«Γιατρεύουμε τα συμπτώματα και όχι τις αιτίες», επεσήμανε σε συνέντευξή του στον Αλ. Παπαχελά ο καθηγητής Οικονομικών, Ιστορίας και Κυβερνητικής Διαχείρισης του Χάρβαρντ Τζέιμς Ρόμπινσον.

Και τι συμβουλεύει ο διακεκριμένος καθηγητής για να « γιατρευτεί» από τη βαριά αρρώστια η χώρα που βρίσκεται επί εφτά χρόνια στην εντατική, με μηχανική υποστήριξη; «Η δημοσιονομική λιτότητα, από μόνη της, δεν θα λύσει κανένα πρόβλημα. Χρειάζονται μεταρρυθμίσεις στην πολιτική και στους θεσμούς. Αλλιώς τα προβλήματα θα επιστρέφουν ξανά και ξανά».

Θα αναρωτηθεί, όμως, κανείς εφτά χρόνια στα Μνημόνια τι κάναμε. Δεν κάναμε μεταρρυθμίσεις; Η απάντηση είναι όχι, δεν κάναμε. Οι μόνες μεταρρυθμίσεις που κάναμε με επιτυχία ήταν οι «καρατομήσεις» των μισθωτών και των συνταξιούχων και συγχρόνως η ειδεχθής υπερφορολόγηση των «καρατομημένων»!

Τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις που έπρεπε να κάνουμε δεν τις πιστέψαμε ποτέ. Αντιδράσαμε σε όσες επιχειρήθηκαν να γίνουν. Κάποιοι, μάλιστα υπουργοί του ΣΥΡΙΖΑ «έριχναν μαύρο δάκρυ», γιατί αναγκάζονταν να τις νομοθετήσουν! Και κάποιες που τις νομοθετήσαμε προσποιούμαστε πως θα τις εφαρμόσουμε και κάναμε οτιδήποτε για να μην τις εφαρμόσουμε στην πράξη ή τις κάναμε, τελικά, αγνώριστες!

Τι έγινε με την κατάργηση των «προνομίων» και την απελευθέρωση των επαγγελμάτων; Με τον εκσυγχρονισμό του κράτους και την κατάργηση των άχρηστων υπηρεσιών και Οργανισμών; Τι κάναμε για την οργάνωση και λειτουργία ενός εκπαιδευτικού συστήματος που να ανταποκρίνεται στις ανάγκες του παρόντος αλλά και του μέλλοντος; Τι κάναμε για τη σύλληψη της φοροδιαφυγής; (Παρά τις αριστερές φιγούρες πως «οι άλλοι» δεν ήθελαν και πως «εμείς», τα αριστερά «σαΐνια», θα ξετρυπώναμε όλους τους φοροφυγάδες στις διαβόητες «λίστες», το αποτέλεσμα ήταν θλιβερότερο του προηγουμένου. «Ήταν πιο δύσκολο να πιάσουμε τη μεγάλη φοροδιαφυγή από ό,τι νομίζαμε», ομολόγησε ο Τσακαλώτος στη Βουλή!).

Χαρακτηριστικό παράδειγμα, που επιβεβαιώνει ότι οι κυβερνώντες δεν κατάλαβαν ακόμα τίποτα από την κατάσταση στην οποίαν βρίσκεται η χώρα -ή αν κατάλαβαν, συνεχίζουν να μας… «δουλεύουν ψιλό γαζί»- είναι η μεγάλη επένδυση του Ελληνικού: ενώ υπογράφηκε και ξανα-υπογράφηκε η Σύμβαση Παραχώρησης, από τους πρώην και από τους νυν, παραμένει μέχρι σήμερα ένας απέραντος «σκουπιδότοπος», όταν έπρεπε να έχει γίνει ήδη ένα απέραντο εργοτάξιο, όπου θα έβρισκαν δουλειά χιλιάδες άνεργοι συμπολίτες μας.

Έτσι συνεχίζουμε να κοροϊδεύουμε «εαυτούς και αλλήλους». Και οι Ευρωπαίοι εταίροι μας, που βαρέθηκαν τις « μαγκιές» μας, που έπαψαν, προ πολλού, να μας έχουν εμπιστοσύνη και οι οποίοι, πιθανώς, προ πολλού, μας έχουν διαγράψει από την Ε.Ε., για το μόνο που ενδιαφέρονται, πλέον, είναι το πώς θα διασφαλίσουν την αποπληρωμή των δανείων που μας έδωσαν. Έτσι εξηγούνται τα «Υπερταμεία» και η υποθήκευση ολόκληρης της δημόσιας περιουσίας, οι «κόφτες» και τα μέτρα-λαιμητόμοι που θέλουν να μας επιβάλλουν.

Και ενώ ή ζωή όλων μας έχει γίνει κόλαση, ενώ ένας ολόκληρος λαός πάσχει από βαριά κατάθλιψη, ενώ προεξοφλείται πλέον η καταστροφή δύο ολόκληρων γενεών (σε τριάντα χρόνια, λένε, μπορεί να επανέλθουν τα ποσοστά της ανεργίας στα προ κρίσης επίπεδα), οι πολιτικοί μας ηγέτες -«παλιοί» και « νέοι»- αντί να κάνουν ομαδικό « χαρακίρι» ή να αφήσουν τα «καραγκιοζλίκια» και τα «κουτσαβάκικα» και να πουν, επιτέλους, την τραγική αλήθεια στο λαό, να παραδεχτούν τη μωρία τους και την καταστροφική πολιτική που ακολούθησαν ως τα σήμερα και να προσπαθήσουν να συνενώσουν όσες άξιες δυνάμεις διαθέτουμε ως ελληνικό έθνος, μήπως καταφέρουμε και αποφύγουμε τον τελειωτικό καταποντισμό μας στα Τάρταρα της Ιστορίας, αυτοί συνεχίζουν να «ερίζουν περί όνου σκιάς» για το ποιος θα στρογγυλοκαθίσει στην «παλιόψαθα» της εξουσίας, σε μια χώρα που σε λίγο -έτσι όπως πάμε- θα έχει αποσυντεθεί στα «εξ ων συνετέθη»!

Ας δούμε, λοιπόν, τι πρέπει και τι μπορούμε να κάνουμε, εάν την τελευταία -έστω- ώρα αποκτήσουμε εθνική αυτογνωσία και συνείδηση ευθύνης και εάν, επιτέλους, αποφασίσουμε να συγκροτήσουμε κυβέρνηση εθνικής ευθύνης.

Είναι πλέον υπαρξιακό το ζήτημα για τον Ελληνισμό. Χρειαζόμαστε ένα νέο κοινωνικό και εθνικό συμβόλαιο. Να συμφωνήσουμε με το λαό και ευρύτερα το έθνος μας τους όρους της επιβίωσής μας ως ανεξάρτητου και ευνομούμενου κράτους. Να συμφωνήσουμε τις επώδυνες τομές που πρέπει να πραγματοποιήσουμε σε όλα τα επίπεδα και σε όλους τους τομείς της δημόσιας ζωής μας, προκειμένου να ανακτήσουμε τις δυνάμεις εκείνες που θα μας επιτρέψουν να συμπορευόμαστε, με αυτοσεβασμό και αξιοπρέπεια, στους δρόμους της Ιστορίας μαζί με τα άλλα πολιτισμένα έθνη.