Η πλειοψηφία κόπτεται για την Ευρωπαϊκή Ένωση. Πράγματι παραμένει κάτι σπουδαίο σαν όραμα, σα γενικότερη αρχή, σα στόχος, σα διατύπωση. Τι συνέβη όμως; Σε ποια Ευρώπη θέλουμε να παραμείνουμε; Το χρήμα που έφτανε στην Ελλάδα ήταν δικό της, είχε μέσα του όμως μια κάποια «μαγεία»: μας τα έδιναν, αλλά κανείς επί της ουσίας δεν ήλεγχε τι τα κάναμε. Και αργά η γρήγορα, ψέμα εμείς και ψέμα εκείνοι, καταστραφήκαμε. Αν εντός της Ευρώπης φτάσαμε εδώ που φτάσαμε, τότε γιατί με τόση εμμονή βλέπουμε τη σωτηρία μας ξανά εντός των πλαισίων της; Για ένα λόγο: ξέρουμε ότι δεν μπορούμε να τα βγάλουμε πέρα μόνοι μας. Δεν περιμένουμε φώτα, τεχνογνωσία και σοφία από την Ευρώπη. Σε εκείνην βλέπουμε το «θείο» που μας στέλνει το τσεκ κάθε μήνα. Βλέπουμε τη σανίδα σωτηρίας που μας παίρνει από τη σκοτεινή ανατολή και μας πάει, το αξίζουμε ή όχι, στη «φωτεινή δύση».

Δε θέλαμε να δούμε το προφανές, πως αυτό το τσεκ θα έφτανε η στιγμή που θα το πληρώναμε - κανείς δε δίνει τζάμπα χρήμα -, πως το ταξίδι δεν μπορούμε να το κάνουμε αν δε μας αξίζει, πως αν φτάσουμε στην Ευρώπη, θα έχουμε την τύχη λαθρομετανάστη και πως ακόμα και αυτό το ταξίδι, μας το επιτρέπουν γιατί αρμόζει στα σχέδιά τους. Και εμείς και «αυτοί» παίζαμε ένα θέατρο που μας βόλευε. Όταν όμως ήρθε η λογαριασμός, η Ευρώπη, αντί να σηκώσει τα βάρη που της αναλογούν, δείχνει το τραπεζικό της πρόσωπο: προτίμησε την τακτική της τιμωρίας της μιας πλευράς. Δεν καταλογίζει ευθύνες στον εαυτό της. Ετούτη δεν είναι η Ευρώπη των λαών.

Παρ’ όλ’ αυτά, αν κάτι αξίζει να παλέψει κανείς, είναι για τα όνειρά του, τα οράματα στα οποία πιστεύει, για τις αξίες του. Η Ευρώπη, Ενωμένη, των Λαών, είναι κάτι για το οποίο θα άξιζε να παλέψει κανείς στα πλαίσια μιας ηπείρου που έχει περάσει δυο παγκοσμίους πολέμους και που πρέπει να στηρίζεται στην ενότητα και όχι στην πολυδιάσπαση και τους εθνικισμούς.

Από αυτήν την άποψη, η Ευρωπαϊκή Ένωση όπως έχει σήμερα, δεν μπορεί να με πείσει πως αξίζει να παλέψω για αυτήν. Αυτή είναι η αλήθεια. Σε αυτές τις εκλογές υποστηρίζω το ΣΥΡΙΖΑ, που, αν και σε πολλά σημεία δε με πείθει, προσανατολίζεται σε μια Ευρώπη δίκαιη, μια Ευρώπη που δεν πιστεύει στις τιμωρίες, αλλά στη λογική που θέλει συνολική και όχι μονόπλευρη ευημερία. Δεν μπορώ να δεχτώ, όποιες και αν είναι οι συνέπειες, πως θα είμαι συνεχώς ο φτωχός συγγενής που περιμένει το τσεκ από το θείο, ο οποίος σε κάποια στιγμή θα τα ζητήσει αναδρομικά και σε μορφές μνημονίων. Πιστεύω πως ο Ευρωπαϊκή Ένωση γίνεται να οικοδομηθεί σε πιο υγιείς βάσεις, φτάνει να το απαιτήσουμε, ξεκινώντας από αυτά που πρέπει να απαιτήσουμε από τους εαυτούς μας. Αν η Ευρώπη δεν το θέλει αυτό και αν δε βοηθήσει τους λαούς της ουσιαστικά και όχι με φούσκες, αν επιμένει να είναι η Ευρώπη τής Μέρκελ, των τραπεζιτών, των πολυεθνικών ή των ολίγων, εγώ δε θέλω να αποτελώ μέρος της.

ΥΓ. Για τον κίνδυνο των νεοΚασιδιάρηδων
Ian Kershaw, για το ναζισμό: «Πώς λειτουργούσε ο ναζισμός, πως έφτιαξε ένα Ολοκαύτωμα; Το μοντέλο δε θέλει έναν ολόκληρο σχιζοφρενή λαό, αλλά ένα πιο απλό, πυραμιδοειδές σχήμα, αριθμητικά πιο «ταπεινό». Κοντολογίς: σε μια κωμόπολη υπάρχουν μερικές εκατοντάδες φιλελεύθεροι, με δίχως κάποια ιδιαίτερη οργάνωση. Βάλτε εκεί 100 ναζί, αφοσιωμένους και σταθερούς που έχουν στα χέρια τους οργάνωση, σχέδιο και τη δύναμη των όπλων.

Και μερικές χιλιάδες λαού που, φοβισμένοι, δε σηκώνουν κεφάλι, δεν αντιδρούν «κοιτάζουν τη δουλειά τους». Όπως το θέλουν οι νόμοι τις ιστορίας, αυτά τα μεγέθη, τα οποία απηχούν στην πραγματικότητα των καταστάσεων της μεσοπολεμικής Γερμανίας, δεν εμπόδισαν τους ναζί να κάνουν τα εγκλήματά τους. Γιατί όταν οι φιλελεύθεροι στερούνται οργάνωσης και όταν ο λαός είναι σιωπηλός και φοβισμένος, η κυρίαρχη ομάδα, αν και μειοψηφία, μπορεί να δράσει ανενόχλητη. Έτσι, ένας τρελός δικτάτορας δε χρειάζεται παρά πεπερασμένο αριθμό αξιωματικών για να κυβερνήσει...» Θαυμάσιο βιβλίο για περαιτέρω ανάγνωση, του ιδίου συγγραφέα, «Ο Χίτλερ, οι Γερμανοί και ο “Ολοκληρωτική λύση”», πρόσφατα δημοσιευμένο από τις εκδόσεις «Πατάκη»...