Μέρες Μουντιάλ… Μπορεί να τέλειωσαν για τη δική μας Εθνική Ομάδα, αλλά συνεχίζουν για κάποιες άλλες.

Και οι μέρες που πέρασαν; Έχει πολύ ενδιαφέρον να παρατηρήσει κανείς τις αντιδράσεις και τη στάση των Ελλήνων από την αρχή του μέχρι και την Κυριακή που μας πέρασε και τελείωσε η συμμετοχή της χώρας μας σε αυτό. Πόση απαισιοδοξία επικρατούσε στην αρχή; Ειδικά μάλιστα μετά την πρώτη ήττα; Όλοι σχολίαζαν τον τρόπο με τον οποίο οργανώνει την ομάδα ο Φερνάντο Σάντος, καθώς και το αν οι παίκτες ξέρουν να παίζουν μπάλα. Όλοι ανεξαιρέτως…

Άλλωστε είμαστε η χώρα με τους πλέον πολυτάλαντους ανθρώπους, αφού μπορούμε να έχουμε άποψη για όλα, από την οικονομική κρίση μέχρι το ποδόσφαιρο. Και για να μην παρεξηγηθώ, το θέμα δεν είναι η άποψη. Το θέμα είναι η πεποίθηση ότι ο καθένας μας έχει δίκιο.

Μετά ήρθε η ισοπαλία και πιο μετά, αυτό που δεν περίμεναν πολλοί. Κερδίσαμε στον τελευταίο αγώνα και προκριθήκαμε στους δεκαέξι του Παγκοσμίου Κυπέλλου.
Αμέσως η ομάδα και οι επιλογές τού Σάντος απογειώθηκαν. Ένα σωρό κολακευτικά σχόλια για τους παίκτες ακούγονταν παντού, από τις καφετέριες μέχρι τα δελτία ειδήσεων. Η κρίση, ο ανασχηματισμός, τα νέα μέτρα, όλα μπήκαν στην άκρη, αφού η πρόκριση κρίθηκε πιο σημαντική. Προσπεράσαμε βέβαια τη φάση τού πέναλτι που πήρε ο Σαμαράς. Φανταστείτε να είχε δοθεί αντίστοιχο πέναλτι σε αγώνα Ολυμπιακού - Παναθηναϊκού; Τα κανάλια θα έπαιζαν τα επεισόδια στο γήπεδο όπου πιθανότατα ο αγώνας θα είχε διακοπεί.

Η πρόκριση στους 16, όμως, είχε και ένα άλλο στοιχείο. Την απαράδεκτη στάση του κόσμου απέναντι στον Κώστα Κατσουράνη και το χλευασμό τον οποίον υπέστη στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, όπου δημιουργήθηκε μέχρι και γκρουπ με αίτημα την απουσία του από τον επόμενο αγώνα. Και πριν βιαστείτε να πείτε ότι αυτό είχε γίνει στα πλαίσια μίας πλάκας από κάποιους, σκεφτείτε το πώς θα νιώθατε αν στη θέση του δικού του ονόματος υπήρχε το δικό σας και αφορούσε την πορεία σας στο επαγγελματικό σας περιβάλλον.

Και μετά ήρθε η ήττα της Κυριακής. Την οποία αποδεχτήκαμε ήρεμα, παρ’ όλη την πικρία μας, ίσως γιατί είχαμε συνειδητοποιήσει ότι είχαμε ήδη καταφέρει πολλά. Βέβαια, υπήρξε γκρίνια για το χαμένο πέναλτι, αλλά όλοι νιώσαμε «περήφανοι και συγκινημένοι για τον άθλο των ηρώων μας». Και κάπως έτσι τελείωσε και αυτό το παραμύθι, για να επιστρέψουμε στην εφορία και στο λογαριασμό τής ΔΕΗ που είχαμε στο συρτάρι.