Μιλώ με ανθρώπους καθημερινά. Για τους συνομιλητές μου, η κουβέντα μας περνάει και χάνεται σαν ένας ακόμα ήχος μέσα στη μέρα. Εγώ κλωθογυρίζω τα λεγόμενα λίγο περισσότερο. Πιο πολύ λέμε για το πολιτικό σκηνικό, για τα πολλά προβλήματα και τις λίγες ελπίδες μας. Μέσα όμως σε όλα αυτά, είναι πράγματα που όταν τα ακούω, ο νους μου φωτίζεται ξαφνικά, σκέφτομαι την εικόνα μιας ακτίνας που διαπερνάει τα σύννεφα πάνω από τη θάλασσα μια μέρα μπουρινιασμένη. Τα όσα ακολουθούν μπορεί να γράφτηκαν από εμένα, ειπώθηκαν όμως από απλούς ανθρώπους. Απλοί άνθρωποι, απλά λόγια, μια παράξενη ποιητική:

«Πόλη και αριθμοί», Καλλονή 13 Μαΐου
«Ζω σε πόλη από τα δεκαοχτώ μου κι έχω περάσει τα εξήντα. Λένε πως η πόλη είναι ένας δαίμονας που σου παίρνει την ψυχή με τον καιρό και σε αφήνει κούφιο. Δεν ξέρω για δαίμονες. Ξέρω μόνο πως η πόλη σε αναγκάζει να μετράς συνεχώς. Διάφορα πράγματα, τι να σου λέω... Κυρίως μετράς χρόνο, το χρόνο που χρειάζεσαι. Έπειτα μετράς έξοδα. Θα δεις ότι εδώ τα πάντα κοστίζουν, εδώ ίσως περισσότερο από αλλού, όχι πιο ακριβά, απλά περισσότερο. Η πόλη σε κάνει να μαθαίνεις και να ζεις με πλήθος αριθμών που δε γίνεται να τους ξεχάσεις ούτε στιγμή. Είναι η γλώσσα που μιλούν όλοι. Σου κλέβουν την ψυχή οι αριθμοί; Ποιος ξέρει, κάθε πράγμα όταν γίνεται τόσο επίμονο, κάποια στιγμή θα προβάλει και σαν κλέφτης. Ποιος ξέρει, αν μου έχουν κλέψει την ψυχή, μην περιμένεις να το έχω καταλάβει.»

«Στο σωστό μέρος του κόσμου», Μυτιλήνη 2 Μαΐου
«Έχεις πολλές θεωρίες και πολύ χρόνο να φτιάξεις περισσότερες. Δε γεννήθηκες στην Παλαιστίνη όπου ο χρόνος μεταξύ της έκρηξης και του ήχου είναι ελάχιστος. Δε ζεις στο Αφγανιστάν, όπου η πόρτα του σπιτιού σου δεν έχει διπλές κλειδαριές, αλλά σπάει εύκολα και επιτάσσεται στο όνομα του Αλλάχ. Δε γεννήθηκες στο Δέλτα του Νίγηρα, να δουλεύεις μέσα στο μαζούτ εκεί όπου ο ιδρώτας σου έχει την αξία ενός γεύματος κάθε δυο μέρες. Έχεις πολλές όμως θεωρίες για τον επαναστάτη της Παλαιστίνης, τον πρόσφυγα του Αφγανιστάν, τον εργάτη της Νιγηρίας, και έχεις πολύ χρόνο να φτιάξεις κι άλλες, καλύτερες και πιο προσεγμένες. Όπως πάντα, σε κάθε τελική ανάλυση δεν είναι δυνατόν να φταις για όλα και ειδικά για το ότι είσαι αυτός που είσαι. Σωστά;»

«Το σώμα μόνο του», Δάφια 4 Μαΐου
Σηκώνομαι σχεδόν αχάραγα τώρα που γέρασα. Δεν το κάνω επίτηδες, μόνο του το σώμα μου λες και φοβάται τον ύπνο. Στην πραγματικότητα φοβάται το θάνατο που πλησιάζει. Τον τρέμει, τρέμει στην ιδέα. Φοβάμαι και εγώ, για να πω την αλήθεια. Σηκώνομαι σχεδόν αχάραγα τώρα που γέρασα, λες και θέλω να κερδίσω χρόνο. Και το χρόνο που κερδίζω, όλη την υπόλοιπη μέρα δεν ξέρω τι να τον κάνω...»