Ο λόγος, η λεκτική απόδοση της σκέψης, γεννήθηκε από καταβολής του ανθρώπινου πολιτισμού, πήρε φόρμα, αναπτύχθηκε, έφθασε στο αποκορύφωμά του στα ομηρικά έπη και μέσα στη γόνιμη αγκαλιά του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού, έγινε από τους αρχαίους Έλληνες φιλοσόφους, από τον Ισοκράτη ακόμα και τον Ιπποκράτη, ένα τέλειο εργαλείο σκέψης, γνώσης, επιστήμης, διδαχής και αξεπέραστης σοφίας.
Ακόμα και στα μαθηματικά ο με σύμβολα αριθμητικά δομημένος λόγος είχε τη νοητική τελειότητα της εποχής εκείνης. Η διαλεκτική μεθοδολογία του Σωκράτη ήταν νομίζω η δυναμικότερη, ατέλειωτα ερευνητική, η πιο παραγωγική και λογική δημιουργία της ανθρώπινης σκέψης και λόγου.
Οι λέξεις δομούν προτάσεις, οι προτάσεις ενότητες-ιδέες, οι ενότητες λογικά σύνολα και ο ανθρώπινος νους παράγει αυτή την τελειότητα που με τη μορφή της ηχητικής ή γραπτής της εκφοράς γίνεται ο πυρήνας κάθε πολιτιστικής εξέλιξης. Και φυσικά ο λόγος εκτυλίσσεται ατέρμονα όταν είναι χωρίς κλειστά όρια, χωρίς δογματικά όρια, χωρίς καλουπώματα και προκρούστειες κλίνες και κυρίως χωρίς πόλωση ανάμεσα στους συζητητές.
Στην εποχή μας μόνο ο φιλοσοφικός και επιστημονικός, κυρίως μαθηματικός και φυσιογνωστικός, λόγος έμειναν αυθεντικοί και εξελισσόμενοι. Ο πολιτικός λόγος έχει γίνει μια θλιβερή καρικατούρα επικοινωνίας, μια άθλια μαϊμουδίστικη ανταλλαγή άγονων φθόγγων, λέξεων, ιδεών, ένα πολωμένο σύστημα με μια μονότονη διπολικότητα.
Ο πολιτικός λόγος έγινε καταγγελτικός ή αθωωτικός. Μια υπεραπλουστευμένη ασπρόμαυρη συναλλαγή, χωρίς χρώμα, χωρίς ενδιάμεσους τόνους, μια διχασμένη ασπρόμαυρη, μονότονη, μονολογούσα, ανούσια εναλλαγή ξύλινου λόγου.
Ο Άλογος πολιτικός λόγος, που μέσα του χάνεται η συνοχή, η ουσία, το αντικείμενο.
Μια σοφιστική λογόρροια, που προκαλεί τη σύγχυση, παραπλανεί, υπόσχεται, ανατρέπει και υστεροβουλεί, παρασύρει το νου και τον οδηγεί στη νάρκη. Ο πολιτικός λόγος έπαψε να είναι δημιουργικός, συγκαταβατικός, ευγενής και αξιόπιστος, δε δίνει διέξοδο στο σκεπτόμενο πολίτη.
Ευφυολογήματα, εντυπωσιακές κραυγές, επίδειξη ψευδονοημοσύνης από κύμβαλα αλαλάζοντα.
Άχρωμος, χωρίς συγκινησιακό παλμό, χωρίς αυθεντικότητα, παράγουν λόγο που δε λέει τίποτα και οι λέξεις ηχούν άδειες, επαναλαμβανόμενες ριπές από στοματοχειλιογλωσσικά κατασκευάσματα που καμμιά επικοινωνία δεν έχουν με την αληθινή σκέψη και τη λογική.
Ο καταγγελτικός λόγος είναι μια «στηλιτεύουσα» φωνασκία που ο κομματικός μανιερισμός τον κάνει στερεότυπη άρνηση κάθε επιτυχίας του αντιπάλου.
Απ’ την άλλη, ο αθωωτικός λόγος αποτελεί μια ακόμη άρνηση των λαθών και παραλήψεων.
Ατέλειωτες  κυβερνητικές και αντιπολιτευτικές συζητήσεις, μια συνεχής βλακώδης αναφορά από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης στα συμβάντα, χωρίς αιτιολόγηση ή ανάλυση των αιτίων.
Η οικονομική κρίση αναδεικνύεται μόνο τρομάζοντας τους ανθρώπους, χωρίς ποτέ κανείς να εξηγεί τι συνέβη, πώς και από ποιους.
Η γάτα σκεπάζει τα περιττώματά της με λέξεις ηχηρές, μεγαλόστομες εκφράσεις και προσπαθεί να πείσει τον κόσμο πως ό,τι βγήκε από τις παμφάγες κοιλάρες των βρομιάρηδων, ήταν αναπόφευκτο και τυχαίο γεγονός.
Ο πολιτικός λόγος θάβει την αλήθεια. Η ζωή γίνεται αφήγηση, τηλεοπτικό σόου, εικονική πραγματικότητα και ο σχιζοφρενικός παραλογισμός εγκαθίσταται και επεκτείνεται. Ο ορθολογισμός εγκαταλείπει σιγά-σιγά την ανθρώπινη λειτουργία και όλα γίνονται ένα τεράστιο θέατρο που ο λαός αρνείται να γιουχάρει και να αποδοκιμάσει, αγνοώντας πως αυτό το θέατρο περιέχει την ίδια του τη μοίρα.

*Ο Γεώργιος Kωμαΐτης είναι Ψυχίατρος.