Αν η ΟΛΣΑ και οι ταυτισθέντες μαζί της, δεν είχαν εναντιωθεί στο νέο εργοστάσιο της ΔΕΗ στην «Καράβα» το 2000, το παρόν δεν θα γραφόταν, αφού δεν θα είχε γραφεί ποτέ η προ εβδομάδων απάντηση, του νυν προέδρου της ΔΕΗ, στην οποία αναφέρομαι πιο κάτω.

Στο πρώτο της σειράς προ μηνός άρθρο μου, αναφερόμουν και στη στάση της ΟΛΣΑ απέναντί μου, σχετικά με το νέο αυτό εργοστάσιο. Συγκεκριμένα έγραφα, ότι οι της Ομοσπονδίας, αφού μου απήγγειλαν δριμύ «φιλιππικό», για την τάχα πραξικοπηματικού τύπου αποτυχημένη προσπάθειά μου το 2000 «να καταλάβω εξ απήνης τους κκ Συνέδρους στο 12ο συνέδριο της ΟΛΣΑ τον περασμένο Μάιο και να αποσπάσω απόφαση που να συνάδει με τις απόψεις μου» όπως αυτολεξεί έγραφαν, προσέθεταν:

«…Μετά από έντονο προβληματισμό και μακρά συζήτηση (εξέτασαν την από Δεκέμβρη 2000 επιστολή μου) πάρθηκε από το ΔΣ ομόφωνα η παρακάτω απόφαση. Ο κύριος Ιορδάνης, αν και ιδιώτης και διορισμένος Διευθύνων Σύμβουλος στην ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΑ ΟΠΛΩΝ (ΕΒΟ), έχει αναλάβει αυτόκλητα να επιλύσει το πρόβλημα ενέργειας για το Νησί μας, πράγμα το οποίο έχει υποχρέωση να φέρει εις πέρας η Πολιτεία και κατ’ επέκταση η Διοίκηση της ΔΕΗ…». Δηλ. απλά κατηγορούμουν, ότι ήθελα να υποκαταστήσω την Πολιτεία! Υπερβολές! Βερμπαλισμοί εντυπωσιασμού.

Τώρα, δεκαεπτά χρόνια μετά, κρίνοντας εκ του αποτελέσματος, ύστερα ατυχώς απ’ το ναυάγιο τελικά, του να λυθεί το πρόβλημα «ηλεκτρενεργειακή πενία Λέσβου», λέω, μακάρι να μπορούσα να υποκαταστήσω την Πολιτεία «με την αυτόκλητη αυτή προσπάθειά μου, και να επιλύσω το πρόβλημα ενέργειας του νησιού». Σήμερα θα είχαμε, ένα εργοστάσιο του κουτιού, αξιόπιστο, επενδύσεως 150.000.000 ευρώ εγκατεστημένης ισχύος 120 MW. Ικανό να καλύπτει τις αντίστοιχες ανάγκες μας για 30-40 χρόνια. Φυσικά βερμπαλισμοί ως οι προαναφερθέντες, ποτέ δεν φέρουν αποτέλεσμα. Δεν είχα καμία δυνατότητα, να συντελέσω έστω, στην πραγματοποίηση της επένδυσης αυτής. Η μόνη δυνατότητα που είχα ως άτομο, και μετά ως πρόεδρος του «Πιττακός ο Μυτιληναίος», ήταν να κρατώ σε «εγρήγορση» τους Λέσβιους επί του θέματος. Αυτό έκανα, κοινολογώντας τις λαμβανόμενες απαντήσεις των εκάστοτε διοικήσεων της ΔΕΗ (Γκαγκαουδάκης, Αθανασόπουλος, Ζερβός), σ’ όλους στο νησί, θεσμικά αρμόδιους και μη. Απαντήσεις, που πάντα διαβεβαίωναν ότι στο επιχειρησιακό της πρόγραμμα, περιλαμβανόταν η προαναφερθείσα επένδυση. Παράλληλα μας πληροφορούσαν και το πώς προχωρούσαν οι σχετικές διαδικασίες. Ατυχώς, δεν κεφαλαιοποιήθηκε επί ~25 ολόκληρα χρόνια η μόνιμα θετική αυτή απόφαση της ΔΕΗ. Έτσι σήμερα το νησί είναι καταδικασμένο να στηρίζεται στο εργοστάσιο στου «Καλαμάρη». Μονάδα, με πανσπερμία πεπαλαιωμένων μηχανών παραγωγής ρεύματος, ποιοτικά υποβαθμισμένου, χωρίς ασφάλεια εφοδιασμού, αναξιόπιστου.

Στην ερώτηση δημοσιογράφου το 1994, όταν συμμετέχων ως εκπρόσωπος του κεντρικού ΤΕΕ στη σχετική σύσκεψη την οργανωθείσα απ’ τον τότε γεν. γραμματέα του Υπουργείου Αιγαίου, Ν. Σαλαγιάννη, «πότε θα πρέπει να γίνει το νέο εργοστάσιο», απήντησα νεολογίζων μονολεκτικά «Χθες!».

