Η ζωή είναι ποτάμι που χαράζει την ίδια του την κοίτη. Ξεκινώντας από τις παρυφές των βουνών της ύπαρξης, αναβλύζοντας στο λυκαυγές της γένεσης, κυλά σε μια ατέρμονη πορεία με ποικιλόμορφες εναλλαγές. Ήχοι, φωτεινές ανταύγειες και φωτοσκιάσεις συντροφεύουν το διάβα του σε μήτρες συναισθημάτων, από τα μύχια της συλλογικής ψυχής. Πόθοι ορμές και πτώσεις σε απύθμενα βάθη του ασυνείδητου δίνουν παλμό και δονούν τις κεραίες που υψώνει στο άπειρο η παρουσία του ανθρώπου. Μορφές νεανικές και ταυτόχρονα γερασμένες, απροσδιόριστης ψυχολογικής ηλικίας μπερδεύονται έτσι που κανείς δεν ξέρει τι είναι παλιό και τι καινούργιο.
Γερασμένα ρυτιδωμένα πρόσωπα παιδιών που υποφέρουν. Ολόφρεσκα και σφριγηλά πρόσωπα ενηλίκων που ευτυχούν. Και συχνά μια διμορφία στο ίδιο πρόσωπο που αυλακώνεται και ξαφνικά λειαίνεται στο ίδιο άτομο που ταυτόχρονα είναι παιδί και γέρος. Αφουγκράζεται η ζωή τον παλμό του μυστηρίου που έρχεται από τα αστέρια και ξαναγυρνά σ’ αυτά φέρνοντας μαζί της τη συνειδητότητα. Ματαιότητα μα και σκοπός μαζί, χάος και νομοτέλεια στον εγκέφαλο που φυλακίζεται σε μια δύσκαμπτη οστική κατασκευή. Τραγικότητα με κενό και άγχος υπαρξιακό, την ίδια στιγμή που πετάει η χαρά με γλάρου φτερά, στα σκιρτήματα του έρωτα και φτερουγίζει το περιστέρι μιας φευγαλέας ελπίδας.
Όνειρο και πραγματικότητα.
Τι απ’ τα δυο την ύπαρξη στοιχειώνει και πιο είναι από το άλλο πιο αληθινό; Ταξιδεύει η ψυχή σε πέλαγο χωρίς να φοβάται, ενώ κάθε στιγμή τρομάζει να το δει. Αυτό που ο νους ψάχνει να μάθει και με στοχασμούς, έρευνες και συλλογισμούς διερευνά, ταυτόχρονα αποφεύγει. Μοίρα που τρανώνει την αντίφαση της ανθρώπινης ύπαρξης ορίζοντας αυτό το σβόλο ύλης μέσα στην απεραντοσύνη. Ομορφιά ή ασχήμια ή μήπως το ίδιο πράγμα είναι, καθώς για να υπάρξουν πρέπει αχώριστα να πορευθούν;
Φως και σκοτάδι. Και τι να πεις; Το σκοτάδι είναι έλλειψη φωτός; Ή το φως απουσία του σκοταδιού; Ποιος κάποτε θα μάθει το πώς, το τι και το γιατί;