Στο Α΄ Μέρος του άρθρου μας είπαμε πως η διχόνοια και η σύγκρουση είναι μέσα στο DNA της φυλής μας και ότι η διχόνοια αυτή εκδηλώθηκε για πρώτη φορά στο στρατόπεδο των Αχαιών ανάμεσα στον Αγαμέμνονα και τον Αχιλλέα κατά την Τρωϊκή εκστρατεία,  εκδηλώθηκε και κατά τον Πελοποννησιακό πόλεμο τον 5^ο αι. π. Χ. και βέβαια στη διάρκεια της επανάστασης του 1821.  Σε όλες αυτές τις  περιπτώσεις τα αποτελέσματα ήταν καταστροφικά για τη χώρα μας. Όμως, η διχόνοια αυτή ταλαιπώρησε τη φυλή μας και την έβλαψε σε πολύ μεγάλο βαθμό και  στους νεότερους χρόνους.

Γνωστός είναι ο Εθνικός Διχασμός του 1915-1917 που ήταν μια σειρά από εμφύλιες διαμάχες με ζητούμενο τη συμμετοχή της χώρας μας στον Α΄ Παγκόσμιο πόλεμο (1914-1918).  Οι διαμάχες αυτές χώρισαν τον λαό σε δύο αντίπαλες παρατάξεις που αντικατόπτριζαν τους δύο αντιμαχόμενους συνασπισμούς του Πολέμου, την Τριπλή, λεγόμενη, Συνεννόηση (Αντάντ) και τον Άξονα. Από τη μια ο Ελευθέριος Βενιζέλος και το κόμμα των Φιλελευθέρων πίστευε πως η Ελλάδα έπρεπε να συμμαχήσει με τους Συμμάχους της Αντάντ, για  να διαφυλάξει την πρόσφατη επέκταση των εδαφών της χώρας μας στα εδάφη της πρώην Οθωμανικής αυτοκρατορίας, ενώ ο βασιλιάς Κωνσταντίνος ο Α΄ και το φιλομοναρχικό κόμμα των εθνικοφρόνων με τον Δημ. Γούναρη  πρόκρινε την «ευμενή ουδετερότητα», μια στάση που εμμέσως εξυπηρετούσε τις δυνάμεις του Άξονα και τη Γερμανία. Ο διχασμός  αυτός χώρισε την Ελλάδα  σε δύο στρατόπεδα και σε δύο κράτη, το κράτος των Αθηνών με τον βασιλιά και το κράτος της Θεσσαλονίκης με τον Βενιζέλο. Προκάλεσε βαθύ χάσμα στην ελληνική κοινωνία που άγγιξε ακόμη και το στράτευμα, στρώνοντας έτσι τον δρόμο για τις δικτατορίες του μεσοπολέμου, το πραξικόπημα του Πάγκαλου και τη δικτατορία του Μεταξά,  και διέσπασε την ενότητα του έθνους και του στρατού για τα επόμενα 20 χρόνια.  Αυτές οι εμφύλιες διαμάχες ευθύνονται σε μεγάλο βαθμό και για τη μικρασιατική καταστροφή. 

Αλλά και  όταν η χώρα μας ελευθερώθηκε από τους Γερμανούς, τον Οκτώβριο του 1944, η Διχόνοια εμφανίστηκε πάλι  σε αυτή. Οι ελπίδες που γέννησε η απελευθέρωση δεν κράτησαν για πολύ. Η Διχόνοια έβαλε το χέρι της και τότε και προκάλεσε τη σύγκρουση των «εθνικοφρόνων» με τους «κομμουνιστές» για τον έλεγχο της εξουσίας. Αγγλικές πηγές αναφέρουν πως από τον Ιούλιο του 1946 η κατάσταση στη χώρα μας έμοιαζε με Εμφύλιο πόλεμο σε μικρογραφία. Μετά το δημοψήφισμα της 1^ης -9-1946 για το πολιτειακό και την επάνοδο του βασιλιά Γεωργίου του Β΄ στη χώρα μας οι κομμουνιστές γενίκευσαν τις επιθέσεις τους στις πόλεις και τα χωριά και ο εμφύλιος πόλεμος κλιμακώθηκε την  περίοδο του Μαρτίου-Σεπτεμβρίου του 1947. Η τελική αναμέτρηση έγινε την άνοιξη και το καλοκαίρι του 1949 και έληξε τουλάχιστο στο πεδίο των μαχών με την ήττα των κομμουνιστών και του Ε.Λ.Α.Σ και την επίσημη αναγνώρισή της στις 9 Οκτωβρίου του 1949.