Έρχεται σήμερα, 23 χρόνια μετά, η απάντηση του προέδρου της ΔΕΗ, Εμμ. Παναγιωτάκη (Απρίλιος 2017), που ως Λυδία λίθος αποκαλύπτει τη γυμνή αλήθεια. Δυστυχώς, καταδικαστική για το νησί.

Συγκεκριμένα στην προς τον «Πιττακός ο Μυτιληναίος» απάντηση του κ. Παναγιωτάκη, στο εάν το προαναφερόμενο εργοστάσιο εξακολουθεί να περιλαμβάνεται στο επιχειρησιακό πλάνο της Επιχειρήσεως, παραθέτει διάφορα προαπαιτούμενα, δυσκολίες, εμπόδια και συμπερασματικά καταλήγει «…η ΔΕΗ δεν είναι δυνατό να προχωρήσει στην υλοποίηση της από το 2009 Άδειας Παραγωγής (Σαρακήνα)».

Χαρακτηριστικά αναφέρει, επίσης, πως η Μελέτη Περιβαλλοντικών Επιπτώσεων αυτού δεν ανατέθηκε ακόμη στο μειοδότη μελετητή (προέκυψε από διαγωνισμό, 2014). Τούτο γιατί, η ΡΑΕ συγκρότησε Επιτροπή, 2015, «εξέτασης της οικονομικότητος του τρόπου ηλεκτροδότησης των Μη Διασυνδεδεμένων Νησιών (Μ.Δ.Ν.)», χωρίς ως τώρα αποτέλεσμα.

Αναφέρει ακόμη ότι, οι κατά την Ε.Ε. προδιαγραφές σ’ ό,τι αφορά τα όρια εκπομπών είναι αυστηρές, πράγμα που επιτυγχάνεται μόνο, χρησιμοποιώντας Φυσικό Αέριο (για ΜΔΝ, οικονομοτεχνικά ανέφικτο). Το εργοστάσιο στη Σαρακήνα θα έκαιγε «βαρύ καύσιμο μαζούτ».

Μ’ αυτά όλα, σε συνδυασμό με το ότι η προβλεπόμενη εναλλακτική λύση, είναι η διασύνδεση τους με το ηπειρωτικό δίκτυο, σ’ απλά ελληνικά, «ζήσε Μάη να φας …τριφύλλι».

Τέλος, λαμβάνοντας υπόψη την απ’ τα μνημόνια, τραγική οικονομική κατάσταση της χώρας, αλλά και της ΔΕΗ, το εργοστάσιο στη Σαρακήνα ατυχώς μετατίθεται «στας Ελληνικάς καλένδας». Πολύ απλά, χάσαμε ως Λέσβος, τη μεγαλύτερη ποτέ δημόσια επένδυση (150.000.000 ευρώ) και το σημαντικότερο, τη λύση του ηλεκτρενεργειακού προβλήματος μας.

Άραγε οι κ.κ. Γ. Κατσικάτσος και Ν. Παπαϊωάννου -κυρίως ο πρώτος ως καθηγητής πανεπιστημίου-, οι υπογράψαντες την προαναφερθείσα απάντηση της ΟΛΣΑ, τρίβουν τα χέρια τους από ικανοποίηση για το κατόρθωμά τους, ή τύπτουν το στήθος από μεταμέλεια, γιατί συνετέλεσαν η Λέσβος δυστυχώς να μην έχει τη λύση που έπρεπε και δικαιούταν στο θέμα της ηλεκτρενεργειακής της κάλυψης;;!

Η προαναφερθείσα προσβλητική εναντίον μου στάση των κρατούντων της ΟΛΣΑ, είχε αρνητικές σε μένα συνέπειες, αφού εξ αιτίας της υπέστην κοινωνικοπολιτικό bullying κυρίως από συλλόγους, φορείς του Μανταμάδου (γενέτειρα του κ. Παπαϊωάννου) και άλλους, μέσω εφημερίδων, ψιθύρων, κ.άλ.. Βέβαια δεν φοβήθηκα. Αντίθετα πείσμωσα και συνέχισα επί χρόνια να «κυνηγώ» το θέμα με υπομονή, επιμονή και συνέπεια όπως πάντα πράττω στις εκάστοτε στοχεύσεις μου.

Αναλυτικά, αναφέρομαι στο άρθρο μου (14/2/2017) «Γιατί άφησαν το νησί χωρίς νέο εργοστάσιο της ΔΕΗ;».

Βάσει του κανόνα, κάθε άρθρο πρέπει να έχει επίλογο. Με την πλειάδα των διαχρονικών παρεμβάσεων μου, σχετικών άρθρων, κ.λπ., χωρίς να καταφέρω κάτι το άμεσα χειροπιαστό, θεωρώ πως ό,τι και να γράψω, θα είναι πια άνευ ουσίας. Παρέλκει.