηχά οπότε δεν χρειάζεται να τρελαινόμαστε στις βολές. Η σωστότερη στρατηγική είναι να χρησιμοποιούμε έναν συνδυασμό βάθους και ποικιλίας δολωμάτων και αρματωσιών. Τα σημάδια που θα πάρουμε από τις πρώτες βολές, σχεδόν βέβαια θα μας οδηγήσουν σωστά για το υπόλοιπο του ψαρέματος. Ας κρατήσουμε τις δυνάμεις μας και τις αντοχές μας για τον χειμώνα, τα μποφόρια και τα δυνατά ρέματα. Τώρα το καλοκαίρι, διακριτικότητα και πονηριά είναι τα ατού μας.