Παρακολουθούσα τις αντιδράσεις των Ιδιοκτητών Ταξί, που το απόγευμα της περασμένης Κυριακής «πολιόρκησαν» το ξενοδοχείο όπου πραγματοποιήθηκε η περιφερειακή συνδιάσκεψη του ΠΑΣΟΚ.

Από την πρώτη στιγμή που φτάσανε στο χώρο της διαμαρτυρίας τους, μέχρι την τελευταία στιγμή που ξεκίνησε η συνδιάσκεψη και τους άφησα για να ακούσω τι θα έλεγαν μέσα στο ξενοδοχείο, διαπίστωσα μια σοβαρή ανάγκη που πρέπει να τους απασχολήσει είτε κερδίσουν είτε χάσουν. Πρέπει να καταλάβουν με ποιον είναι και με ποιον δεν είναι. Κοινώς να συνειδητοποιήσουν πως χάσουν - κερδίσουν, έχασαν μια χρυσή ευκαιρία. Να βρεθεί κάποιος να τους υποστηρίξει. Γιατί με τις πρακτικές τους έχασαν τη στήριξη των πολιτών που εξόν των άλλων είναι και οι πελάτες τους.
Γιατί όλα αυτά; Το «Ε» επέλεξε όλο το προηγούμενο διάστημα να παρουσιάζει τις κινητοποιήσεις των Ιδιοκτητών Ταξί, τα αιτήματά τους, αλλά και τις απόψεις τους. Πήραμε θέση κι εμείς, αλλά και φορείς της κοινωνίας και η ίδια η κοινωνία, όταν την περασμένη Τετάρτη επέλεξαν να εκβιάσουν την κυβέρνηση και τον αρμόδιο για το αίτημά τους υπουργό χρησιμοποιώντας τους πολίτες. Άσχετους με το αίτημά τους ταξιδιώτες στο νησί και ντόπιους, οι οποίοι αποκλείστηκαν επί μια σχεδόν ώρα στην περιοχή της Λάρσου, σε συνθήκες καύσωνα, επειδή, λέει, ο Ραγκούσης δεν ακούει τους Ταξιτζήδες. Απίστευτα πράγματα και προφανώς μόνο ελληνικά. Μόνο στην Ελλάδα κλείνουν οι δρόμοι με την αρωγή της Ελληνικής Αστυνομίας. Μόνο στην Ελλάδα ο καπιταλισμός είναι κάτι σα λάστιχο που χρησιμοποιείται κατά το δοκούν από όποιον το πιάσει στα χέρια του. Ο ταξιτζής για να μη χάσει τα δικά του οικονομικά οφέλη, επικαλείται το δικαίωμά του να καταταλαιπωρεί όλη την άλλη κοινωνία και να την υποχρεώνει να χάνει αυτή τα δικά της οικονομικά οφέλη χάριν των οφελών των ιδιοκτητών ταξί. Μόνο στην Ελλάδα το ΣΔΟΕ, το όποιο ΣΔΟΕ, κυνηγά τον περιπτερά που δεν κόβει απόδειξη σε ένα πακέτο τσιγάρα, αλλά κάθεται και ακούει άπραγο την αγοραπωλησία αδειών ταξί αξίας 200 και 300 χιλιάδων ευρώ. Είπαμε, ο καπιταλισμός στην Ελλάδα είναι ένα λάστιχο. Εκτείνεται από τα όρια του νεοφιλελευθερισμού μέχρι αυτά του άκρατου κρατισμού…

Επιστρέφω στα καμώματα των Ταξιτζήδων της Λέσβου. Γιατί κάνανε την κινητοποίησή τους; Για να μαθευτεί πως είναι αποφασισμένοι για όλα. Πως δεν «κωλώνουν» μπροστά σε τίποτα. Αυτό γράψαμε. Πως οι Ιδιοκτήτες Ταξί φτάνουν στο σημείο να ταλαιπωρούν την κοινωνία ολάκερη για να πετύχουν αυτά που θεωρούν δίκαια. Πως αντιμετώπισαν σαν εχθρό το λαό για τα δικά τους στενά οικονομικά συμφέροντα. Πως υποχρέωσαν ακόμα και ένα ζευγάρι γέροντες να διανύσουν τη φλεγόμενη άσφαλτο από τη μια μεριά του μπλόκου στην άλλη προκειμένου να πάνε σπίτι τους…
«Να πας να βγάλεις φωτογραφία καμμιά γριά…» φώναζαν κάποιοι από τους διαμαρτυρομένους στον υπογράφοντα την Κυριακή το απόγευμα, την ώρα που τους φωτογράφιζε… Εμφανώς πειραγμένοι στο διάλλειμα των γιουχαϊσμάτων προς όποιον έμπαινε μέσα στη συνδιάσκεψη του ΠΑΣΟΚ. Με συνθήματα «έξω οι τσάτσοι του Σηφουνάκη» προς τα στελέχη του κόμματος που θέλησαν να πάρουν μέρος σε μια κομματική συνδιάσκεψη, με «ουουου…» προς τα κυβερνητικά στελέχη που αυξομειώνονταν ανάλογα με τη θέση που διαχειρίστηκαν κατά καιρούς, με κορυφαία αντίδραση αυτή προς τον Παντελή Πατερέλλη. Αυτός ήταν ο μέγιστος εχθρός, όχι βέβαια επειδή έχει να κάνει το παραμικρό με τις άδεις ταξί και το Γιάννη Ραγκούση, αλλά γιατί πάνε κάτι λίγα χρόνια που δρομολόγησε τα μίνι μπας. Είπαμε, τα δικά μας συμφέροντα όποιος θίγει, είναι αντίπαλός μας. Τα μίνι μπας («θεός σχωρέστα» μαζί με τη Δημοτική Συγκοινωνία) έκοψαν κομμάτι της πίτας.

Κι η πίτα πρέπει να είναι ολάκερη και όλη δική μας… Κάπως έτσι σκέφτονται οι διαμαρτυρόμενοι Ιδιοκτήτες Ταξί. Όλη η πίτα δική μας. Και γιούχα και «τσάτσοι του Σηφουνάκη» και την ίδια ώρα μέσα στη συνδιάσκεψη συνομιλώντας με τρεις υπουργούς, ζητώντας να παρέμβουν για να δικαιωθεί ο αγώνας τους. Και ομιλία του προέδρου προς τα μέλη της συνδιάσκεψης (τους «τσάτσους του Σηφουνάκη»), που διήρκεσε αν όχι περισσότερο σίγουρα, όσο και η κεντρική πολιτική ομιλία.
Πάμε ξανά έξω… Στην παρέα των «σκληροπυρηνικών» που κάνανε ό,τι κάνανε… και όπως είπε ο πρόεδρος του Σωματείου τους, «δεν ελέγχονται μετά από τόσες μέρες κινητοποίησης».
Τι πάει να πει τούτο; Ότι όποιος θέλει σε ετούτο τον τόπο, εφόσον κρίνει εαυτόν αδικημένο, μπορεί να κάνει κι ό,τι θέλει; Και ποιος είναι ο ρόλος του ηγέτη εκτός από το να τους καλεί να μείνουν «γερά» στις θέσεις τους;
Όλοι μας κρινόμαστε σε ετούτο τον τόπο. Δημοσιογράφοι, πολίτες, πολιτικοί, ταξιτζήδες. Ας το έχουμε ετούτο στο νου μας. Οι κινητοποιήσεις με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο θα περάσουν.
Και κάποιοι θα υποχρεωθούν να λένε σε κάποιους «καλημέρα».