«Αρχή άνδρα δείκνυσι» έλεγαν οι Αρχαίοι Έλληνες, που σημαίνει πως μόνο με την ανάληψη ευθύνης, την άσκηση εξουσίας, την ανάληψη ηγετικού ρόλου αποκαλύπτεται η ηθική και πνευματική ποιότητα του ανθρώπου, η γνώση και η ευφυΐα του, η εντιμότητα και η γενναιότητά του, η ευγένεια και η ανθρωπιά του, η συνέπεια των λόγων και των έργων του, η εργατικότητα και το δημιουργικό του πάθος, η ικανότητά του να επιλέγει τους κατάλληλους συνεργάτες και να δίνει τις καλύτερες λύσεις στα αναφυόμενα προβλήματα. Κατά την άσκηση επίσης της εξουσίας δοκιμάζεται η ανθεκτικότητα του «άρχοντα» στους... ιούς της εξουσίας, την οίηση και την αλαζονεία, αυτό που ο λαός εννοεί όταν λέγει για κάποιον ότι «καβάλησε το καλάμι». Επικίνδυνη λοιπόν η εξουσία και για τον ίδιον που την ασκεί, αλλά προπάντων γι’ αυτούς που υπόκεινται σ’ αυτήν, όταν ανατίθεται σε προσωπικότητες συγκροτημένες με... «σαθρά υλικά». «Είναι εγκληματικό να εμπιστεύεσαι τους ανθρώπους πάνω από τις δυνάμεις τους», έλεγε ο Τόμας Μαν. Μπορούμε όμως να ζήσουμε χωρίς ηγέτες, χωρίς άρχοντες και αρχομένους; Όσον αφορά πάντως στον πλανήτη Γη και στα ανθρώπινα όντα, η απάντηση είναι όχι, αλλά και στους ουρανούς, όπως μας πληροφορούν οι «ειδήμονες», υπάρχει ο... θεός!
Τι μας εξασφαλίζει, λοιπόν, από μια τραγική γκάφα επιλογής ακατάλληλου ηγέτη; Την απάντηση έχουν δώσει και πάλι οι αρχαίοι Έλληνες:
«Ερέτην χρήναι πρώτα γενέσθαι πριν πηδαλίοις επιχειρείν» (Αριστοφάνης, «Ιππής»), που σημαίνει: να μάθεις να τραβάς κουπί, προτού πιάσεις το τιμόνι (γίνεις καπετάνιος).
Μετά λοιπόν απ’ αυτά τα εξόχως... διδακτικά ας μεταφερθούμε στη σύγχρονη, θλιβερή ελληνική πραγματικότητα.
Όλοι πια καταλάβαμε - και περισσότερο αυτοί που στήριξαν τις ελπίδες τους για μια καλύτερη Ελλάδα στη Ν.Δ. και τον αρχηγό της - πως δεν αρκεί να είσαι ανιψιός ενός μεγάλου πολιτικού, για να μπορέσεις να κυβερνήσεις μια χώρα με δύσκολα προβλήματα και με ένα δυσκολοκυβέρνητο λαό, όπως είναι οι Έλληνες.
Οι μεγάλοι ηγέτες, που άφησαν βαθιά τα ίχνη της πατημασιάς τους σ’ αυτήν τη χώρα, δεν αναδείχθηκαν «κληρονομικώ δικαιώματι» και δεν αναγορεύτηκαν ηγέτες λόγω «ονόματος», αποσπασθέντες από τη ραστώνη του καφενείου ή του σαλονιού.
