Αυτήν τη γνωστή από τα μαθητικά μας χρόνια πράξη χρησιμοποιούσαμε συχνά στην οικογένεια ως φράση, κάθε που νιώθαμε το ανούσιο μιας κατάστασης, το κενό μιας ιδέας, το άκαιρο μιας κίνησης. Κάθε που αντιμετωπίζαμε ένα «αγύριστο» κεφάλι, έναν ανυπάκουο σκύλο ή ένα δέντρο που δεν κάρπιζε ποτέ του. Και τελικά στις περιπτώσεις που τα πράγματα οδηγούνταν σε κάτι ανόητο, ευτελές ή στο «απόλυτο τίποτα», στο «μηδέν».
Δεν ξέρω το πώς ξαφνικά σκάλωσε αυτή η φράση στο μυαλό μου. Δεν ξέρω αν απλά τη θυμήθηκα ή αν την εκστόμισα. Μπορεί να μην έχει σημασία, αλλά μου έχει λείψει κατά κάποιον τρόπο. Ίσως επειδή έχω 16 χρόνια να την ακούσω από το στόμα του Λάκη, αυτή και πολλές άλλες…
Είναι περίεργο που με τόσες αφορμές καθημερινά δεν την πολυχρησιμοποιώ πια. Για παράδειγμα, το ότι ο σύντροφος Κωνσταντόπουλος ανέλαβε την προεδρία του Παναθηναϊκού, μου κάνει για περίπτωση «μηδέν από μηδέν… μηδέν»! Αυθόρμητα και με χωρίς πολλή σκέψη.
Ο παλιός ΠΑΣΟΚος που έγινε αριστερός και μετέπειτα γουνάκιας και παραλίγο πρόεδρος της Δημοκρατίας κατέληξε πρόεδρος σε ποδοσφαιρική ομάδα! Καταλάβαμε πως είναι καλός στις ντρίπλες, στην πραγματικότητα το γνωρίζαμε από πιο παλιά, αλλά δε θα τον βάλουν να παίξει… 11άδα!!!
Θα βοηθήσει τον ΠΑΟ με το κύρος του, θα εμψυχώσει τους ποδοσφαιριστές στα αποδυτήρια ή θα ανατρέψει, ως από μηχανής Θεός, την «παράγκα» και τις ποδοσφαιρικές λοβιτούρες; Αν ήθελε να βοηθήσει την ομάδα, ας αγόραζε ένα ακριβό εισιτήριο διαρκείας και δυο φανέλες του Καραγκούνη για τα εγγόνια του!!!
Ανατριχιάζω στη σκέψη και μόνο να «φυτέψει» ο Ζαγοράκης κάποια στιγμή ως πρόεδρο στον ΠΑΟΚ το Βενιζέλο, τον Ψωμιάδη ή τον Γκιουλέκα!!! Μέχρι που γινόμουν αυτόματα… Άρης!!!
Το μόνο θετικό σ’ αυτή την περίπτωση είναι η επιβεβαίωση για τη λαθεμένη πορεία του ασφαλιστικού νομοσχεδίου! Ενώ όλοι γνωρίζουμε πως ο άνθρωπος, από τα δεύτερα -ήντα και πάνω είναι μόνο για βόλτες, ταξίδια, καφενείο και μακριά από τα πόδια των νέων, ο συγκεκριμένος νόμος μάς θέλει να δουλεύουμε ως τα 120!!!
Δεν κρύβει κάποιο απαισιόδοξο μήνυμα αυτή η φράση ή έτσι τουλάχιστον το βλέπω. Παρ’ όλα τα «μηδενικά», περισσότερο προσγειώνει παρά απογοητεύει. Όπως οι αναφορές των Βρυξελλών για το ελληνικό πρόβλημα, όπου από τη μια εκθειάζουν τις κυβερνητικές προσπάθειες στον τομέα του ελλείμματος και από την άλλη εφιστούν την προσοχή της στον τομέα των εσόδων. Είναι μια κατάσταση «μηδέν από μηδέν… μηδέν», αλλά ανεξάρτητα από το πόσο σικέ ή όχι είναι και όλες τις θεωρίες που έχουν αναπτυχθεί, περισσότερο προσγειώνει και στοχεύει παρά απογοητεύει. Είπαμε πως μπήκαμε στο χορό και θα χορέψουμε. Θέλω να πιστεύω πως τα μέτρα που ήθελαν να πάρουν τα πήραν και πως σύντομα θα έχουμε θετικά γενικά σχόλια, ώστε να παγώσει η κατρακύλα. Για θετικές πράξεις… η κρυστάλλινη μπάλα μου δεν αναφέρει κάτι…
Τα πράγματα δυσκολεύουν, όμως, στην περίπτωση της αυτοκριτικής. Η Ντόρα με την αυτοκριτική της μου άφησε την αίσθηση αυτή. Και όσο συναινετικός να είμαι, η προσπάθειά της να τραβήξει «κόκκινη γραμμή» δε με πείθει.
Η πορεία της ζωής οδηγεί προς το «μηδέν» του θανάτου και αφήστε τους παπάδες να διαφωνούν! Το σημαντικό, πέρα από το πώς διαχειριστήκαμε προσωπικά τις καλές και τις κακές στιγμές, είναι τα «συν» και «πλην» που αφήνουμε πίσω μας να μη βγάζουν αποτέλεσμα «μηδέν από μηδέν… μηδέν»!!!