Τον συναντώ σπάνια, αλλ’ η φιλία μας αντέχει στο χρόνο. Είναι από εκείνους τους ανθρώπους, από εκείνους τους φίλους, που, όσο περνούν τα χρόνια, όλο και λιγοστεύουν. Λατρεύω τους ευαίσθητους ανθρώπους. Ένας τέτοιος ευαίσθητος στοχαστής είναι ο φίλος μου. Καθώς διαβαίνουμε στο μονοπάτι μιας καταπράσινης πλαγιάς κουβεντιάζοντας, τον βλέπω να σκύβει και να κόβει, μες απ’ τα χόρτα, ένα κίτρινο λουλουδάκι, από εκείνα που με το που μπαίνει η άνοιξη γεμίζουν τον τόπο. Το κρατά στα χέρια του και το κοιτάζει επίμονα, ενώ το πρόσωπο γλυκαίνει. Γυρνάει και μου λέει: «Δες τι όμορφο! Τα αγριολούλουδα, θέλω να ξέρεις, έχουν φαντασία. Το νιώθουν πως τα κοιτάς και δεν ψάχνουν να δώσουν καμμιά εξήγηση για την ομορφιά τους. Άσε που πάνε και φυτρώνουν στο πουθενά… ξέμπαρκα.» Απ’ το τίποτα έβγαλε θέμα ο φίλος μου. Γι’ αυτό τον θαυμάζω!
Καθώς προχωράμε, λίγα μέτρα μπροστά μας, βλέπω να στροβιλίζεται ένα μικρό, χάρτινο αεροπλανάκι, απ’ αυτά που φτιάχνουν από κόλλες χαρτιού τα παιδιά. Κάθε λίγο ο αέρας το σήκωνε και το ξανάριχνε πιο πέρα, ανάμεσα στα χόρτα. Περνώντας δίπλα, έσκυψα αυθόρμητα και το ’πιασα, ήταν γερμένο και τα φτερά του τσαλακωμένα. Μάλλον κάποιο παιδάκι θα το είχε φτιάξει, ή ο παππούς του… για να παίξουν. Έχοντάς το στα χέρια μου, πρόσεξα πως ήταν φτιαγμένο από ένα ταχυδρομικό φάκελο, απ’ αυτά με τις μπλε γραμμές ένα γύρω και τη σφραγίδα «by airmail» στην άκρη. Για φαντάσου, ένας ταχυδρομικός φάκελος ήταν, σκέφτηκα, πριν γίνει ένα μικρό, χάρτινο αεροπλανάκι…
Ενώ το περιεργάζομαι, διακρίνω πως κάτι είναι γραμμένο από πίσω. Λίγες σειρές, ανάμεσα σε μουντζαλιές και σβησίματα, λες κι όποιος τις είχε γράψει είχε μετανιώσει ή απλά ήταν κάποια πρόχειρη σημείωση. Το ξεδίπλωσα και μπόρεσα να ξεδιαλύνω και να διαβάσω τούτα τα λόγια: «Θάβουμε τις τύψεις μας σε μικρά νομίσματα πάνω σε λερωμένες παλάμες, σε χιλιάδες δήθεν, σ’ ένα ψεύτικο “σ’ αγαπώ” που ακόμα κι αυτό φοβόμαστε να το γράψουμε ολόκληρο βάζοντας στην πρώτη του λέξη απόστροφο, εξαφανίζοντας το έψιλον…»
Στάθηκα και το διάβασα στο φίλο μου. «Είναι υπέροχο! Όποιος το ’γραψε φλέρταρε με την έμπνευση», μου είπε. «Καλά, με την έμπνευση φλερτάρεις;», τον ρώτησα απορημένος. «Μα φυσικά. Υπάρχουν άνθρωποι που έχουν αυτό το ταλέντο. Η έμπνευση σα μια στιγμιαία αναλαμπή της σκέψης τούς χαρίζει πλήθος ιδέες. Κάπως έτσι συμβαίνει και με μένα. Κάτι μου κεντρίζει το μυαλό κι αμέσως το σημειώνω όπου βρω, ακόμα και στο πακέτο των τσιγάρων μου. Ύστερα φτιάχνω ένα στίχο και τον επεξεργάζομαι. Μπορεί στη στιγμή, μπορεί σε ώρες. Να, τούτο το λουλουδάκι που έκοψα, ίσως κάποια στιγμή γίνει ποίημα!» Μου μιλούσε κι εγώ σκεπτόμουν πόσο δύσκολο είναι για μένα αυτό, να «φλερτάρω» με την έμπνευση, όταν για μερικούς είναι ταλέντο. Εύκολο θαρρείς είναι; Αντί να πετάξω το χαρτί το δίπλωσα με προσοχή και το έβαλα στην τσέπη μου. Ποιος ξέρει…
Πόσες φορές δεν ψάχνω κι εγώ για σημειώσεις κι ολοένα τα προσωπικά χαρτογραφημένα σημάδια μου βρίσκω. Απ’ αυτά που συνηθίζω να τα ονομάζω: «τα κομμάτια μου»… Αν κάτι αλήθεια ζηλεύω απ’ τους γραφιάδες είναι αυτό: το έναυσμα, η αφορμή, η σύλληψη μιας ιδέας που θα μαστορέψουν στη συνέχεια και θα φτιάξουν το γραφτό τους. Ένας τέτοιος άνθρωπος είναι ο φίλος μου, «γράφει» μέσα μου, όχι μόνο όταν πλέκει στίχους αλλά κι όταν ψιθυρίζει σκέψεις… Πόσο θα ήθελα να τον ρωτήσω πώς γίνεται, άραγε, να πηγαίνει περίπατο και να γυρνάει πίσω με την έμπνευση στην τσέπη του… σ’ ένα πακέτο από τσιγάρα;