Η τέχνη και η επιστήμη, η έρευνα και η διδασκαλία είναι ελεύθερες· η ανάπτυξη και η προαγωγή τους αποτελεί υποχρέωση του Κράτους. Η ακαδημαϊκή ελευθερία και η ελευθερία της διδασκαλίας δεν απαλλάσσουν από το καθήκον της υπακοής στο Σύνταγμα. (άρθρο 16, παρ. 1)
Τα γεγονότα που διαδραματίζονται στη Νομική Σχολή Αθηνών του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών είναι πέρα από πρωτοφανή. Ακροαριστερές ομάδες, θέλοντας να προασπίσουν τα δικαιώματα πολυπληθούς ομάδας παράνομων μεταναστών, και μετά το πέρας της ρητής άρνησης του πρύτανη, του κοσμήτορα και του προέδρου της Νομικής Σχολής, έσπευσαν να τους υποθάλψουν εντός των τειχών του προσφάτως ανακαινισμένου κτηρίου στη Σόλωνος.
Εξ όσων δύναμαι να γνωρίζω, αυτή η κίνησή τους είναι κατακριτέα και παράνομη, επειδή όχι μόνο τους εγκατέστησαν σε δημόσιο κτήριο, αλλά επειδή απειλούν και τη Δημόσια Υγεία, καθώς οι παράνομοι μετανάστες δεν έχουν κάνει τις απαραίτητες εξετάσεις και στερούνται πιστοποιητικών υγείας. Εκτός αυτού, παρακωλύουν το συνταγματικά κατοχυρωμένο δικαίωμα των Ελλήνων φοιτητών της Σχολής να μορφωθούν.
Ο νόμος περί πανεπιστημιακού ασύλου (ν.1268/1982) που συντάχθηκε το 1982, μετά την εισβολή των χουντικών τανκς στο Πολυτεχνείο, ως σκοπό είχε τη διαφύλαξη της ελεύθερης διακίνησης των ιδεών και της ακαδημαϊκής έκφρασης από κάθε νόθευση και λογοκρισία τους. Σήμερα αντικρίζουμε ακριβώς την ίδια κατάσταση αντεστραμμένη. Οι υπέρμαχοι απόγονοι των αριστερών του Πολυτεχνείου, που υπερασπίζονταν την ύψιστη ιδέα της Δημοκρατίας, κατέληξαν να την καταπατούν στην πρώτη ευκαιρία. Εκμεταλλευόμενοι το πανεπιστημιακό άσυλο και τις ελπίδες εξαθλιωμένων ανθρώπων, προσπαθούν να αποφύγουν τον πιθανό εξοστρακισμό τους από τη Βουλή στις επερχόμενες εκλογές, χρησιμοποιώντας τακτικές απάνθρωπες και καταδικαστέες. Οι ρόλοι άλλαξαν. Η Χούντα είναι πλέον αυτοί.
Αν ήμασταν σε θέση να οραματιστούμε τη Δημοκρατία της εποχής μας σαν ένα φρούτο, θα διακρίναμε πως δεν είναι ώριμη, αλλά σάπια. Εάν ομάδες ανθρώπων καταντούν το ναό της μαθήσεως και της επιστήμης σε τσιφλίκι-πανδοχείο λαθρομεταναστών, αυτό συνεπάγεται την υπέρτατη απουσία Δημοκρατίας. Όπως είχε πει ο μεγάλος φιλόσοφος Ζαν Μποντριγιάρ, υπάρχουν δύο τρόποι να εξαφανιστούμε: Είτε απαιτούμε να μη μας βλέπουν είτε χανόμαστε μέσα σε μία παραληρηματική επιδειξιμανία της μηδαμινότητάς μας. Αυτό ακριβώς συμβαίνει κι εδώ. Έχουμε πέσει θύματα μιας ομάδας ανθρώπων που παλεύουν με όλο τους το «είναι» να παραμείνουν υπαρκτοί με μέσον την εμπορία της ελπίδας των απελπισμένων.
Πληροφορίες επισημαίνουν πως συνδικαλιστές τής ΔΑΠ του Πολιτικού Τμήματος της Νομικής κρατήθηκαν όμηροι μέσα στο Πανεπιστήμιο και απειλήθηκε η ζωή τους από ομάδα τής ΑΡΕΝ σε συνδυασμό με εξωπανεπιστημικές ομάδες αναρχικών που εισέβαλαν στο χώρο. Εδώ κρίνεται αναγκαίο να επισημανθεί πως η κατάσταση ομηρίας και η απειλή της ζωής ως τρομοκρατικές ενέργειες, αίρουν αυτόματα και αυτοδικαίως το άσυλο κατά το άρθρο 7 και εφόσον διαπράττονται αυτόφωρα κακουργήματα και αδικήματα κατά της ζωής.
Και ερωτώ, πού είναι η Πολιτεία; Γιατί το άσυλο δεν έχει αρθεί; Γι’ αυτό το λόγο δεν υπάρχουν οι νόμοι; Οι νόμοι που τελικώς σε μία ανεξέλεγκτη Δημοκρατία έχουν περιοριστεί σε διακοσμητικό ρόλο. Μήπως τελικά εξυπηρετούνται μικροκομματικές σκοπιμότητες; Μάλλον ό,τι συμβαίνει με τους καρπούς, συμβαίνει και με τα πνεύματα. Άλλα ωριμάζουν και άλλα σαπίζουν.
Τέλος, έχει ειπωθεί πολλές φορές πως «κανένας άνθρωπος δεν είναι λαθραίος». Αυτό μου θυμίζει την παρόμοια φράση «Το Αιγαίο ανήκει στα ψάρια του». Μήπως να αρχίσουμε να μοιράζουμε τίτλους ιδιοκτησίας και εξουσιοδότηση διαπραγματεύσεων στα μπαρμπούνια και τις τσιπούρες; Διότι η εικόνα της Ελλάδος για άλλη μία φορά παραπέμπει σε γελοιογραφία διεθνώς.