Το «ανύπαρκτο» πρόβλημα των εθνικών μειονοτήτων στη σύγχρονη Ελλάδα!

01/07/2012 - 05:56
Η χώρα μας είναι πολύ λιγότερο ομοιογενής απ’ ό,τι παρουσιάζεται συνήθως, έστω και αν το σύνολο σχεδόν των μελών των μειο­νοτήτων αισθάνονται Έλληνες πολίτες και ταυτίζουν τη μοίρα τους με εκείνη της Ελλάδας!
Η χώρα μας είναι πολύ λιγότερο ομοιογενής απ’ ό,τι παρουσιάζεται συνήθως, έστω και αν το σύνολο σχεδόν των μελών των μειο­νοτήτων αισθάνονται Έλληνες πολίτες και ταυτίζουν τη μοίρα τους με εκείνη της Ελλάδας! Είναι θλιβερό να διαπιστώσει κανείς ότι ο πολιτισμικός αυτός πλούτος δεν μπόρεσε να γίνει αναπόσπαστο κομμάτι του νεοελληνικού μας πολιτισμού. Αντίθετα, η σταθερή πολιτική των ελληνικών κυβερνήσεων απέναντι στα ιδιαίτερα αυτά πολιτιστικά στοιχεία είναι είτε να τα εξαφανί­σει, είτε να τα ιδιοποιηθεί, παρουσιάζοντάς τα ως ελληνικά. Άλλη θλιβερή διαπίστωση είναι το γεγονός ότι όλες οι μειονότητες αυτές, επί Τουρκοκρατίας, είχαν, τουλάχιστον σε πο­λιτιστικό επίπεδο, μεγαλύτερη ελευθερία απ’ ό,τι έχουν τώρα!!!
Σε κοινωνικοπολιτικό επίπεδο παρατηρούμε ότι οι περισ­σότερες μειονότητες ζούσαν σε οικονομικά καθυστερημένες περιοχές, με προκαπιταλιστικές μορφές κοινωνικής οργάνω­σης και ότι το ελληνικό κράτος, ακολουθώντας μια κοντό­φθαλμη πολιτική με εθνικιστικά και μόνο κριτήρια, στάθηκε ανίκανο να ενσωματώσει τις ομάδες αυτές λειτουργικά στον κορμό της ελληνικής κοινωνίας...
Όλες οι μειονότητες δε βρίσκονται στην ίδια θέση. Αρμένιοι, Εβραίοι, Βλάχοι και Αρβανίτες βρίσκον­ται σε καλύτερη κατάσταση για ιστορικούς λό­γους, ενώ Σλαβομακεδόνες, Τούρκοι, Πομάκοι και Τσιγγάνοι υφίστανται τη μεγαλύτερη καταπίεση. Είναι πλέον σαφές ότι η λήψη άμεσων μέτρων είναι επιτακτικό καθήκον. Υποτίθεται ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση θα θέσπιζε σχετική νομοθεσία με δεσμευτική ισχύ, και η Ελλάδα θα ήταν υποχρεωμένη να λά­βει κάποια μέτρα. Τα μέτρα αυτά θα πρέπει να αφορούν σ’ όλες τις μειονότητες (εκτός από τους Τσιγγά­νους, για τους οποίους θεσπίζεται ειδική κοινοτική νομοθε­σία), γιατί όλες αποτελούν «εθνότητα» σύμφωνα με τον ορισμό του Σχεδίου Χάρτη των εθνικών μειονοτήτων. Σύμφωνα με το κείμενο αυτό, «εθνότητα είναι το σύνολο των πολιτών κράτους-μέλους που είναι από πολλές γενεές εγκατεστημένοι στην επικράτεια, εμφανίζουν κοινά εθνικά, θρησκευτικά ή και γλωσσικά χαρακτηριστικά, έχουν ιδιαίτερη πολιτισμική ταυτότητα και αποτελούν μειονότητα σε σχέση με το συνολι­κό πληθυσμό της χώρας».
