Πριν από χρόνια σε ένα παρόμοιο άρθρο περιγράφαμε μια «μαγική εικόνα» της ακρίβειας και της φτώχειας σε σχέση με τις σύγχρονες απαιτήσεις μας, μια εικόνα που ήταν φαίνεται πεπρωμένο να την ξαναζήσουμε. 

Όλα τα συστήματα και οι μηχανισμοί τής κάθε πολιτικής διακυβέρνησης επιδιώκουν (τουλάχιστον εξ ορισμού) έναν και μόνο ιερό σκοπό: την ευημερία του πολίτη, ευημερία την οποία φθείρουν και υποθηκεύουν, μεταξύ άλλων, η ακρίβεια και ο συνεχώς ανερχόμενος τιμάριθμος. 

Αυτή η ευημερία, σήμερα που μιλάμε, για πολλούς λόγους, που είναι και εξειδικευμένο αλλά και ανώφελο να αναλύσουμε, είναι υπό διωγμόν. 

Και επειδή ως γνωστόν τα μαθηματικά (οι αριθμοί) μας αποκαλύπτουν με τον εναργέστερο τρόπο τις διαστάσεις της πραγματικότητας, ας πάρουμε ένα παράδειγμα μιας οικονομικά μέσης ελληνικής οικογένειας με έναν μισθό των 1100 ΕΥΡΩ, και ας δούμε τι έχει αυτός ο μισθός να αντιμετωπίσει, ας πούμε, έναν χειμωνιάτικο μήνα: 

Πετρέλαιο θέρμανσης 600 

Ηλεκτρική ενέργεια 300 

Τηλεφωνία σταθερή και κινητή 150 

Βενζίνες μετακίνησης 150 

Διατροφή και φάρμακα 400 

Τσιγάρα και καφέδες (...) 200 

Ενοίκιο κατοικίας 400  

Ρούχα 50 

Εισιτήρια 150 

Γιατροί 100 

Έξοδα παιδιών 200 

Απόσβεση για αντικατάσταση αυτοκινήτων και συσκευών (κάτι που το αμελούμε βαρέως σε ταραγμένες εποχές) 300. 

Με την υπόθεση «εργασίας» ότι δεν θα συμβεί επί πλέον κάτι τραγικό και αναπάντεχο, αυτό το νοικοκυριό με τα 1100 έσοδά του καλείται να καλύψει 3000 (!) έξοδα. 

Και για ταξίδια και αναψυψή δεν τίθεται λόγος. Οι Έλληνες που όργωσαν τις θάλασσες και αποίκισαν όλη την Ευρώπη, την Αφρική και τη Μέση Ανατολή, δεν μπορούν απ’ την Αθήνα να επισκεφτούν, τώρα που’ ρχεται το Πάσχα, το νησί τους, με όσα αυτό συνεπάγεται, οικονομικά, πολιτιστικά και στρατηγικά. 

Μια τετραμελής οικογένεια χρειάζεται σήμερα 120 ΕΥΡΩ να πάει οδικά στη συμπρωτεύουσα, και 830 (!) να επισκεφτεί ακτοπλοϊκά τη Ρόδο. 

Δεδομένου λοιπόν ότι οι περισσότερες από αυτές τις μηνιαίες δαπάνες είναι πλήρως ανελαστικές, δεν φαίνεται να υπάρχουν λύσεις σ’ αυτό το πρόβλημα με πραγματικές -όπως λέμε στη μαθηματική θεωρία- τιμές. 

Στην ουσία είναι μια μαγική εικόνα χωρίς πραγματική υπόσταση και εξήγηση. 

Και πάμε στο γνωστό δημοσιογραφικό «δια ταύτα». 

Πώς λύνεται η εξίσωση; 

Με αποθεματικά που τα’ χει ροκανίσει η πολυετής κρίση και δεν υπάρχουν; 

Με δόσεις; 

Κάνω δηλαδή ρύθμιση απεξόφλησης των ενεργειακών δαπανών, και ανοίγω (πάλι!) και ντεφτέρι στο μπακάλικο; 

Και οι δόσεις, αφού δεν υπάρχει προοπτική, πώς θα εξοφληθούν; 

Κλέβω; 

Μα είναι κάτι που από τη φύση μας δεν επιτρέπεται, αλλά και ποιον να κλέψω αφού όλη η κοινωνία στενάζει; 

Να βγάλω και τα παιδιά στο μεροκάματο, που στην εποχή μας θέλουν χαρτζιλίκι μέχρι τα σαράντα τους; 

Να απαλλαγώ επιλεκτικά από ποιες δαπάνες; 

Να κόψω ίντερνετ και τηλέφωνα, και να βρω απ’ τη θάλασσα μια «μπουρού»; 

Να κόψω το ψυγείο και να πάρω ένα «φανάρι», ίσα-ίσα για να μη πηγαίνουν οι μύγες στα απομεινάρια των φαγητών; 

Να καταργήσω και το χαρτί υγείας, και να χρησιμοποιώ στρογγυλά ρεματίσα βότσαλα; 

Να επιλέξω, με άλλα λόγια, τον αναχωρητισμό από τον κόσμο που ζω; 

Ν’ αφήσω δηλαδή τα εγκόσμια, να πάω σε μια σκήτη στο βουνό, και να προσεύχομαι στο θεό να σώσει τους ανθρώπους της πόλης;.....