Α΄ Μέρος

Με αφορμή ένα μέτρο υποχρεωτικού εμβολιασμού

13/12/2021 - 12:30

Τον 5ο αι. π. Χ. , μετά την περιφανή νίκη ων Αθηναίων εναντίον των Περσών, εκδηλώθηκε στην Αθήνα η λεγόμενη «σοφιστική κίνηση» που έδωσε έκφραση στις βαθιές κοινωνικοπολιτικές αλλαγές και στα νέα πρότυπα ζωής που δημιουργήθηκαν. Χαρακτηριστικό της στάσης που υιοθέτησαν οι λεγόμενοι σοφιστές ήταν η αμφισβήτηση της ισχύουσας αλήθειας και η καθιέρωση του ανθρώπου ως μέτρου όλων των πραγμάτων. Ο μεγάλος σοφιστής Γοργίας είχε διαπιστώσει πως «τα πιθανά αξίζουν μεγαλύτερο σεβασμό από τα αληθινά» και επιπλέον πίστεψε πως μπορούσε να κάνει τα μικρά να φαίνονται μεγάλα και τα μεγάλα μικρά με τη δύναμη του λόγου ή τα καινούρια να φαίνονται ξεπερασμένα και αντιστρόφως». Οι σοφιστές υιοθέτησαν τους λεγόμενους «δισσούς λόγους» σύμφωνα με τους οποίους κάθε πράγμα έχει δύο όψεις και δίδασκαν πως μπορούσαν να παρουσιάζουν το άσπρο μαύρο και το μαύρο άσπρο με τον λόγο, ανάλογα με το τι εξυπηρετεί τους στόχους τους κάθε φορά.  

Οι πολιτικοί μας φαίνεται πως είναι θιασώτες των τεχνικών που ακολουθούσαν οι σοφιστές, όπως δείχνει η συμπεριφορά τους κάθε φορά που γίνεται κάποια συζήτηση στη Βουλή για κάποιο θέμα. Αυτό φάνηκε και στην τελευταία συζήτηση που έγινε στη Βουλή σχετικά με την απόφαση της κυβέρνησης να επιβάλει υποχρεωτικό εμβολιασμό σε άτομα που υπερβαίνουν το 60 έτος της ηλικίας, ορίζοντας ένα πρόστιμο 100 ευρώ τον μήνα για όσους αρνούνταν να υπακούσουν. Η κυβέρνηση βλέποντας πως, αν το τείχος ανοσίας δεν επιτευχθεί, δεν πρόκειται να ανασχεθεί η πανδημία, τόλμησε, όπως είχε υποχρέωση, να επιβάλει αυτό το αντιλαϊκό, αλλά σωτήριο, ως φαίνεται, μέτρο αδιαφορώντας εν πολλοίς για το κομματικό συμφέρον.  

Από αυτό το σημείο και μετά αρχίζει η σύγκρουσή της κυβέρνησης με τους αντιπάλους της που με κάθε τρόπο προσπάθησαν να απαξιώσουν και το μέτρο και την ίδια. Βέβαια, στην προσπάθειά τους αυτή επιστράτευσαν και όποιες επικουρικές δυνάμεις διέθεταν από τους απλούς οπαδούς μέχρι τους δημοσιογράφους και τους φίλα προσ- κείμενους συνταγματολόγους! 

Κατ’ αρχάς πρέπει να δεχτούμε αυτό που έλεγε κάποιος παλιός, ότι η κοινωνία χωρίζεται σε τρεις κατηγορίες πολιτών, αυτούς που κατέχουν την εξουσία και χαίρονται τα αγαθά της, αυτούς που την κατείχαν και την έχασαν και επομένως γνωρίζουν τη «γλύκα» της και γι’ αυτό προσπαθούν να την κατακτήσουν και σε αυτούς που ούτε κατέχουν καμιά εξουσία κι ούτε ενδιαφέρονται να την καταλάβουν, αλλά απλώς εργάζονται, για να γεμίζουν το καζάνι από το οποίο τρώνε οι άλλοι. Στους πολίτες της τρίτης κατηγορίας απευθύνονται κατά κανόνα οι πολιτικοί και αυτούς προσπαθούν με τα λόγια τους να πείσουν. Γνωρίζουν πως οι ιδέες είναι σαν τα καρφιά που όσο περισσότερο τα χτυπάς, τόσο πιο πολύ βαθιά εισχωρούν. Γι’ αυτό και επαναλαμβάνουν συνέχεια τις ίδιες ιδέες. Λησμονούν, όμως, πως τα καρφιά πολλές φορές εξοστρακίζονται και πληγώνουν αυτόν που προσπαθεί να τα καρφώσει. Κι είναι ευτύχημα πως αυτά που λένε οι πολιτικοί και ιδιαίτερα ο τρόπος που τα λένε, ένας τρόπος που υποτιμά τη νοημοσύνη των ακροατών, λίγους παρασύρουν και πείθουν! Γιατί στην πολιτική σημασία δεν έχουν τα λόγια, αλλά τα έργα! 

