Ο τίτλος του άρθρου μεταφράζει τον γνωστό όρο homouniversalis.

Είναι ο τύπος ενός ανθρώπου διεθνοποιημένου και κοινά αποδεκτού, χωρίς σύνορα, με κοινά χαρακτηριστικά, κοινές ανάγκες και κοινές ιδέες, που ξεκίνησε από εποχές των μεγάλων αυτοκρατοριών (με εξαίρεση την Οθωμανική η οποία από αδυναμία ή τεχνηέντως δεν τον προώθησε) και προωθείται μέχρι σήμερα μέσα από μεγάλους παγκόσμιους μηχανισμούς, φανερούς και αφανείς, όπως είναι η παγκόσμια αγορά, η κατευθυνόμενη μόδα, μια παγκόσμια και πονηρή ανεξιθρησκία στα όρια της αθεϊας, ένας κοινά καλλιεργούμενος φόβος για το μέλλον και μια παγκόσμια πολτοποιημένη τέχνη.

Κάνω τέτοιες σκέψεις με αφορμή το φετινό δωδεκαήμερο, και θυμάμαι.

Κάθε χωριό είχε κάποτε την κουζίνα του και τα παραδοσιακά γλυκά του που ήταν σύμφωνα με τις τοπικές ευχέρειες και τις δυνατότητές του.

Κάθε χωριό είχε τη ζωντανή ορχήστρα του που πολλές φορές είχε κάτι το μοναδικό στη μουσική έκφραση.

Κάθε περιοχή της Ελλάδας είχε τα δικά της κάλαντα, το ένα πιο όμορφο απ’ το άλλο (που προσπαθούν πρόσφατα κάποιοι φιλολογικά και αδέξια να αναβιώσουν).

Σήμερα ζούμε μια παγκόσμια «εντολή».

Ο Αϊβασίλης είναι πια Άγιος Νικόλαος, είναι γιουνιφόρμ, ξεκινάει από το ίδιο μέρος και την ίδια ώρα ανεξαρτήτως της διαφοράς των χρονικών ατράκτων, τραγουδάει το ίδιο αγγλοσαξονικό τραγούδι και φέρνει τα ίδια κινέζικα δώρα.

Πάει πια και η αλλοτινή γλυκιά προσμονή δίπλα στο τζάκι, να περάσει η νύχτα, και όρθρου βαθέος (όπως μας τα ζωγραφίζει και ο σοφός «κοσμοκαλόγερος» στα διηγήματά του) να ακούσουμε στην εκκλησία το θεσπέσιο «Δεύτε ίδωμεν πιστοί πού εγεννήθη ο Χριστός» στον γλυκό ήχο νενανώ.

Αντ’ αυτών η νέα τάξη πραγμάτων μάς βγάζει μεσάνυχτα (τι γιορτάζουμε άραγε εκείνα τα μεσάνυχτα των Χριστουγέννων;…) όρθιους στις πλατείες των πόλεων και μέσα στο ψοφόκρυο να υποδεχτούμε με ένα ποτήρι σαμπάνια έναν αγαπημένο «σκύλο» και μια αρτιφίσιαλ κυρία με τα σκιστά λαμέ.

Είμαστε μαστόροι να μπασταρδεύουμε τα παλαιά ήθη και να εισάγουμε νέα.

Ο νεοφανής αστέρας έχει γίνει παντού πλέον ομοβροντία πολύχρωμων πυροτεχνημάτων.

Είναι όμως αξιοπερίεργο το γεγονός ότι, την ίδια στιγμή που διαδραματίζονται αυτές οι κατακλυσμιαίες «απώλειες» της ανθρώπινης φύσης, υπερίπταται ένα εκ διαμέτρου αντίθετο δόγμα που μας προσκαλεί να είμαστε «ο μοναδικός εαυτός μας» (beyourshelf).

Και για να μη γίνει κάποια σύγχυση, όχι το αρχαίο προτρεπτικό «γνώθι σαυτόν» που ήταν μια αναγκαία εμβάθυνση στα έγκατα της ψυχής, αλλά το «γίνε ο εαυτός σου» που είναι τα σημερινά επιχρίσματα της ψυχής και τα τηλεκατευθυνόμενα «δικαιώματα».

Αλλά ακόμα κι έτσι, πρόκειται για ένα ανακόλουθο δίλημμα:

Να ξεχάσουμε δηλαδή τα κοινά ανούσια αγγλικά τραγούδια, την κοινή εκ των πραγμάτων γλώσσα, την κοινή μόδα, τα υβρίδια της Μοσάντο, την κοινή πουτίγκα και γαλοπούλα (πάνε πια τα γιαπράκια και το κεσκέκι …), τα ρομποτάκια της τεχνητής νοημοσύνης που του χρόνου θα μας λένε τα κάλαντα (!), ακόμα και τις ναρκωτικές ουσίες που έχουν κατακλύσει την υφήλιο και κοντολογίς όλα όσα μας πλασάρουν επιδέξια οι παγκόσμιοι μηχανισμοί του κέρδους για να μας υποτάξουν και να μας ομογενοποιήσουν, και να γίνουμε «ο εαυτός μας».

Ποιος εαυτός πλέον;

Τι υποκρισία αλήθεια!...