Όσοι «έγραψαν ιστορία» σ’ αυτό τον τόπο κι αυτοί που η ιστορία τούς ανακήρυξε «άξιους της πατρίδας», προτού αναλάβουν τη διακυβέρνηση της χώρας, είχαν προηγουμένως καταθέσει τη σημαντική προσφορά τους στους εθνικούς και κοινωνικούς αγώνες και είχαν καταξιωθεί υπηρετώντας τις επιστήμες και τους συμπολίτες τους από διάφορες θέσεις ευθύνης. Τέτοιοι ηγέτες ήταν ο θεμελιωτής του ανεξάρτητου ελληνικού κράτους Ιωάννης Καποδίστριας, ο πατέρας του Κοινοβουλευτισμού και πρώτος εκσυγχρονιστής της χώρας Χαρίλαος Τρικούπης, ο δημιουργός της μεγάλης και ισχυρής Ελλάδας Ελευθέριος Βενιζέλος, ο υπέρμαχος της δωρεάν παιδείας και ανένδοτος αγωνιστής της δημοκρατίας Γεώργιος Παπανδρέου, ο πρωτεργάτης της ένταξης της Ελλάδας στην Ευρωπαϊκή Ένωση Κωνσταντίνος Καραμανλής, ο οραματιστής της σοσιαλιστικής και υπερήφανης Ελλάδας Ανδρέας Παπανδρέου, ο ευρωπαϊστής που οδήγησε την Ελλάδα στον 21ο αιώνα με τα μεγάλα έργα και την ένταξή της στην ΟΝΕ Κώστας Σημίτης.
Και υπήρξαν βέβαια και οι απλώς «πρωθυπουργεύσαντες» - «δοτοί» ή αιρετοί - οι περισσότεροι από τους οποίους ξεχάστηκαν στη «χωματερή» της ιστορίας.
Ο σημερινός πρωθυπουργός -θέλω να πιστεύω πως- είχε την ευγενή φιλοδοξία -θεμιτή για κάθε άνθρωπο- να αναδειχθεί ισάξιος του μεγάλου θείου του. Οι καλές προθέσεις όμως δεν αρκούν, εάν δεν οιστρηλατούνται από ιδέες και οράματα, που σφυρηλατήθηκαν και δοκιμάστηκαν στο καμίνι της ζωής, εάν δεν συνοδεύονται από ηγετικά προσόντα, που αναδείχτηκαν στο πεδίο του καθημερινού μόχθου και της προσπάθειας.
Έτσι τα κυβερνητικά «επιτεύγματα» της «Νέας Διακυβέρνησης» προκαλούν ήδη τα πικρά μειδιάματα της ιστορίας και τον ηχηρό γέλωτα και τη χλεύη των πολιτικών αντιπάλων!
Και ο «αρχηγός» να προσπαθεί να παρηγορήσει τους τελευταίους «πιστικούς» του με το επιχείρημα πως τέτοια (χάλια;) συνέβαιναν και επί εποχής ΠΑΣΟΚ ή - το τελευταίο - πως για όλα φταίει η διεθνής οικονομική κρίση!
Να πιστέψουμε λοιπόν πως είχαμε πλουτίσει στην περίοδο 2004 - 2007, αλλά είχαμε την ατυχία να επενδύσουμε τα κεφάλαιά μας στις αμερικανικές τράπεζες που κατέρρευσαν;
Με τέτοια και με τέτοια «χρυσήν απέδειξαν την έμπροσθεν πολιτείαν». Έτσι φτάσαμε να νοσταλγούμε την εποχή που την Ελλάδα κυβερνούσε με σοβαρότητα, με σχέδιο και πρόγραμμα ο Κώστας Σημίτης, όταν την εξωτερική πολιτική ασκούσε, χωρίς το χαμόγελο της... σταρ αλλά με σταθερότητα και τόλμη ο Γιώργος Παπανδρέου, τον πολιτισμό υπηρετούσε ο Ευάγγελος Βενιζέλος, την παιδεία εμψύχωνε ο Πέτρος Ευθυμίου, τη Δημόσια Διοίκηση εκσυγχρόνιζε με νέους θεσμούς ο Κώστας Σκανδαλίδης, τα δικαιώματα των νησιωτών υπερασπιζόταν ο Νίκος Σηφουνάκης, την Αστυνομία οργάνωνε και κατηύθυνε ο Μιχάλης Χρυσοχοΐδης...