Όμως ας μπούμε στο θέμα μας. Στην αρχή οι αρχηγοί των κομμάτων που μίλησαν στη Βουλή για το μέτρο μίλησαν για τους γονείς μας, τους παππούδες και τις γιαγιάδες μας, τους απόμαχους της ζωής στους οποίους οφείλουμε τα πάντα και υιοθετώντας μια γλώσσα συναισθηματική προσπάθησαν να συγκινήσουν το ακροατήριό τους και να τους στρέψουν εναντίον της κυβέρνησης. Μίλησαν, ακόμη, για αντισυνταγματικότητα του μέτρου που συνεπάγεται κατάλυση της δημοκρατίας και άλλα σχετικά και βαρύγδουπα. Δεν έχει σημασία πως το Συμβούλιο της Επικρατείας έκρινε το μέτρο συνταγματικό! Αυτό μπορεί να κάνει και λάθος ή να εξυπηρετεί τα συμφέροντα κάποιων ή της κυβέρνησης! Σημασία δεν έχει τι λέει το Συμβούλιο της Επικρατείας, αλλά το τι λέμε εμείς και οι συνταγματολόγοι που μας ακολουθούν κι μας στηρίζουν!  

Είπαν ακόμη πως το μέτρο καθώς είναι αντιλαϊκό όχι μόνο δεν θα πετύχει, αλλά θα έχει τα αντίθετα αποτελέσματα. Θα πεισμώσει πολύ περισσότερο τους ηλικιωμένους. Βέβαια, το κάθε μέτρο κρίνεται από τα αποτελέσματά του και αυτά δείχνουν πως οι εμβολιασμοί έχουν πολλαπλασιαστεί και ότι το μέτρο πέτυχε τους στόχους για τους οποίους λήφθηκε. Μπορεί, όμως, να ρωτήσει κανείς: αν πραγματικά οι ηλικιωμένοι που αρνούνταν το εμβόλιο, γιατί πίστευαν πως αυτό είναι βλαβερό για την υγεία τους, δέχτηκαν να το κάνουν, για να μη πληρώσουν τα 100 ευρώ που επιβάλλεται ως πρόστιμο, τόσο πολύ υποτιμούν το αγαθό της υγείας που προασπίζονταν;  

Κι εδώ έρχεται ο ισχυρισμός κάποιων άλλων «σοφών», ότι στην περίπτωσή αυτή το αγαθό της ελευθερίας είναι υπέρτερο του αγαθού της υγείας! Εδώ είναι που φρίττει κανείς! Γιατί εγώ πίστευα πως όλα τα άλλα αγαθά είναι μηδενικά και μόνο αν μπροστά τους μπει η μονάδα που είναι η υγεία αποκτούν αυτά αξία. Πίστευα πως είχε δίκιο ο Επίχαρμος (ή ο Σιμωνίδης) που σε ένα επίγραμμά του λέει «υγιαίνειν άριστον ανδρί θνητώ…», ότι δηλαδή ο πιο σημαντικός παράγοντας της ανθρώπινης ευτυχίας είναι η υγεία. Πίστευα πως είχε δίκιο αυτός που συνέθεσε το λεγόμενο Δηλιακό επίγραμμα που λέει «Κάλλιστον το δικαιότατον, λώστον δ’ υγιαίνειν,….» και τοποθετεί πίσω από το δίκαιο την υγεία και όχι την ελευθερία. Γιατί η ελευθερία είναι ένα μέσο αγαθό, όπως η γνώση και το χρήμα, και μπορεί να ωφελήσει, αλλά και να καταστρέψει τον άνθρωπο.  

Πολλοί, πάλι, μίλησαν για ένα μέτρο «χουντικό» , «αυταρχικό» και κάποιος επίσημος μάλιστα μίλησε «για έγκλημα εναντίον της ανθρωπότητας»! Μίλησαν για μέτρο «τιμωρητικό! Βέβαια, το μέτρο εμπεριέχει την τιμωρία, αλλά από πότε η τιμωρία έχει καταργηθεί ως παιδαγωγικό μέσο; Από ό τι γνωρίζουμε από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα και σε όλους τους τομείς η τιμωρία και η στέρηση χρησιμοποιείται από όλους ως προληπτικό, αλλά και ως κατασταλτικό μέσο της αδικίας. Οι κυβερνήσεις είναι δύο ειδών, αυτές που ακολουθούν τον λαό, δηλαδή κάνουν αυτό που ο λαός θέλει, και αυτές που προηγούνται του λαού και τον καθοδηγούν. Αυτές που με λαϊκίστικο τρόπο ικανοποιούν τις επιθυμίες του λαού και επιλέγουν το ευχάριστο και αυτές που δίνουν στον λαό αυτό που είναι δυνατό και πρέπει και επιλέγουν το ωφέλιμο που κατά κανόνα είναι και δυσάρεστο.  Ας μη λησμονούμε πως πολιτική είναι «η τέχνη του εφικτού». Ο Θουκυδιδης προβάλλοντας την προσωπικότητα του Περικλή ως μεγάλου ηγέτη αυτό το στοιχείο τονίζει και λέει πως ο Περικλής « εξουσίαζε τον λαό ….και δεν παρασυρόταν περισσότερο από αυτόν παρά ο ίδιος τον καθοδηγούσε, γιατί δεν έλεγε τίποτε, για να τον ευχαριστήσει, αλλά ,αντίθετα, μπορούσε να του φέρει και αντιρρήσεις και αν ακόμα προκαλούσε την οργή του.….Κάθε φορά λοιπόν που αντιλαμβανόταν πως αυτός είχε μεγάλο θάρρος εξαιτίας της αλαζονείας του παρά τις κρίσιμες περιστάσεις τον επέπληττε, για να είναι προσεκτικός….» (2. 65). Τούτο σημαίνει πως αξίζει έπαινος στον πρωθυπουργό και όχι ψόγος! 

(Συνεχίζεται)  

Γενική Ροή Ειδήσεων

PROUDLY POWERED BY CJ web | Copyright © 2017 {emprosnet.gr}
Made with love and a lot of coffee by CJ web, Creative web Journey