Σε μια αποστροφή του λόγου του, σε προ εβδομάδων συνέντευξή του, ο πρύτανης του Αριστοτελείου Πανεπιστήμιου Θεσσαλονίκης, κ. Γ. Μουλόπουλος, έλεγε: «Αγωνιζόμαστε (οι Πρυτάνεις) για να μπορούν ακόμα οι φτωχοί να σπουδάζουν». Πότε το είπε; Τις μέρες του αναβρασμού στην Ανωτάτη Παιδεία μας, με τα δυο μεγαλύτερα Πανεπιστήμιά μας, το Μετσόβιο και το Καποδιστριακό, να μην έχουν απ’ την αρχή της χρονιάς καν ακόμη ανοίξει, τότε που οι υπάλληλοί τους επί τρείς μήνες απεργούν (με θέμα τη διαθεσιμότητα), για το αυτονόητο, να μη χάσουν τη δουλειά τους, τότε που οι φοιτητές χάνουν το εξάμηνό τους και τότε ακριβώς που ο Υπουργός Παιδείας, κ. Αρβανιτόπουλος, έχει παραπέμψει τον Πρύτανη του Καποδιστριακού, κ. Πελεγκρίνη, στο Πειθαρχικό για διαγραφή του.

Ακόμη, τότε που όλα γενικά τα ιλαροτραγικά και βασανιστικά μάς συμβαίνουν, καταπώς επιβάλλει η ύπατη αρμοστεία των Τροϊκανών αφεντάδων μας. Η αποστροφή αυτή, ως ένας σπινθήρας διέγερσης ανάπλασης εικόνων, με γύρισε σ’ εκείνη την εικόνα που με ξεχωριστή πάντα συγκίνηση θυμάμαι, τον αδικαίωτο αγρότη των Λαψάρνων, το μακαρίτη τον πατέρα μου (άνθρωπο πολύ έξυπνο και ιδιαίτερα ορθολογιστή), ο οποίος σε ερώτησή μου (έφηβος τότε), με βουρκωμένα μάτια μού λέει: «Να σπουδάσω, γιε μου;! Μα, ήμασταν φτωχοί!»
Φτωχοί!!! Λέξη μεγάλου συναισθηματικού δυναμικού και άλλης τόσης φόρτισης. Από μόνη της τα λέει όλα!

Μεγαλώνοντας στην ακριτική Άντισσα τη δεκαετία τού ‘50, οι σπουδαγμένοι, καταπώς τους έλεγαν οι γριές, μετριόνταν στα δάκτυλα του ενός χεριού. Αν προσπαθούσες να δεις το ποιοι ήταν αυτοί οι πολύ λίγοι, έβλεπες ότι ήσαν όλοι τους από τις ράτσες που είχαν περιουσίες. Τις ράτσες «αρχοντάδων», καταπώς τις λέγανε. Το ίδιο γινόταν σ’ όλα τα χωριά μας. Για τους «μη έχοντες», το θέμα «σπουδές» δεν υπήρχε. Απλά ήταν κάτι που βρισκόταν εκτός φάσματος της σκέψης τους. Ξέφευγε ακόμη κι απ’ αυτή.

Τούτο κρατούσε για 10ετίες. Μέχρι τη 10ετία τού ‘60, που για να σπουδάσεις, όλα τα πλήρωνες. Έτσι η παιδεία και η μόρφωση ανήκε αποκλειστικά και μόνο σ’ αυτούς που διέθεταν χρήμα. Με δύο λέξεις, ήταν «Ταξική Παιδεία».

Της φτώχειας τα επίχειρα ασφαλώς και τα έχω γευθεί και τα έχω νιώσει στο πετσί μου στο θέμα των σπουδών μου, χάνοντας χρονιά στις εισαγωγικές στο Πολυτεχνείο. Κι αυτό γιατί δεν είχα τα «εξέταστρα». Ένα ολόκληρο 500άρικο (!) τότε, (το ~1/3 του μισθού δημόσιου υπαλλήλου). Το ένα 500άρικο το πάλεψαν και το βρήκαν οι αλησμόνητοι (θυσιάστηκαν για μένα) γονείς μου και μου το έστειλαν. Δεύτερο όμως; Έτσι, χωρίς να μπορέσω να δώσω σε δεύτερη σχολή, έχασα τη χρονιά.

Η επόμενη χρονιά υπήρξε ευλογημένη για μένα, αλλά και για τα εκατομμύρια των Ελληνοπαίδων. Και αυτό, για 50 τώρα χρόνια. Ήταν το 1964, τότε που ο αείμνηστος Γέρος της Δημοκρατίας, Γ. Παπανδρέου, θεσμοθέτησε τη ΔΩΡΕΑΝ ΠΑΙΔΕΙΑ. Τότε στην αναλαμπή της Δημοκρατίας, με το 53%, η Ε.Κ. ως Κυβέρνηση τήρησε τις προεκλογικές της εξαγγελίες για την Παιδεία. Με την ανάληψη της εξουσίας κατήργησε, μαζί με όλα τα άλλα, και τα εξέταστρα. Έτσι, έδωσα εξετάσεις με το σύστημα των Πανελληνίων, για πλειάδα σχολών και βεβαίως δωρεάν αυτήν τη φορά. Εκτός από την κατάργηση των εξετάστρων, έγινε και η κατάργηση των διδάκτρων (αυτά που κατέβαλλε ο κάθε φοιτητής κάθε χρονιά που εγγραφόταν για το νέο σχολικό έτος). Ακόμη, καθιερώθηκε η δωρεά διανομή των άλλοτε πανάκριβων (ατυχώς κάποιες φορές και «οργάνων» εκβίασης ταλαίπωρων φοιτητών από κάποιους επίορκους συγγραφείς καθηγητές τους) βιβλίων-συγγραμμάτων.