Σε πολιτιστικό επίπεδο θα πρέπει να αρθούν αμέσως όλες οι διακρίσεις σε βάρος των μειονοτήτων και ιδιαίτερα να προωθηθεί η διδασκαλία της μειονοτικής γλώσσας, αν και η εθνική παιδεία μας έχει τα μαύρα χάλια της. Το επιχείρημα ότι πρόκειται για «ανύπαρκτες γλώσσες», στερείται κάθε σοβαρότητας. Όλες οι μειονοτικές γλώσσες (πλην ίσως της πομακικής) έχουν γρα­πτή παράδοση, και είναι μόνο η πολιτική του ελληνικού κράτους που τις έχει καταντήσει σε προφορικές. Εξάλλου, και η προφορική ακόμα γλώσσα είναι «υπαρκτή», αλλιώς τι θα λέγαμε για τους ραψωδούς, για τα ομηρικά έπη, για τα κλέφτικα τραγούδια...; Το επιχείρημα ότι η διδασκαλία της μειο­νοτικής γλώσσας ευνοεί τις… εδαφικές διεκδικήσεις ξένων κρατών, είναι εξίσου αστήρικτο. Στην Ευρώπη υπάρχουν πολλά κράτη, όπου η ίδια γλώσσα ομιλεί­ται και στις δύο πλευρές των συνόρων, χωρίς να υπάρχει τέ­τοιο πρόβλημα. Δυστυχώς, οι ελληνικές κυβερνήσεις δεν έχουν καταλάβει ότι οι διακρίσεις εις βάρος των μειονο­τήτων ευνοούν τις «ξένες προπαγάνδες»!
Θα ήταν όμως λάθος να εγκλωβιστούν οι μειονότητες στη στενή ιδιαιτερότητά τους. Κανένας πληθυσμός δεν επωφε­λείται από την απομόνωσή του. Οι μειονότητες θα πρέπει να έχουν το δικαίωμα να αισθάνονται διαφορετικοί, να αποκτή­σουν συνείδηση της ιδιαίτερης ταυτότητάς τους και να τη ζή­σουν, αλλά από κει και πέρα θα πρέπει να σταθούν στα πόδια τους και να ενσωματωθούν στο κοινωνικό σύνολο ως ισότι­μοι πια πολίτες. Απ’ αυτή την άποψη, η προβληματική παρου­σιάζει ορισμένα κοινά χαρακτηριστικά με τη χειραφέτηση των γυναικών. Γι’ αυτό ακριβώς το λόγο είναι ίσως ακόμα ση­μαντικότερο να ληφθούν κοινωνικά μέτρα για την ανάπτυξη των μειονοτικών περιοχών, πράγμα που θα ωφελήσει και τους Έλληνες που ζουν εκεί, και για την ισότιμη πρόσβαση στην εκπαίδευση, στην απασχόληση και στην πολιτική αντι­προσώπευση…
Είναι όμως αμφίβολο αν η Ευρώπη του 2010 θα αποτελέσει το κατάλληλο πλαίσιο για μια τέτοια πολιτική. Η πολιτική της Ε.Ε. είναι αντιφατική: αφενός λαμβάνονται κάποια μέτρα για την ανάπτυξη των καθυστερημένων περιοχών και την υπε­ράσπιση των μειονοτήτων, δηλαδή ενθαρρύνεται η μικρή κλίμακα· από την άλλη, η πολιτική της «κατάργησης των συ­νόρων» έχει ως αποτέλεσμα τη συγκέντρωση κεφαλαίων και τη γιγάντωση των μεγάλων επιχειρήσεων σε βάρος των μι­κρών, την πολιτισμική υπεροχή των ισχυρών! Φαίνεται, λοιπόν, μέσα από το μειονοτικό λάκκο των λεόντων, ότι μόνο μια… ουτοπική «Ευρώπη των λαών», με τη δημοκρατική συμμετοχή όλων στη λήψη των αποφάσεων, θα είναι σε θέση να προωθήσει μια τέτοια πολιτική…
…ο Δανιήλ.

Γενική Ροή Ειδήσεων

PROUDLY POWERED BY CJ web | Copyright © 2017 {emprosnet.gr}
Made with love and a lot of coffee by CJ web, Creative web Journey