Στο προηγούμενο σημείωμα υποθέσαμε πως πράγματι οι μαθητικές καταλήψεις υποκινήθηκαν από τη «Χρυσή Αυγή», όπως υποστηρίζει η κυβέρνηση, και καταλήξαμε πως αυτό αποτελεί ομολογία και παραδοχή πως το εκπαιδευτικό σύστημα έχει αποτύχει και δεν κατορθώνει να διαμορφώσει δημοκρατικούς πολίτες, πολίτες με δημοκρατικές συνειδήσεις.

Όμως αυτό σημαίνει και κάτι άλλο. Τη χρεοκοπία του πολιτικού μας συστήματος, που αδυνατεί να παίξει αποτελεσματικά τον παιδαγωγικό του ρόλο. Γιατί και οι πολιτικοί με τη στάση και τη συμπεριφορά τους, με τις αποφάσεις τους και τον τρόπο που αντιμετωπίζουν τις διάφορες καταστάσεις διδάσκουν. Το είχε πει ο Πλάτων στο Μενέξενό του, ότι «η Πολιτεία τροφή ανθρώπων εστί, καλή μεν αγαθών, η δε εναντία κακών», δηλαδή το πολίτευμα είναι (ανα)τροφή, παράγοντας παιδείας και αγωγής, και, αν είναι καλή, δημιουργεί και καλούς πολίτες, ενώ, αν είναι κακή, δημιουργεί και κακούς πολίτες» (VIII C). Και ποια είναι η αγωγή που δίνουν οι πολιτικοί μας στους νέους φαίνεται από τη συμπεριφορά τους. Και όλοι γνωρίζουμε πόσο το καλό παράδειγμα συντελεί στην ηθικοποίηση της νεολαίας. Ο Δημόκριτος έλεγε «πατρός σωφροσύνη μέγιστον τέκνοις παράγγελμα», δηλαδή η σύνεση του πατέρα είναι το μεγαλύτερο πρότυπο και κίνητρο για τα παιδιά» (Diels-Kranz, Αποσπ. προσωκρ. ΙΙ 68 Β 208). Και ο Πλάτων τόνιζε πως «όπου αναισχυντούσι γέροντες ανάγκη και νέους ενταύθα είναι αναιδεστάτους», δηλαδή όπου οι μεγάλοι φέρονται με αδιαντροπιά είναι φυσικό και οι νέοι να είναι αδιάντροποι και αναιδέστατοι (Νομ. Ε 279 C).

Δυστυχώς, ο ΣΥΡΙΖΑ έχει αυτό-ανακηρυχθεί θεματοφύλακας του ηθικού και του δίκαιου και εφαρμόζει το δόγμα «όσοι δεν είναι μαζί μας είναι εναντίον μας» και γι’ αυτό πρέπει «να τους τελειώσουμε», γιατί αλλιώς θα μας τελειώσουν. Αυτό, όμως, είναι μια διχαστική και πολωτική πολιτική που δεν οδηγεί πουθενά και οπωσδήποτε βλάπτει τη χώρα. Έτσι, η κοινωνία μας έχει χωριστεί σε δύο στρατόπεδα: τους γνήσιους πατριώτες από τη μια και τους ψευτοπατριώτες ή πατριδοκάπηλους από την άλλη, τους ηθικούς και τους τίμιους από τη μια και τους ανήθικους και άτιμους από την άλλη, τους αγνούς, άφθαρτους και αμόλυντους από τη μια και τους διεφθαρμένους και μιασμένους από την άλλη. Παρόμοια, η πολιτική που εφαρμόζεται χωρίζει τους μαθητές σε φασίστες και εθνικιστές από τη μια και αντιφα(σίστες) από την άλλη. Αρκεί σήμερα να υψώσεις την ελληνική σημαία στο μπαλκόνι σου, για να χαρακτηριστείς «φασίστας» και «ακροδεξιός». Γίνεται, δηλαδή, σήμερα μέσα στα πλαίσια μιας αμφιλεγόμενης παγκοσμιοποίησης μια προσπάθεια φθοράς των συνειδήσεων των Ελλήνων που δεν γνωρίζουμε πού θα καταλήξει.

Μέσα στα πλαίσια αυτά παρακολούθησα μια συζήτηση στη (δημόσια) τηλεόραση σχετικά με το θέμα, μια από τις πολλές που έγιναν αυτό τον καιρό. Δυο κυρίες κατέβαλλαν φιλότιμες πραγματικά προσπάθειες να απαξιώσουν τις πρόσφατες μαθητικές καταλήψεις και τις σύγκριναν με τις παλαιότερες στις οποίες πρωτοστατούσε ο σημερινός πρωθυπουργός, λέγοντας πως τάχα εκείνες ήταν αθώες και πήγαζαν από το ενδιαφέρον των μαθητών για τα εκπαιδευτικά προβλήματα που αντιμετώπιζαν! Οι δύο αυτές κυρίες ερμήνευαν τα κίνητρα και τους σκοπούς των μαθητών «κατά το δοκούν» και δεν ένιωσε κανείς την ανάγκη να προσκαλέσει ένα μαθητή, για να τους εξηγήσει το νόημα των καταλήψεών τους! Εκείνο που τους ενόχλησε, όπως έλεγαν, ήταν το ότι κάποιος ή κάποιοι έλεγαν πως «η δημοκρατία πρόδωσε τη Μακεδονία» και ότι αυτό δείχνει ξεκάθαρα πού το πάνε οι μαθητές, ότι δηλαδή στρέφονται εναντίον του δημοκρατικού πολιτεύματος και, επομένως, πρόκειται για φασιστικές εκδηλώσεις!

Να θυμίσω πως μια αδυναμία, ένα σφάλμα που διέπραξε η αρχαία αθηναϊκή δημοκρατία ήταν η καταδίκη του Σωκράτη, για την οποία γρήγορα μετάνιωσαν οι Αθηναίοι και αναγνωρίζοντας το σφάλμα τους έστησαν άγαλμα στο μεγάλο φιλόσοφο. Όμως και στις δύο περιπτώσεις δεν γίνεται λόγος για τη δημοκρατία ως πολίτευμα, από το οποίο δεν υπάρχει καλύτερο και τελειότερο, αλλά για τη δημοκρατία μιας συγκεκριμένης εποχής που δεν εφαρμόζει τις βασικές αρχές του γνήσιου δημοκρατικού πολιτεύματος. Ας μη ξεχνούμε πως, όπως έλεγε ο Αριστοτέλης, η τυραννία είναι «παιδί της δημοκρατίας». Αυτή, όταν διαφθαρεί, τη γεννά.

Ας πάψουμε λοιπόν να κατηγορούμε τους μαθητές που διαδηλώνουν για τη Μακεδονία και να τους χαρακτηρίζουμε ακροδεξιούς ή φασίστες, γιατί αυτό είναι ο ασφαλέστερος τρόπος, για να τους κάνουμε τέτοιους. Μπορεί ο κ. Πρωθυπουργός να αισθάνεται «ευτυχής» που η διαδικασία της έγκρισης της συμφωνίας των Πρεσπών προχωρεί κανονικά και γρήγορα. Ας αφήσουμε, όμως, και κάποιους μαθητές να διαδηλώνουν τη «δυστυχία» τους γι’ αυτό.