Αυτής της προ 50ετίας θεσμοθετήσεως ΔΩΡΕΑΝ ΠΑΙΔΕΙΑΣ (τη σεβάστηκε ακόμη και η Χούντα), ο Λαός μας γεύθηκε απεριόριστα τους καρπούς, αφού το «εμπόρευμα» παιδεία-μόρφωση έπαψε πια σαν τέτοιο και μετετράπη σε αγαθό που το καρπώθηκαν όλοι οι Ελληνόπαιδες. Αγαθό που είχε το αποτέλεσμα εκατομμύρια πια Ελλήνων να είναι σήμερα πτυχιούχοι και διπλωματούχοι πανεπιστημιακών σπουδών. Θυμήθηκα επίσης συνειρμικά από τα του Πρύτανη Μουλόπουλου σχετικώς αναφερθέντα, και τη δωρεά τότε σίτισή μας. Τούτο, μετά τη δραματική αύξηση της ζήτησής της σήμερα στο Πανεπιστήμιό του (καταπώς είπε, ούτε λίγο ούτε πολύ, μέσα σε ένα χρόνο διπλασιάστηκαν οι σιτιζόμενοι φοιτητές, από 3.500 σε 7.000). Και βέβαια τούτο είναι απότοκος της οικονομικής καταστροφής της μεσαίας και κάτω κοινωνικής τάξης των Ελλήνων, από τις επάρατες πολιτικές των Μνημονίων, της Τρόικας, του πολύ κ. Σόιμπλε και των άλλων «σωτήρων» μας!

Με αναπόληση, λοιπόν, μεταφέρθηκα στα της δωρεάν σχεδόν σίτισής μου ως φοιτητή στο Μετσόβιο. Τότε που είχα τη χαρά με τους συναδέλφους μου, αλλά μαζί και με εκατοντάδες άλλους συμφοιτητές στον πολυτελή χώρο του 5ου ορόφου του Πολυτεχνείου στην Πατησίων, να απολαμβάνω τα εξαιρετικής ποιότητας εδέσματα (αποτέλεσμα υψηλών απαιτήσεων και αντιστοίχων προδιαγραφών, που έθετε το ίδρυμα στο διαγωνισμό της ενοικίασης του εστιατορίου του) και μετά να ακολουθεί ατέλειωτη κουβέντα, επί παντός του επιστητού.

Με όλα τα οσημέραι δυσάρεστα της φτωχοποίησης των Ελλήνων φαινόμενα, της ένδειας, φτώχειας και δυστυχώς πείνας (οι δήμοι, η Εκκλησία, άλλοι κοινωνικοί φορείς με τα συσσίτια που οργανώνουν, σώζουν ανθρώπους), όπως το προσδόκιμο ζωής Ελλήνων να μειώνεται συνεχώς λόγω αυτών, πολύ φοβούμαι ότι σε λίγο (εφόσον τα πράγματα εξακολουθήσουν την επί τρία - τέσσερα χρόνια πεπατημένη) και η ΔΩΡΕΑΝ ΠΑΙΔΕΙΑ θα πάψει να υπάρχει.

Μοιραία πάλι αυτή θα μεταμορφωθεί σε ΤΑΞΙΚΗ ΠΑΙΔΕΙΑ. Τότε, νομοτελειακά θα γυρίσουμε στην εποχή της αγραμματοσύνης, της άγνοιας, των δεισιδαιμονιών και του φόβου. Έτσι δηλώσεις και φωνές όπως αυτή του Πρυτάνεως Μουλόπουλου, θα είναι βάλσαμο στην ψυχή του Νεοέλληνα που ζητά σαν το ναυαγό σανίδα να πιαστεί και να σωθεί. Να αποκτήσει προοπτική ζωής. Προοπτική ύπαρξης, προοπτική ελπίδας. Θέλω να πιστεύω ότι στο δύσβατο μονοπάτι του αγώνα και της τιμής που ακολουθεί ο κ. Μουλόπουλος, δεν είναι μόνος του. Ακολουθείται από τους συναδέλφους του σ’ όλα τα άλλα Πανεπιστήμια, από την καθηγητική κοινότητα, από τους φοιτητές. Από όλη την ελληνική κοινωνία. Αγώνες τέτοιοι, όμως, πολλοί, σε διάφορους τομείς της ζωής, που δε θα αφήσουν να αφανιστεί η ράτσα. Είθε…!