Ο πόλεμος αυτός υπήρξε η πιο τραγική, η πιο φριχτή και η πιο αποκρουστική στιγμή της νεότερης ελληνικής ιστορίας. Πέρα από τις χιλιάδες των νεκρών και από τις δυο αντιμαχόμενες πλευρές, τους τραυματίες και την ανυπολόγιστη οικονομική καταστροφή, ο πόλεμος αυτός προκάλεσε τον αναγκαστικό εκπατρισμό πολλών χιλιάδων Ελλήνων και τον εγκλεισμό άλλων τόσων στις φυλακές ή τον εκτοπισμό τους σε ξερονήσια. Οδήγησε ακόμη στη διάρρηξη των κοινωνικών και οικογενειακών δεσμών και την εξοικείωση των ανθρώπων με τη βαρβαρότητα που καλλιεργεί ο πόλεμος και γέννησε ένα μίσος που ταλαιπώρησε τη χώρα μας για πολλές δεκαετίες. Και είναι φρικτός ο εμφύλιος πόλεμος, γιατί δεν θάβουν τα παιδιά τους γονείς, όπως επιβάλλει ο ρυθμός της ζωής, αλλά οι γονείς τα παιδιά τους. Και είναι φρικτός ακόμη γιατί σε κάθε εμφύλιο πόλεμο δεν υπάρχουν νικητές. Όλοι είναι  χαμένοι!

Λέγεται πως οι Έλληνες στις κρίσιμες στιγμές και μπροστά στον κίνδυνο ομονοούν. Αλήθεια,  πότε η χώρα μας αντιμετώπισε μεταπολεμικά τους κινδύνους που αντιμετωπίζει σήμερα;  Από τη μια υπάρχει η οικονομική κρίση που ταλαιπώρησε τη χώρα μας την τελευταία δεκαετία και θα εξακολουθήσει να την ταλαιπωρεί, όπως φαίνεται, για πολλά ακόμα χρόνια. Υπάρχει η επιδημία του κορονοϊού που κρατά σε συναγερμό όλη τη χώρα και επιδεινώνει ακόμη πιο πολύ την παραπαίουσα οικονομία της. Υπάρχει το πρόβλημα του μεταναστευτικού και των λαθρομεταναστών που εργαλειοποιεί η Τουρκία,  αλλά και οι απειλές της για την εδαφική ακεραιότητα της χώρας μας. Υπάρχει με λίγα λόγια ένας «ακήρυκτος πόλεμος» ο οποίος δυστυχώς δεν μας συνετίζει!

Ψάχνοντας το αρχείο μου είδα πως στις 4-4-2009 είχα δημοσιεύσει  στην εφημερίδα «Επίκαιρα» της Νέας Σμύρνης ένα άρθρο με τίτλο «Ζητείται συναίνεση…». Από τότε η «συναίνεση» ήταν καθολικό αίτημα των καιρών. Η τότε  κυβέρνηση την ζητούσε, αλλά η τότε αντιπολίτευση αρνιόταν να την δώσει! Και φθάσαμε εδώ που βρισκόμαστε!  Έγραφα τότε: «Η χώρα μας, όπως και οι άλλες ευρωπαϊκές χώρες, κινδυνεύει και «φωνάζει». Και αντί οι πολιτικοί μας ηγέτες να την ακούσουν, να αναλάβουν τις ευθύνες τους για την τραγική κατάσταση στην οποία οδήγησαν τον τόπο τα τελευταία χρόνια -όλοι ανεξαιρέτως, κυβερνήσαντες και μη κυβερνήσαντες, γιατί όλοι φταίνε-, αντί να εγκαταλείψουν τις αυταπάτες τους και την αυτάρεσκη ιδέα της «αυτάρκειας» στην οποία έχουν εγκλωβιστεί και να σπεύσουν σε βοήθειά της, επιδίδονται σε ανούσιες και ενοχλητικές για τον πολίτη «κοκορομαχίες» στη Βουλή, προσπαθώντας να συνάψουν «αρραβώνες» και «γάμους» που θα τους εξασφαλίσουν την εξουσία, την εξουσία όχι πάνω στους πολίτες, αλλά τα «πτώματα» των πολιτών, και δείχνοντας έτσι τη μικρότητα και ασημαντότητά τους». Αυτά έγραφα τότε. Έχει αλλάξει τίποτε; Ασφαλώς όχι. Οι πολιτικοί μας πλέοντες μέσα σε ένα πέλαγος υποκρισίας και ψεύδους, όχι μόνο δεν προσπαθούν να βρουν αυτά  που τους ενώνουν, αλλά  επικεντρώνονται σε αυτά που τους χωρίζουν και το χειρότερο ψάχνουν να βρουν και επινοούν αφορμές που τους δίνουν τη δυνατότητα να ερίζουν και να διχάζουν τον ελληνικό λαό εξυπηρετώντας τα μικροκομματικά τους συμφέροντα! Για τους πολιτικούς μας δεν υπάρχουν  ιδεολογικοί αντίπαλοι, αλλά υπάρχουν εχθροί που πρέπει με κάθε τρόπο να εξοντωθούν. Το είχε δηλώσει άλλωστε σε ανύποπτο χρόνο ο κ. Τσίπρας με το «ή τους τελειώνουμε ή μας τελειώνουν»! Ας ελπίσουμε πως αυτοί θα ξυπνήσουν έστω και την τελευταία στιγμή. Πριν είναι πολύ αργά….