Αν σας έλειψα, μην τα βάζετε μαζί μου. Ας όψονται οι δύο απανωτές αργίες που έπεσαν Δευτέρα, η μια αναμενόμενη (Καθαρά Δευτέρα) και η άλλη από σύμπτωση (25 Μαρτίου), οπότε δεν κυκλοφόρησε φύλλο της εφημερίδας την Τρίτη και έτσι... χαθήκαμε.
*
Αν και, εδώ που τα λέμε, καλύτερα. Γιατί θα πέφταμε κι εμείς στην παγίδα των προβλέψεων και των εκτιμήσεων για τα της Κύπρου, ενώ τώρα μπορούμε να τα σχολιάσουμε νηφάλια.
*
Τρεις παρατηρήσεις λοιπόν.
Η πρώτη. Αποδείχθηκε περίτρανα ότι δεν υπάρχουν εύκολες λύσεις, όταν διαπραγματεύεσαι με το μαχαίρι στο λαιμό.
Η δεύτερη που την ξέραμε. Δικαιώνεται η γνωστή παροιμία πως «το καλύτερο είναι εχθρός του καλού».
Και η τρίτη. Τα χρόνια προβλήματα μιας οικονομίας δε λύνονται σε μερικά βράδια, θέλουν μακροχρόνια προσπάθεια, μόχθο και ειλικρίνεια, πράγματα που απουσίαζαν από τη λογική των πολιτικών ηγετών - και - της Κύπρου τα τελευταία χρόνια. Και να τ’ αποτελέσματα.
*
Και μην αρχίσουμε τα «εύκολα», π.χ. οι Γερμανοί πάνε να αποσταθεροποιήσουν το Νότο ή οι βόρειοι πάνε να μεταφέρουν τις καταθέσεις στις δικές τους τράπεζες ή έχουν τιμωρητική διάθεση κ.λπ. κ.λπ..
Όλα αυτά, ή έστω πολλά από αυτά, ισχύουν σε κάποιο μικρό ή μεγαλύτερο βαθμό. Αυτά όμως κάνουν αυτοί για το δικό τους συμφέρον. Το θέμα είναι εμείς τι κάνουμε και πώς μείναμε ευάλωτοι για να μας τα κάνουν όλα αυτά.
*
Μιλώ συνολικά, γιατί η Κύπρος για μας δεν είναι κάποια άλλη ευρωπαϊκή χώρα, είναι ο άλλος μας εαυτός και εξ αντικειμένου οι εξελίξεις του ενός επηρεάζουν τον άλλο.
Δεν είναι τυχαίο ότι μετά από κάποια σταθεροποίηση της Ελληνικής Οικονομίας επανήλθε η ανασφάλεια σε όλο της το μεγαλείο. Και μάλιστα ο... γάιδαρος έχει και ουρά. Γιατί είναι άδηλος ακόμα ο βαθμός έκθεσης ελληνικών επιχειρήσεων και νοικοκυριών στο κυπριακό «κούρεμα».
*
Οπότε η ανάκαμψη αργεί ακόμα και ο εφιάλτης της ανεργίας γιγαντώνεται. Ας το ξαναπούμε. Δεν είναι κακό να εναποθέτει ο καθένας τις ελπίδες του είτε στη σταδιακή δικαίωση της πολιτικής αυτών που κυβερνούν είτε στην εκλογική νίκη αυτών που σήμερα είναι στην αντιπολίτευση και που ευαγγελίζονται μια άλλη πολιτική. Αντιθέτως, είναι σεβαστό και θεμιτό.
*
Το θέμα είναι ότι όλοι συμφωνούν κατά βάθος ότι όποια πολιτική κι αν εφαρμοστεί, ο δρόμος της «πίκρας» για το λαό μας είναι ακόμα μακρύς. Ας το πάρουμε απόφαση, λοιπόν, ότι στο μακρύ αυτό μεσοδιάστημα, όποια πολιτική και αν δικαιωθεί, θα πρέπει να λειτουργήσουν τα αντανακλαστικά αλληλεγγύης της κοινωνίας μας.
*
Γιατί κάθε μέρα, όλο και περισσότεροι συμπολίτες μας σπρώχνονται στο περιθώριο και δεν έχουν την πολυτέλεια να κάνουν υπομονή για να δουν τις καλύτερες μέρες που ευαγγελίζονται οι αντίπαλες πολιτικές παρατάξεις.
*
Έχουμε ξαναγράψει ότι κάποιοι της λεγόμενης μειοψηφίας στο ΣΥΡΙΖΑ (Λαφαζάνης κ.λπ.) κάνουν ό,τι μπορούν για να απομακρύνουν την προοπτική εξουσίας για τον πολιτικό τους χώρο.
Πότε θεωρώντας μονόδρομο τη συμμαχία με δηλωμένες ξεκάθαρα αντιευρωπαϊκές δυνάμεις (Κ.Κ.Ε., ΑΝΤΑΡΣΥΑ) και πότε με προτάσεις για αποχώρηση από την Ευρωζώνη.
Το θέμα είναι ότι όλοι αυτοί μπορεί να είναι μειοψηφία στα κεντρικά όργανα του κόμματος και στην εκλογική του βάση, έχουμε την εντύπωση όμως ότι στον ενδιάμεσο χώρο του απλών μελών και στελεχών έχουν αυξημένη επιρροή.
*
Οι φίλοι του «ΑΝΤ1» που αναζητούν καθημερινούς ήρωες με τη συνεργασία διάφορων εφημερίδων - ανάμεσά τους με χαρά είδαμε ότι βρίσκεται και το «Εμπρός» -, νομίζω ότι έχουν μια εύκολη επιλογή.
Δεν ξέρω πόσοι είδατε το βιντεάκι που προβλήθηκε στις τηλεοράσεις, αλλά έκανε και το γύρο του διαδικτύου, για την πρόσδεση και την αποβίβαση και επιβίβαση επιβατών και οχημάτων του πλοίου της γραμμής («Αδαμάντιος Κοραής») στην Κίμωλο.
Όπου υπό ακραία άσχημες καιρικές συνθήκες ο καπετάνιος του πλοίου αντί να την κοπανήσει, πάει και δένει με κίνδυνο σοβαρής αβαρίας, όπου μετά όλοι θα ζητούσαν το κεφάλι του.
Αλλά και το πλήρωμα μαζί, που τα καταφέρνει συνεπικουρούμενο από κάποιους απλούς ανθρώπους γεμάτους παλληκαριά, που βουτηγμένοι μέσα στο νερό δένουν τους κάβους.
*
Τι να πρωτοπείς και τι να πρωτοθαυμάσεις. Ελληνική ναυτοσύνη; Η Ελλάδα που αντιστέκεται; Άμα θέλουμε μπορούμε; Είχα χρόνια να συγκινηθώ τόσο πολύ από απλές καθημερινές πράξεις, κι είναι από τις λίγες στιγμές που αισθάνθηκα ότι αυτοί οι απλοί άνθρωποι δίνουν το μήνυμα ότι τελικά σα λαός θα τα καταφέρουμε!