Στρατής Μολίνος
Αθήνα 2011, σελ. 24

«Στο τέλος του Μακρύ Γιαλού, εκεί που η πόλη αρχίζει να πυκνώνει, δίπλα στο Παγοποιείο και απέναντι από την Ηλεκτρική Εταιρεία και το παλιό θερινό σινεμά “Σαπφώ”, ήταν το Έκτο Δημοτικό Σχολείο. Υφίσταται και σήμερα, όχι όμως με την παλιά του αίγλη και γοητεία. Στην πύλη απ’ όπου έμπαιναν οι μαθητές στο κτήριο ανά τάξη, κυμάτιζε καθημερινά η γαλανόλευκη, ενώ στην από πίσω πλευρά, όπου ήταν και η επίσημη είσοδος του κτηρίου, άνθιζε ο σχολικός κήπος με τα ευθυγραμμισμένα παρτέρια και τα ποικιλόχρωμα φυτά, σημάδι πως κάποια ευταξία και αυστηρότητα επικρατούσε στο χώρο.»
Μ’ αυτή την πολύ γλαφυρή περιγραφή ξεκινά ο Στρατής Μολίνος το ταξίδι του στο χρόνο, την επιστροφή στο κήπο των αξέχαστων παιδικών χρόνων, στη Μυτιλήνη τού 1946, όταν ο συγγραφέας και οι συμμαθητές του, πρωτάκια του Στ΄ Δημοτικού Σχολείου Μυτιλήνης, συλλάβιζαν την αλφαβήτα.
Πρόκειται για ένα πολύ όμορφο αφήγημα, που διαβάζεται απνευστί και καλύπτει με ένα μαεστρικό τρόπο πρόσωπα, πράγματα, γεγονότα, μνήμες μιας ολόκληρης σχολικής χρονιάς.

«Γυρίζω εξήντα πέντε ακριβώς χρόνια πίσω. Τότε που η χώρα μας έμπαινε στην πιο μεγάλη μεταπολεμική της περιπέτεια. Είναι τώρα λίγοι μήνες που ο εμφύλιος πόλεμος άρχισε να φουντώνει. Η μεγάλη κατάρα. Χώρες που καταρράκωσαν την ευρωπαϊκή γαλήνη και εξευτέλισαν την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, τα κατάφεραν να βγουν σχεδόν αλώβητες από το μεγάλο πόλεμο, ενώ εμείς οι έξυπνοι, με ένδοξα αλβανικά έπη και σημαντική εθνική αντίσταση, καταφέραμε να αλληλοφαγωθούμε, αδέλφια με αδέλφια, γιοι με πατεράδες. Φυσικό είναι, εμείς οι μικροί πού να τα καταλάβουμε αυτά τα φρικτά τεκταινόμενα. Εμείς, το μυαλό μας στο παιχνίδι και στην ξενοιασιά. Αγρόν αγοράζαμε για το τι έτρεχε. Αλλά φέτος, τούτη τη χρονιά 1946, το μυαλό μας άρχισε να τριβιλίζει και κάποια έννοια που ξεφύτρωσε απότομα, έτσι ξαφνικά και αναπάντεχα.
Θα πάμε σχολειό, για πρώτη φορά. Πρώτη δημοτικού!», γράφει ο Στρατής Μολίνος στο εισαγωγικό του σημείωμα. Το κείμενο πλαισιώνεται με αναμνηστικές φωτογραφίες από εκδηλώσεις των σχολείων.